Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει. Η ταξική αφαίμαξη και η κοινωνική
λεηλασία αποτελούν καθεστώς. Το κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης είναι
εδώ. Μέσα σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη, η συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε. αποτελεί
τον καρπό της σύνθεσης μιας ομάδας συντρόφων και συντροφισσών,
αγωνιστών και αγωνιστριών, που διακρίνουμε και αναδεικνύουμε τη
δυνατότητα μετατροπής της κρίσης σε ευκαιρία. Σε ευκαιρία πολιτικής και
ταξικής ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης ενάντια στο διεθνοποιημένο και το
ντόπιο κεφάλαιο, ενάντια στα κράτη του και τους διακρατικούς
μηχανισμούς του, ενάντια στα διευθυντήρια του και την εξουσία του. Μια
εξουσία που με τη βία και τον τρόμο επιβάλλει τη φτώχεια, την εξαθλίωση
και το θάνατο για να επεκτείνει την κοινωνική καταλήστευση και να
θωρακίσει τα σύνορα της και τα πλούτη της.
Αφετηρία και κοινό σημείο αναφοράς του εγχειρήματος αποτέλεσε η
εκτίμηση για τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη σύστασή της ώς
σήμερα, αφενός, ως μιας ένωσης καπιταλιστικού χαρακτήρα, που στo πλαίσιό
της οι ταξικοί διαχωρισμοί, η εκμετάλλευση και η καταπίεση της
εργατικής τάξης αποτελούν βασικά συστατικά της∙ και αφετέρου ως ενός
συνασπισμού των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών μητροπόλεων που συγκροτήθηκε
μεταπολεμικά, αντιπαραθετικά στο σοβιετικό μπλοκ, στη βάση διαμόρφωσης
ενός ευρύτερου πεδίου κίνησης και κερδοσκοπικής δράσης του ευρωπαϊκού
κεφαλαίου. Ένας ιμπεριαλιστικός συνασπισμός που μαζί με τον
υπερ-ατλαντικό νατοϊκό σύμμαχο του, τις ΗΠΑ, αποτελεί τον βασικό πόλο
στην εκστρατεία (επανα)κατάκτησης του κόσμου που διεξάγεται ραγδαία
ύστερα από τις ανατροπές του 89-91, και ο οποίος, αφού μετέτρεψε την
ανιστόρητη ταύτιση κομμουνισμού-φασισμού σε επίσημη ιδεολογία του, δεν
διστάζει πλέον, όπως δείχνουν και τα γεγονότα στην Ουκρανία, να στηρίζει
ανοικτά αντιδραστικά-ναζιστικά αποβράσματα, παρουσιάζοντας τα ως «λαούς
που μάχονται για την ελευθερία τους και την είσοδο τους στη μεγάλη
ευρωπαϊκή οικογένεια».
Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της Ε.Ε. δεν περιορίζεται, ωστόσο, εκτός
των συνόρων της. Στο ίδιο το εσωτερικό της μια άλλου τύπου επέκταση,
αναλογικά με τη «βαρύτητα» των αστικών τάξεων των κρατών-μελών της,
συντελείται, με βασικό όπλο το δημόσιο χρέος των κρατών, δηλαδή τη διαχρονική καπιταλιστική διαδικασία ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των χρεών.
Μια διαδικασία που εύγλωττα αποτυπώνεται στην τεχνοκρατική ορολογία
περί ηγετικών & χρεοκοπημένων κρατών (leader states & failed
states).
Η πρόσδεση και η συμπόρευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε και
αποτελεί, εδώ και σαράντα χρόνια, την κυρίαρχη ιδεολογία και τον «εθνικό
στόχο» της ελληνικής αστικής τάξης, των μηχανισμών προπαγάνδας και
χειραγώγησης και του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της: εθνικόφρονες
και συντηρητικοί, «προοδευτικοί» και «δημοκράτες», νεοφιλελεύθεροι και
σοσιαλφιλελεύθεροι, δόμησαν τη μεταπολιτευτική εθνική ενότητα και
οικοδόμησαν την «ανάπτυξη» της «εκσυγχρονιστικής» περιόδου (1996-2004)
πάνω στην «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», συμμετέχοντας ως «εταίροι» αυτού
του δολοφονικού συνασπισμού στο μοίρασμα της λείας που προέκυψε πάνω
στα συντρίμμια του τείχους του Βερολίνου, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, και
αναλαμβάνοντας το ρόλο του κράτους-χωροφύλακα της Ευρώπης-φρούριο. Από
το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του «εθνάρχη», μέχρι την πασοκική «εθνική
συμφιλίωση» μέσω των πακέτων Ντελόρ, με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς
(του Μάαστριχτ, της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (Ο.Ν.Ε), της
Λισσαβόνας, της «ισχυρής Ελλάδας»), μέχρι το «Σύμφωνο Δημοσιονομικής
Προσαρμογής», την έλευση της Τρόικας, τα μνημόνια και το εκβιαστικό
«ευρώ ή χάος» του προέδρου του συνδικάτου των αφεντικών (Σ.Ε.Β) το 2012,
η ελληνική αστική τάξη εξακολουθεί αταλάντευτα να πορεύεται υπηρετώντας
αυτή την «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», αυτή τη σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα»
της. Τη Μεγάλη Ιδέα τής διαιώνισης της κυριαρχίας της πάνω στην
κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων και ανέργων, τα αποτελέσματα της
οποίας αναμένονται ακόμα πιο καταστροφικά από εκείνα των παλαιότερων
μεγαλοϊδεατισμών της.
Το σάρωμα της τελευταίας πενταετίας γκρέμισε κοινωνικές συναινέσεις,
κατεδάφισε κατακτήσεις και κεκτημένα, περιθωριοποίησε μεγάλα κομμάτια
του πληθυσμού, διέψευσε ψευδαισθήσεις και βεβαιότητες, φτωχοποίησε
μεσοστρώματα, έχτισε στρατόπεδα συγκέντρωσης και όρθωσε φράχτες,
προκάλεσε (ιδιαίτερα τη διετία 2010-12) ισχυρές -αλλά ασυνεχείς-
κοινωνικές εκρήξεις, αναδιέταξε το αστικό πολιτικό σκηνικό και τους
συσχετισμούς δυνάμεων, ανέδειξε την πολιτική πόλωση, έβγαλε στον αφρό
φασίστες και νεοναζί και ανάμεσα στα άλλα έπληξε στον πυρήνα του το
ιδεολόγημα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης της σύγκλισης και της αλληλεγγύης». Οι
τεκτονικές πλάκες της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ψευδαίσθησης που
μετακινούνται, μπορούν να προκαλέσουν σεισμούς. Σεισμούς που μπορούν να
οδηγήσουν είτε στο σκοτάδι ενός ακόμα πιο αντιδραστικού και
ολοκληρωτικού καπιταλισμού είτε στο χάραμα εκείνων των συνθηκών που θα
ανοίξουν το δρόμο για τον στρατηγικό στόχο μας, για την Κοινωνική
Επανάσταση, ο οποίος παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένος με την αναγκαιότητα
της συγκρότησης ενός ανατρεπτικού-επαναστατικού κινήματος.
Αυτός ο στρατηγικός στόχος δεν μπορεί παρά να παραμένει διακηρυκτικός
όσο δεν συνδέεται και με τον τακτικό στόχο της σύγκρουσης με την
Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο δεν στοχεύει στο άνοιγμα ρηγμάτων στο «ευρωπαϊκό
οικοδόμημα», τη στιγμή που αυτό αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πλήρη
τραπεζιτική-χρηματοπιστωτική του ένωση και την πλήρη διάλυση -κάτω από
την πίεση των (αντιδρ)αστικών-«ευρωσκεπτικιστικών» δυνάμεων- της
ευρωζώνης. Όσο δεν μετατρέπεται σ’ ένα ανοιχτό κάλεσμα για την ανάληψη
και τη συνδιαμόρφωση δράσεων και κινητοποιήσεων με προτάγματα
διεθνιστικά-προλεταριακά και όχι εθνικά-(αντιδρ)αστικά, με φυσικούς
διεθνείς σύμμαχους τους προλετάριους και τους λαούς της Ευρώπης και όλου
του κόσμου και όχι κάποια άλλη ιμπεριαλιστική «σφαίρα επιρροής».
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η περίοδος που διανύουμε, το εξάμηνο της
ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι επερχόμενες ευρωεκλογές,
αναδεικνύονται σε μια κομβική συγκυρία, σε ένα έδαφος που μπορεί να
καταστεί γόνιμο για τη συνάντηση και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων
και των αγώνων για την αναζωπύρωση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου.
Έντεκα χρόνια πριν, εν μέσω «οικονομικής ανάπτυξης» και «εθνικής
υπερηφάνειας» για τους επερχόμενους ολυμπιακούς αγώνες, κατά τη διάρκεια
μιας άλλης ελληνικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρύτερο
αντικαπιταλιστικό κίνημα είχε αντιπαρατάξει απέναντι στο αρραγές εθνικό
μέτωπο του «ευρωπαϊκού μονόδρομου», όσο και στις σιδερόφρακτες στρατιές
των πραιτοριανών που φρουρούσαν τις κατά τόπους συσκέψεις των Ευρωπαίων
αξιωματούχων, έναν μαχητικό, συνάμα όμως και αντιφατικό και ασύνδετο
-για αυτό και τελικά ανεπαρκή- συνασπισμό αντικαπιταλιστικών και
αντιιμπεριαλιστικών, αναρχικών και κομμουνιστικών δυνάμεων. Σήμερα, με
την πιο βίαιη επίθεση των τελευταίων δεκαετιών εναντίον της εργατικής
τάξης να μαίνεται και την απομύζηση του τόπου από το ντόπιο και το ξένο
κεφάλαιο να προσλαμβάνει διαστάσεις μιας άνευ όρων λεηλασίας, έγκειται
στη διάθεση κριτικού απολογισμού των παρελθουσών μαχών και στην
ικανότητα σύνθεσης και επικοινωνίας που θα επιδείξουν οι μαχόμενες
δυνάμεις του κινήματος, η δυνατότητα μιας μετωπικής συμπόρευσης όλων των
δυνάμεων που βλέπουν στη σύγκρουση με την Ε.Ε. ένα αποφασιστικό τακτικό
βήμα προς τον στρατηγικό στόχο της κοινωνικής επανάστασης.
Το διήμερο 1-2 Απρίλη, οι Ευρωπαίοι υπουργοί οικονομικών συνεδριάζουν
στην Αθήνα για να επικυρώσουν το νέο πακέτο μέτρων που συμφώνησαν
κυβέρνηση και τρόικα και υπερψήφισε το ελληνικό κοινοβούλιο στις 30/3,
καθώς και σειρά ρυθμίσεων που σχετίζονται με την ενίσχυση της
αντεργατικής πολιτικής της Ε.Ε. Οι νέες μειώσεις στους μισθούς και η
πλήρης κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η διάλυση των ασφαλιστικών
ταμείων, η επέκταση του σύγχρονου δουλεμπορίου (μέσα από την λειτουργία
των Εταιριών Προσωρινής Απασχόλησης), η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών
απολύσεων, η κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, το ξεπούλημα της
ΔΕΗ και το σκάνδαλο της ιδιωτικοποίησης των τραπεζών, το ξεκλήρισμα της
φτωχής και μεσαίας αγροτιάς συνιστούν στην πραγματικότητα ένα νέο
μνημόνιο, μια εμβάθυνση του ήδη βάρβαρου καθεστώτος εκμετάλλευσης και
καταπίεσης του εργαζόμενου λαού για αυτό και απέναντί του πρέπει να βρει
ένα μαζικό μαχητικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ
ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΏΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (ΕUROGROUP – ECOFIN)
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου