ΜΕ ΤΗ ΛΥΣΣΑ ΣΤΑ ΣΩΘΙΚΑ...

 “Το να εγκαταλείψεις τις λέξεις στους σφετεριστές τους, να επινοήσεις νέες λέξεις ή να χρησιμοποιήσεις άλλες λέξεις εξαιτίας της δυσκολίας να ανακτήσεις τις αληθινές, ιστορικές λέξεις, σημαίνει να εγκαταλείπεις το πεδίο στον εχθρό. Είναι μια θεωρητική παραχώρηση που δεν μπορούμε να ανεχθούμε. Το να κάνουμε μια τέτοια παραχώρηση θα σήμαινε μόνο το να συμβάλουμε στη σύγχυση, σε μια σύγχυση που, εν μέρει, σχηματίζει βάση της κατεστημένης τάξης. Η εκ μέρους μας αντιστροφή της προοπτικής, αντιθέτως, προχωρεί στη διαύγαση των ίδιων των όρων της σύγχυσης.”
forourselves: "Το δικαίωμα στην απληστία"

Τα τελευταία χρόνια ιδεολογήματα χωρίς ιστορικά ριζώματα και πολιτικό βάθος έχουν επιδοθεί σ' ένα ιδεολογικό πλιάτσικο, με σκοπό να καλύψουν με εντυπωσιακές λέξεις την ιδεολογική τους γύμνια. Έτσι δεν διστάζουν να οικειοποιηθούν λόγω ημιμάθειας και πολιτικής άγνοιας κομμάτια της ιστορίας του κινήματος της προλεταριακής αυτο-απελευθέρωσης. Εδώ θα γίνει μια ενδεικτική παρουσίαση των Λυσσασμένων. Τόσο των enrages της γαλλικής επανάστασης -που συγκρότησαν το πρώτο κομμουνιστικό κίνημα στη σύγχρονη μορφή του- όσο και των "λυσσασμένων" του γαλλικού Μάη, της μικρής ομάδας αναρχικών και συμβουλιακών κομμουνιστών που συνεργάστηκαν με τους καταστασιακούς. Σε μια εποχή αμοραλιστικού σχετικισμού που απονοηματοδοτεί τις λέξεις και το σύνθημα "Λύσσα και Συνείδηση" ακούγεται από στόματα ανάξια να το προφέρουν (μέχρι και τους νεοναζί των ΑΜΕ!), ο πόλεμος για την υπεράσπιση των λέξεών μας είναι ένας υλικός πόλεμος. Γιατί οι λέξεις για εμάς δεν είναι ένα κενό πολιτικό κουφάρι, είναι ιδέες και νοήματα. Και κάτι παραπάνω: είναι κομμάτι της ιστορικής ύλης! Γι αυτό και τιμώντας τη μνήμη και την ιστορία των πληβείων και προλετάριων  προγόνων μας, πάντα θα φωνάζουμε:

ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ- ΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΒΙΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ-ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ!


ΟΙ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

«Λυσσασμένοι» (Les «Enragés»)

Μικρή παρισινή εξτρεμιστική ομάδα μέσα στις τάξεις των «Αβράκωτων» («Σανκιλότ», «Sans-Culottes») της Γαλλικής Επανάστασης, με βασική θέση ότι η ελευθερία του λαού αποκτάται όχι μέσα από συνταγματικές διακηρύξεις, αλλά με την άμεση βία ενάντια στους καταπιεστές τους και εκμεταλλευτές.

ΘΕΣΕΙΣ

Με βασική τους πεποίθηση ότι η ελευθερία και ευτυχία όλου του λαού ήταν πιο σημαντική από την σταδιακή χορήγηση συνταγματικών δικαιωμάτων και με κυριότερο αίτημά τους την άμεση καταστολή κάθε αντεπαναστατικής δράσης, λεηλάτησαν τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 1793 πολλά καταστήματα τροφίμων και φούρνους του Παρισιού, διαμαρτυρόμενοι για την αισχροκέρδεια όσων εμπορεύονταν τρόφιμα εις βάρος του λαού, που υπέφερε από την έλλειψη τροφών και άλλων βασικών αγαθών. Χαρακτηριστική υπήρξε η δήλωση του Ρου ότι «η ελευθερία δεν είναι παρά ένα άδειο κέλυφος όταν επιτρέπεται ατιμώρητα σε μία τάξη να λιμοκτονήσει μία άλλη».

Η καρατόμηση του Λουδοβίκου ΙΣΤ': μια υπέροχη μέρα για την ανθρωπότητα...

“Enragés”

Οι εκπρόσωποι αυτής της αριστεράς έχουν μείνει στην ιστορία με την ονομασία Enragés, δηλαδή «Λυσσασμένοι». Λυσσασμένοι και λυσσασμένες θα ήταν ακριβέστερο, γιατί πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν οι γυναίκες επαναστάτριες.

Οι Λυσσασμένοι δεν ήταν οργάνωση, ήταν αυτό που λέμε σήμερα «ρεύμα». Ο πιο γνωστός ηγέτης τους ήταν ο Ζακ Ρου, πρώην παπάς –κι ο άνθρωπος που οδήγησε τον Λουδοβίκο 16ο στο ικρίωμα. «Τσακίστε τους κερδοσκόπους, τους μονοπωλιστές, την αριστοκρατία του χρήματος» ήταν το σύνθημά του.

Ο Βαρλέ ήταν τραπεζικός υπάλληλος. Σε ένα κείμενό του υποστήριζε ότι οι εκπρόσωποι του λαού πρέπει να εκλέγονται με άμεση ψηφοφορία από όλους και να είναι άμεσα ανακλητοί από τους εκλογείς τους. Η Κλερ Λακόμπ ήταν ηθοποιός (ένα καθόλου «αξιοπρεπές» επάγγελμα εκείνη την εποχή) και ιδρύτρια της Ένωσης Επαναστατριών Δημοκρατικών Γυναικών.

Τα μέλη της ένωσης έμπαιναν μπροστά στις διαδηλώσεις που κατέληγαν σε «λεηλασίες» των μεγάλων φούρνων και άλλων εμπορικών καταστημάτων το 1793. Επιτροπές από γυναίκες μοίραζαν με τάξη τα τρόφιμα και επέβαλλαν τις τιμές που θεωρούσαν δίκαιες. Ετσι αναγκάστηκε η κυβέρνηση των Γιακωβίνων να επιβάλει το νόμο του «μάξιμουμ» στις τιμές των τροφίμων και σύντομα να εθνικοποιήσει τα δίκτυα διανομής τους στην πρωτεύουσα και σε άλλες μεγάλες πόλεις.

Ήταν η μεγάλη κατάκτηση των «αβράκωτων». Αλλά μετά οι Γιακωβίνοι του Ροβεσπιέρου στράφηκαν εναντίον των Λυσσασμένων. Συνέλαβαν και φυλάκισαν τους ηγέτες τους και στράφηκαν γενικά ενάντια στα πιο ριζοσπαστικά τμήματα των «αβράκωτων».

Ο Ζακ Ρου, γνωστός και ως "κόκκινος παπάς", ηγέτης των λυσσασμένων

Ζακ Ρου (Jacques Roux, 21 Αυγούστου 1752 – Παρίσι, 10 Φεβρουαρίου 1794).

Γάλλος επαναστάτης, πρώην κληρικός αλλά μετέπειτα άθεος «κόκκινος παπάς» («cure rouge»), μέλος της Παρισινής Κομμούνας και ηγέτης της εξτρεμιστικής παράταξης των «Λυσσασμένων» («Les Enragés»).

 «ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΑΠΑΣ»

Όντας κατά το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης ρωμαιοκαθολικός κληρικός στην τότε επαρχία Ανγκουμουά (Angoumois, σήμερα Charente), ήλθε στο Παρίσι το 1791, εγκαταστάθηκε στο εκκλησιαστικό ακίνητο Gravilliers, προσχώρησε στους κύκλους των λεγόμενων «Αβράκωτων» («Σανκιλότ», «Sans-Culottes»), τους οποίους ξεσήκωνε με πύρινους λόγους και ήταν από τους πρώτους κληρικούς που ορκίστηκε πίστη στην Δημοκρατία και την Επανάσταση. Έκτοτε δήλωνε άθεος, αποκήρυσσε τον Χριστιανισμό και επέτρεπε στους ομοϊδεάτες του να τον αποκαλούν «κόκκινο παπά» («cure rouge»).

Στα τέλη του 1791 έγινε μέλος της ριζοσπαστικής πολιτικής λέσχης «Λέσχη των Κορδελιέρων» («Club des Cordeliers»), ενώ επίσης συνεργάστηκε στενά με τις εξτρεμίστριες της οργάνωσης «Αβράκωτες Γυναίκες» («Femmes Sans – Culottes») και της διάδοχης οργάνωσης «Εταιρεία Επαναστατριών Δημοκρατισσών» («Société des Révolutionaries Républicaines»), την οποία είχαν ιδρύσει η ηθοποιός «Κόκκινη Ρόζα» Κλαίρη Λακόμπ (Claire Lacombe, γεν. 4 Μαρτίου 1765) και η Πωλίν Λεόν (Pauline Léon, γεν. 1758, τακτική θαμών της «Λέσχης των Κορδελιέρων»). 

ΗΓΕΤΗΣ ΤΩΝ «ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΩΝ»

Το 1792 έγινε μέλος της παρισινής «Κομμούνας», συνόδεψε τον έκπτωτο βασιλιά Λουδοβίκο από την φυλακή στην γκιγιοτίνα και αγωνίστηκε παθιασμένα για την ανατροπή των «Γιρονδίνων»: από τον Μάϊο του 1792 ζητούσε εξακολουθητικά στους λόγους του την θανατική ποινή για τους μαυραγορίτες και τελικά τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 1793 οργάνωσε με μερικούς ακόμη παρισινούς ομοϊδεάτες του που αυταποκαλούντο «Λυσσασμένοι» («Les Enragés») εκτεταμένες ταραχές κατά των «Γιρονδίνων», κατά τις οποίες το πλήθος λεηλάτησε πολλά καταστήματα τροφίμων και φούρνους του Παρισιού, διαμαρτυρόμενο για την αισχροκέρδεια όσων εμπορεύονταν τρόφιμα εις βάρος του λαού, που υπέφερε από την έλλειψη τροφών και άλλων βασικών αγαθών.

Η φυλακή της Βαστίλης παραδίδεται στις φλόγες από τον ένοπλο εξεγερμένο λαό

Στους ακροαριστερούς, που διαμορφώθηκαν στη Γαλλική Επανάσταση, ανήκαν κοντά στους Εμπερτιστές και οι Λυσσασμένοι (καμιά φορά τους έλεγαν και «Δαιμονισμένους»), οι οποίοι έφτασαν στο αποκορύφωμα της σημασίας τους το 1793

Ανάμεσα στους ηγέτες τους ήταν οι Ζακ Ρου (Jacqoues Roux), Ζαν Βαλέ (Jean Valet), Τεοφίλ Λεκλέρκ (Theophile Leclerc), Πιέρ Ντολιβιέ (Pierre Dolivier), Πετιζάν (Petitjean), και Ταμπουρό ντε Μοντινιί (Taboureau de Montigny). Οι Χαίπνερ και Ζάιντελ-Χαίπνερ (Seidel - Hoppner) έβλεπαν στους Λυσσασμένους τον «εμβρυακό πυρήνα ενός πληβειακού κόμματος». Οχι βέβαια Κόμμα με τη σημερινή έννοια, «αλλά ωστόσο την επερχόμενη προαναγγελία ενός τέτιου κόμματος»

Οι Λυσσασμένοι αντιπροσώπευαν εκείνα τα στρώματα των Αβράκωτων, η κοινωνική κατάσταση των οποίων δε βελτιώθηκε με την Επανάσταση, αλλά αντιθέτως χειροτέρεψε.

Η ανεργία, οι μισθοί πείνας, οι κερδοσκοπικές τιμές για ψωμί και άλλα τρόφιμα προκάλεσαν την οργή ενάντια στους πλούσιους κερδοσκόπους και τοκογλύφους, οι οποίοι κέρδισαν αμέτρητα πλούτη με τον πόλεμο και εκθέτανε ξεδιάντροπα και προκλητικά τον πλούτο τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα πράγματα έφτασαν μέχρι και σε εφόδους στα μαγαζιά, ιδιαίτερα στα αρτοποιεία. Παρ’ όλες τις διαφορές και τις διαφωνίες ανάμεσα στους Εμπερτιστές και τους Λυσσασμένους, από τη μια, και ανάμεσα στους ηγέτες των Λυσσασμένων, από την άλλη, υπήρχαν και τα κοινά σημεία στα αιτήματά τους για ανώτατο όριο τιμών για τα τρόφιμα, για κατάσχεση των αποθεμάτων σιταριού, για κρατικό έλεγχο του εμπορίου σιταριού, για υποστήριξη των φτωχών και των οικογενειών των εθελοντών, οι οποίοι πάλευαν στα επαναστατικά στρατεύματα στα μέτωπα.

Απαίτησαν θανατική ποινή για τους τοκογλύφους και τους κερδοσκόπους, πρέσβευαν ανοικτά και πολύ αποφασιστικά την επαναστατική τρομοκρατία ενάντια στους αντεπαναστάτες και τους απατεώνες που λήστευαν το λαό. Οι πλούσιοι αστοί έπρεπε να πληρώνουν ειδικούς φόρους. Στην πρότασή τους για έναν αγροτικό νόμο, απαίτησαν τη διανομή της γης προς όφελος των φτωχών αγροτών. Οι Λυσσασμένοι έβλεπαν τους πλούσιους αστούς σαν κύριο εχθρό. Τα αιτήματά τους ξεπερνούσαν κατά πολύ τους αριστερούς Ιακωβίνους γύρω από το Ροβεσπιέρο, αλλά με τη δραστηριότητά τους έσπρωχναν τους τελευταίους σε πράξεις που δεν ήταν πια προς το συμφέρον των Ιακωβίνων. Ο Ρου (Roux), στο «Μανιφέστο των Λυσσασμένων» την 25 Ιουνίου του 1793, έβαλε το δικαίωμα της ύπαρξης πιο ψηλά από το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Απ’ ό,τι ξέρω, ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που στα κοινωνικά δικαιώματα δόθηκε προτεραιότητα σε σχέση με την ατομική ιδιοκτησία, που τα κοινωνικά δικαιώματα υψώθηκαν και θεωρήθηκαν πια ανθρώπινα δικαιώματα.

Στην ουσία της, η προπαγάνδα των Λυσσασμένων κατάληγε σε μια κοινωνική επανάσταση, η οποία αμφισβήτησε την αστική ατομική ιδιοκτησία. Από την άρνηση της φεουδαρχικής ιδιοκτησίας ως την κατάργηση και της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας υπήρχε μόνο ένα μικρό βήμα στο πεδίο της νοητικής αφαίρεσης

Η ιστορική προσφορά των Λυσσασμένων σε σχέση με την οργάνωση του προλεταριάτου συνίστατο στην αναγνώριση του γεγονότος, ότι ο εργαζόμενος λαός έπρεπε να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, ότι έχει ανάγκη την εξουσία για να εγκαθιδρύσει μια τάξη στην οποία έχει παραμεριστεί η κυριαρχία των ανθρώπων πάνω στους ανθρώπους και στην προσπάθεια να κάνουν τις διαπιστώσεις τους πράξη. Ο Ζακ Ρου (Jacques Roux) στράφηκε αποφασιστικά ενάντια στον κατακερματισμό της εξουσίας. Ηταν ένας από τους πρώιμους αντιπροσώπους μιας ισχυρής, συγκεντρωτικής προλεταριακής κρατικής εξουσίας. Οσο η Επανάσταση απειλείτο από την εσωτερική και εξωτερική αντεπανάσταση, οι Ιακωβίνοι αναγκάσθηκαν να ικανοποιήσουν μερικά αιτήματα των Λυσσασμένων. Μόλις έπαψαν να χρειάζονται πια την υποστήριξη των Λυσσασμένων, στράφηκαν εναντίον των τελευταίων και με αυτό τον τρόπο φανερώθηκαν τα αστικά ταξικά τους πλαίσια. Οι Ιακωβίνοι ανέπτυξαν με όλα τα διαθέσιμα μέσα μια εκστρατεία συκοφάντησης ενάντια στους Λυσσασμένους και ιδιαίτερα ενάντια στον Ζακ Ρου. Ο Ροβεσπιέρος χαρακτήρισε το Ρου «πράκτορα της αντεπανάστασης». Επομένως, οι εκστρατείες συκοφάντησης, η «απονομιμοποίηση» επαναστατικών οργανώσεων και των αρχηγών τους υπήρχαν ήδη σε κείνη την εποχή.

ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΟΙ ΣΤΟΝ ΜΑΗ ΤΟΥ '68

Έντυπο των Λυσσασμένων, με ένα σφυροδρέπανο να...

"Λυσσασμένοι όλων των χωρών ενωθείτε!"
ΦΤΥΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ!

Η δίψα για ζωή που ξεχύθηκε στο Καρτιέ-Λατέν εμφανίστηκε μέσα στην ιστορία σαν ένα απ' αυτά τα κύματα χαράς που αιφνιδιάζουν ένα κόσμο όπου η εγγύηση ότι δεν θα πεθάνεις από πείνα ισοδυναμεί με τη σιγουριά ότι θα ψοφήσεις από πλήξη. Το αίμα των μπάτσων είναι μεθυστικό, κι είναι πολύτιμες οι στιγμές όπου η ζωή αναδύεται τόσο έντονα μέσα απ' τους βάλτους του μη αυθεντικού, για να σκουπίσει εύσχημα πολλούς μυξιάρηδες ανθρωπιστές. Επιτέλους απελευθερωμένες απ' τον κλοιό των καταναγκασμών και της απομόνωσης, οι από τόσο καιρό ανικανοποίητες επιθυμίες μας απόλαυσαν εδώ μια μεγάλη μερίδα ευχαρίστησης.
Είναι μόνο μια αρχή...

Στάχτη θὰ γίνεις κόσμε γερασμένε, σοῦ ῾ναι γραφτὸς ὁ δρόμος τῆς συντριβής

ΜΕ ΤΗΝ ΛΥΣΣΑ ΣΤΑ ΣΩΘΙΚΑ!

Σύντροφοι,

Παρά την ολοφάνερη συμπαιγνία των σταλινικών της Ένωσης Κομμουνιστών Φοιτητών (U.E.C.) και των αντιδραστικών, οι μεγαλόπρεπες συγκρούσεις της περασμένης Παρασκευής μαρτυρούν ότι οι φοιτητές, μέσα στον αγώνα, αρχίζουν ν’ αποκτούν μια συνείδηση που δεν είχαν μέχρι τώρα: η απαρχή της βίας είναι και απαρχή του τέλους του ρεφορμισμού.

Κάθε ενέργεια του συμβουλίου του Πανεπιστημίου, που συνεδρίασε σήμερα το πρωϊ, είναι μάταιη: αυτή η απαρχαιωμένη μορφή καταστολής είναι ανίσχυρη μπροστά στη βία του πεζοδρομίου. Η πενταετής αποβολή απ’ όλα τα Πανεπιστήμια της Γαλλίας του συντρόφου μας Ζεράρ Μπιργκόν – που αποσιωπήθηκε απ’ τον τύπο, όλες τις μικροομάδες και φοιτητικές ενώσεις -, η αποβολή που απειλεί σήμερα το σύντροφό μας Ρενέ Ριεζέλ και έξι άλλους φοιτητές της Ναντέρ, αποτελούν για τις πανεπιστημιακές αρχές ένα τρόπο παράδοσης τους στα χέρια της αστυνομίας.

Απέναντι στην καταστολή, ο αγώνας που αρχίζει πρέπει να διατηρήσει τις μεθόδους βίαιης δράσης του, τη μόνη του δύναμη για την ώρα. Κυρίως όμως θα πρέπει να βάλει σε προβληματισμό τους φοιτητές που τον κάνουν. Γιατί δεν υπάρχουν μόνο μπασκίνες: υπάρχουν και τα ψέμματα των διάφορων τροτσκιστικών μικροομάδων (J.C.R., F.E.R., V.O.), των κινεζόφιλων (U.J.C.M.L., Επιτροπές Βιετνάμ της βάσης), των αναρχικών αλά Κον-Μπεντίτ. Ας πάρουμε τις υποθέσεις μας στα δικά μας χέρια!

Το παράδειγμα των συντρόφων που συνελήφθησαν την Παρασκευή στη Σορβόννη, και που στασίασαν μέσα στην κλούβα που τους μετέφερε, είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση. Όσο δεν υπάρχουν παρά μόνο τρεις μπασκίνες μέσα σε κάθε κλούβα, ξέρουμε πως να τους περιποιηθούμε. Το προηγούμενο του αστυνομικού Μπρυνέ, που τον ξυλοφόρτωσαν χτες, πρέπει να γίνει νόμος: θάνατος στα καθάρματα!

Ήδη η βία κάνει τους ηγετίσκους των μικροομάδων να το βουλώνουν. Η αμφισβήτηση του αστικού Πανεπιστημίου μόνο, είναι ένα ασήμαντο γεγονός τη στιγμή που όλη η κοινωνία πρέπει να καταστραφεί συθέμελα.

Ζήτω οι Ζενγκακούρεν!

Ζήτω η Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας των Βανδαλιστών (του Μπορντώ)!

Ζήτω οι Λυσσασμένοι!

Ζήτω η I.S.!

Ζήτω η κοινωνική επανάσταση!

Παρίσι, 6 του Μάη 1968 – οι «Λυσσασμένοι»

Τερμα η απάθεια! Ζήτω ο κομμουνισμός!

Η παρούσα επαναστατική θεωρία ξεκίνησε μία κριτική των εγγενών συνθηκών διαβίωσης στον υπερανεπτυγμένο καπιταλισμό: η ψευδό-αφθονία των προϊόντων και η συρρίκνωση της ζωής μέσα στο θέαμα, μια καταπιεστική πολεοδομία και ιδεολογία˙ πάντα στην υπηρεσία των ειδικών της κυριαρχίας. Όταν η Καταστασιακή Διεθνής διατύπωσε μία συνεκτική θεωρία για την υπάρχουσα πραγματικότητα, απέδειξε ακόμα την άρνηση αυτής της πραγματικότητας στην συνδυασμένη επίτευξη τέχνης και φιλοσοφίας για την απελευθέρωση της καθημερινής ζωής. Επομένως, η θεωρία ήταν ριζικά καινούργια και ταυτόχρονα χρησιμοποίησε όλη την παλιά αλήθεια του προσωρινά καταπιεσμένου προλεταριακού κινήματος. Το νέο πρόγραμμα ανακάλυψε ένα υψηλότερο επίπεδο που αφορούσε το σχέδιο της κατάργησης της ταξικής κοινωνίας, με την προσχώρηση τελικά στη συνειδητή ιστορία και την ελεύθερη κατασκευή της ζωής, καθώς και την εκ νέου ανακάλυψη της συγκρότησης εργατικών συμβουλίων ως εργαλεία του προλεταριακού κινήματος.

Στη Γαλλία ένα καθοριστικό όριο ξεπεράστηκε, στο οποίο το κίνημα ξαναβρήκε τους βαθύτερους στόχους του. Οι εργάτες μιας σύγχρονης καπιταλιστικής χώρας επέστρεψαν μαζικά στο ριζοσπαστικό αγώνα. Τα πάντα τίθενται και πάλι υπό αμφισβήτηση. Τα ψέματα μιας εποχής καταρρέουν. Τίποτα δε μπορεί να παραμείνει όπως ήταν πριν. Η Ευρώπη μπορεί μόνο να πετάξει από χαρά και να φωνάξει: «Καλό σκάψιμο, γέρε τυφλοπόντικα».

Το σκάνδαλο των Καταστασιακών στο Στρασβούργο το Δεκέμβρη του 1966 ήταν το καμπανάκι του θανάτου για το φοιτητικό συνδικαλισμό στη Γαλλία. Το τοπικό γραφείο της UNEF(Εθνική Ένωση Σπουδαστών Γαλλίας) κηρύχτηκε ξαφνικά υπέρ των θέσεων της Κ.Δ., δημοσιεύοντας τη μπροσούρα του Μουσταφά Καγιάτι: «Για την αθλιότητα των φοιτητικών κύκλων»… Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε, οι επακόλουθες δίκες και η αδιάλλακτη συνοχή της ανάλυσης τους, συνέβαλαν όλα στη μεγάλη επιτυχία αυτής της διακωμώδησης του υπάρχοντος. Μπορούμε πλέον να μιλήσουμε για την πρώτη επιτυχημένη απόπειρα επικοινωνίας της επαναστατικής θεωρίας με τα ρεύματα στα οποία στηρίζεται. Το κοινό αυτού του κειμένου επεκτάθηκε, καθώς μεταφράστηκε σε 10 γλώσσες περίπου, ιδίως στην Αμερική και την Ιταλία. Το άμεσο πρακτικό αντίκτυπο στη Γαλλία δεν έγινε ιδιαίτερα αισθητό και αυτό επειδή η χώρα δεν είχε εμπλακεί ακόμα στους αγώνες που βρισκόντουσαν ήδη σε εξέλιξη σε άλλα μέρη του κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, τα επιχειρήματα δεν ήταν εντελώς ξένα στην περιφρόνηση, την οποία θα εξέφραζε αργότερα μία φατρία Γάλλων «φοιτητών», με μεγαλύτερη ακρίβεια από οποιαδήποτε άλλη χώρα, για το σύνολο του φοιτητικού περιβάλλοντος, τους κανόνες και τα γνωρίσματά τους. Ο πλούτος της επαναστατικής κατάστασης στη Γαλλία, που ήταν για το Σταλινισμό το μεγαλύτερο πλήγμα που υπέστη ποτέ στη Δύση, εκφράστηκε με την αυθόρμητη ανάληψη από τους εργαζόμενους (με το δίκιο τους) ενός μεγάλου μέρους ενός κινήματος που ασκούσε ρητά κριτική στην ιεραρχία, τα εμπορεύματα, την ιδεολογία, την επιβίωση και το θέαμα.

Μη δουλεύετε ποτέ! Μια νουθεσία των συμβουλιακών κομμουνιστών στους προλετάριους του κόσμου...

Η Καταστασιακή Διεθνής είναι ένα μηδενιστικό μανιφέστο;

-Η Καταστασιακή Διεθνής αρνείται το ρόλο που όλοι είναι έτοιμοι να της προσφέρουν, αυτόν του θεάματος της αποσύνθεσης. Η υπέρβαση του μηδενισμού σχετίζεται με την αποσύνθεση του θεάματος και αυτός είναι ο λόγος που η Καταστασιακή Διεθνής σκοπεύει σθεναρά να τον εφαρμόσει. Ότι σχεδιάζεται και χτίζεται έξω από μια τέτοια προοπτική δεν έχει ανάγκη από την Καταστασιακή Διεθνή, θα καταρρέυσει από μόνο του. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι οπουδήποτε σε μια καταναλωτική κοινωνία, οι βιομηχανικές περιοχές που καταρρέουν αυθόρμητα παρέχουν στις νέες αξίες ένα πεδίο πειραματισμού που δεν μπορεί να αγνοηθεί από την Καταστασιακή Διεθνή. Δεν μπορούμε παρά να χτίσουμε πάνω στα ερείπια του θεάματος. Επιπλέον, η πρόβλεψη μιας ολοκληρωτικής καταστροφής, όταν θεμελιώνεται τέλεια, σε υποχρεώνει να μη χτίζεις ποτέ τίποτα, αν δε το χτίζεις υπό το πρίσμα του συνόλου.

-Είστε μαρξιστές;

-Όπως θα έλεγε κι ο Μαρξ : “Δεν είμαστε μαρξιστές”

Συγγραφείς:

Βλάσσης Ρασιάς , Λέανδρος Μπόλαρης, Ούλριχ Χούαρ, Οι Λυσσασμένοι του Μονζερόν,  Ρενέ Βιενέ, Καταστασιακή Διεθνής