του Στάθη Γεωργιάδη (Βασισμένο στη θεατρική παράσταση "Ανάκριση" του Πέτερ Βάις, που παίζεται στο θέατρο Τζένη Καρέζη)

από http://rouamat.com/

Ο Φασισμός είναι καπιταλισμός

Ένα μικρό κόμμα ιδρύεται το 1919 και 9 χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 1928, παίρνει 12 έδρες.  Το 1930 κερδίζει 107 έδρες. Τρία χρονιά μετά οι 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της χώρας τροφοδότησαν το ταμείο αυτού του κόμματος  με αστρονομικά για την εποχή ποσά και έτσι στις 5 Μαρτίου του 1933 , το κάποτε μικρό αυτό  κόμμα,  παίρνει  288 έδρες και  το 44% των ψήφων. Η κυριαρχία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος  και του Χίτλερ αρχίζει και μάλιστα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες.

Το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου είναι και το τέλος του Χίτλερ, το τέλος του Ναζιστικού κόμματος.  Ο απολογισμός είναι τρομακτικός, πάνω από 60 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Στην Ελλάδα  οι νεκροί  ξεπέρασαν τις 400 χιλιάδες, δεκάδες χωριά ισοπεδώθηκαν από τις δυνάμεις του άξονα  και τους Έλληνες δωσίλογους Γερμανοτσολιάδες, η οικονομία καταστράφηκε. Οι ΝΑΖΙ και οι συνεργάτες τους δικάστηκαν και καταδικαστήκαν είτε σε κάθε χώρα ξεχωριστά είτε στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης. Όχι όμως όλοι οι συνεργάτες του Χίτλερ!

Δεν δικάστηκαν και δεν καταδικαστήκαν ποτέ αυτοί που έβγαλαν και στήριξαν τον Χίτλερ, όλοι αυτοί που  η σχέση τους μαζί του δεν σταμάτησε στην χρηματοδότηση του 1933.  Άνθρωποι όπως ο τραπεζίτης Σαχτ , πρόεδρος της  ελβετικής Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, που  ήταν ο υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ από το 1934.  Όπως ο Τ. Watson , πρόεδρος της ΙΒΜ, που το 1937 τιμήθηκε από το Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, την μεγαλύτερη τιμή που μπορούσε να αποδώσει το ναζιστικό καθεστώς σε μη Γερμανό πολίτη. Όπως ο  πρόεδρος της Ford, που  το 1938 γιόρτασε τα 75α γενέθλιά του παραλαμβάνοντας από τους Γερμανούς πρόξενους στο Ντιτρόιτ το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού. Όπως ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων Κρουπ, που το 1940 παρέλαβε από τα χέρια του Χίτλερ το χρυσό παράσημο του ναζιστικού κράτους.

Μακρύς ο κατάλογος με εταιρίες που βοήθησαν τη ναζιστική Γερμανία. Εταιρίες όπως η Deutsche Bank, που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Άουσβιτς. Η Farben, που το  βιομηχανικό της συγκρότημα  κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Άουσβιτς και ένα από τα ονόματα με τα οποίο  κυκλοφορεί σήμερα είναι Bayer. Η πολυεθνική Κρουπ, που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ και που ο πρόεδρος της έλεγε ότι «ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος)» και  πως «ο Αδόλφος Χίτλερ μετέτρεψε τον εργάτη σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και σε σύντροφο των βιομηχάνων».

 Ο Χίτλερ είχε και άλλους  συμμάχους όπως την αμερικανική πολυεθνική ΙΒΜ, που οργάνωσε 78 ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης  με την τεχνολογία της. Την Standard Oil, των συμφερόντων Ροκφέλερ, που στη διάρκεια του πολέμου, εκτός από τους συμμάχους προμήθευε με καύσιμα και τον Άξονα. Την  General Motors: χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό κατασκευάστηκαν από αυτήν. Την  τράπεζα UBC, έναν  από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες του ναζιστικού καθεστώτος, που πρόεδρος της ήταν ο Πρέσκοτ Μπους, πατέρας και παππούς δυο αμερικανών προέδρων. Μετά τον πόλεμο, ο Ύπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία John McCloy φρόντισε τα αδικήματά των εταιρειών δυτικών συμφερόντων να παραγράφουν. O McCloy ήταν από το 1947 ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Πριν ως νομικός εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των Ροκφέλερ και της τράπεζας Chase Manhattan.

Βλέπουμε πως δίπλα, πίσω και πάνω από τον Χίτλερ και  τους  κάθε χιτλερίσκους, είναι το κεφάλαιο, οι πολυεθνικές, οι μεγαλοτραπεζίτες. Βλέπουμε στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τους «αντισυστημικούς» οπαδούς του Χίτλερ να βαδίζουν στα βήματα του, να κερδίζουν ψήφους, να έχουν κρυφές και φανερές σχέσεις με το κεφάλαιο, να κυνηγάνε τον αδύναμο, να κρύβουν το αληθινό τους πρόσωπο.  Η διαφορά με το παρελθόν είναι πως κανείς δεν μπορεί σήμερα να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει ή δε θυμάται. Ξέρει πως ο Μπρεχτ έχει δίκιο όταν λέει πως «… ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός. Ως ο πιο ωμός, ο πιο καταπιεστικός, ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός», ξέρει πως το πρόβλημα είναι το σύστημα που είτε με φασισμό είτε χωρίς φασισμό, είτε με κοινοβούλιο είτε χωρίς κοινοβούλιο, έχει πάντα το ίδιο όνομα. Λέγεται καπιταλισμός.