ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΜΑΥΡΟΚΟΚΚΙΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

Παρέμβαση στο φεστιβάλ εκδόσεων ανατρεπτικού χαρακτήρα Μαυροκόκκινες Σελίδες, στις 20 Δεκεμβρίου 2012:

Ο λόγος και η δράση εντός των τειχών για έναν πολιτικό κρατούμενο δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τη συνέχιση της επαναστατικής πράξης με άλλα μέσα. Κάτω από τη δυσμενή συνθήκη του εγκλεισμού ένας αντιεξουσιαστής κρατούμενος οφείλει να συνεχίσει την ανάπτυξη της κινηματικής πρακτικής δραστηριότητας στην οποία συμμετείχε πριν τη σύλληψη του.  Αυτό όμως δεν γίνεται με αυτόματο πιλότο, αλλά με προσαρμογή των μέσων αγώνα στις υπάρχουσες κάθε φορά ειδικές συνθήκες. Όπως έλεγε κι ένα σύνθημα της ρωσικής επανάστασης: Νέες συνθήκες, νέα καθήκοντα! Αυτό βέβαια προϋποθέτει την ανάπτυξη της λεπταισθησίας της κρίσης και της αντίστοιχης ελαχιστοποίησης του πολιτικού νεαντερταλισμού.

Στο επίπεδο της δράσης, συνέχιση της πρακτικής δραστηριότητας σημαίνει την ενεργητική μας συμμετοχή στις κινητοποιήσεις του παραβατικού προλεταριάτου (των “εργατών του εγκλήματος” κατά Μαρξ), ξεκινώντας από το κίνημα διεκδίκησης καλύτερων υλικών συνθηκών ύπαρξης (μιας και δεν γεννήθηκαν όλοι πορφυρογέννητοι σ’ αυτόν τον κόσμο) και καταλήγοντας στις βίαιες εξεγέρσεις και τα ξεσπάσματα καταστροφής των φυλακών. Όλοι αυτοί οι αγώνες μέσα στη φυλακή, τόσο οι διεκδικητικοί, όσο και οι καταστροφικοί (ενίοτε και οι αυτοκαταστροφικοί), είναι μια στιγμή της ταξικής πάλης και η κριτική συμμετοχή μας πρέπει να είναι δεδομένη, όπως γίνεται και με τους εκτός των τειχών κοινωνικούς αγώνες.

Στο επίπεδο του αντιεξουσιαστικού λόγου και της θεωρίας, η φυλακή είναι μια καλή ευκαιρία για διαύγαση των ιδεών μας, για ψύχραιμη επαναξιολόγηση της δράσης, για ακόνισμα της κριτικής, για εμβάθυνση του θεωρητικού και αναλυτικού οπλοστασίου (και κάθε εμβάθυνση της θεωρίας είναι ταυτόχρονη εμβάθυνση και της δράσης). Για τους επαναστάτες η φυλακή είναι πανεπιστήμιο, έλεγε ο αναρχικός Ντιέγο Σαντιγιάν. Ο χρόνος που παρά τη θέλησή μας μας δίνεται είναι πολύτιμος και μπορεί να χρησιμοποιηθεί με εποικοδομητικό τρόπο, παρά τους υλικούς και πνευματικούς περιορισμούς του εγκλεισμού και την ακούσια απομάκρυνσή μας από τις πραγματικές κοινωνικές σχέσεις της ολικής κοινωνίας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η έκδοση της Ασύμμετρης Απειλής όχι μονάχα συνεχίστηκε μέσα στη δυσμενή συνθήκη του εγκλεισμού, αλλά και αναβαθμίστηκε. Ως έντυπο η Ασύμμετρη Απειλή τοποθετείται μονάχα ως ελάχιστο κομμάτι του ιστορικού- κοινωνικού κινήματος που λόγω και έργω αντιστέκεται στην σύγχρονή βαρβαρότητα και προσπαθεί να πραγματώσει την ατομική, συλλογική και κοινωνική απελευθέρωση, δηλαδή τον αναρχικό κομμουνισμό. Δεν είναι κάποιο “κομματικό όργανο”, κάτοχος της Αλήθειας και της ορθής γραμμής. Είναι μονάχα μια στιγμή του κινήματος, του διαλόγου μέσα στο “υλικό κόμμα” του προλεταριάτου.

Στη θεματολογία που αναπτύσσει, τόσο ως έντυπο, όσο και στις λίγες ακόμη εκδοτικές προσπάθειες, ξεχωρίζουν τρεις βασικοί άξονες που αλληλεπιδρούν και αλληλοδιεισδύουν:

Πρώτος άξονας είναι η συμβολή στην ανάπτυξη μιας αντιεξουσιαστικής θεωρίας. Η θεωρία δεν είναι μονάχα το απαραίτητο συμπλήρωμα της δράσης. Δεν ‘’εξηγεί’’ μόνο τη δράση. Η ανάπτυξη μιας εν κινήσει αδογμάτιστης επαναστατικής θεωρίας συγκροτεί μια συμπαγή ενότητα με την υλική δράση και από κοινού πορεύεται ως εν ενεργεία πρακτική δραστηριότητα, ως κίνημα που καταργεί την υπάρχουσα αθλιότητα και γεννά νέες κοινωνικές σχέσεις. Αυτή είναι η αδιαχώριστη ενότητα θεωρίας και δράσης, η πράξις, που γεννιέται μέσα στην πραγματική ζωή και όχι στα αποστειρωμένα εργαστήρια και στα θερμοκήπια της φενακισμένης ιδεολογίας.

Πιο συγκεκριμένα, η Ασύμμετρη Απειλή συμμετέχει στην απόπειρα συγκρότησης μιας αντιεξουσιαστικής θεωρίας που να αντιστοιχεί στην παρούσα ιστορική στιγμή και ως τέτοια θα αποτελεί διαλεκτικό ξεπέρασμα του παραδοσιακού αναρχισμού, του μαρξισμού και του αντεστραμμένου τους ειδώλου, του αναρχοατομικισμού. Χρησιμοποιώ τη φράση “διαλεκτικό ξεπέρασμα” γιατί ο αντιεξουσιαστικός κομμουνισμός δεν είναι απόρριψη και πέταμα στον σκουπιδοτενεκέ της επαναστατικής ιστορίας των τριών αυτών ιδεολογιών, αλλά διατήρησή τους σε μια ανώτερη σύνθεση, σε ένα ριζοσπαστικό κίνημα που επικαιροποιεί το περιεχόμενό του στις νέες συνθήκες της εποχής μας. Αυτές οι τρεις ιδεολογίες αντιστοιχούσαν σε μια διαφορετική εποχή και οι απαντήσεις τους σήμερα είναι ανεπαρκείς. Ωστόσο, παραδοσιακός αναρχισμός, μαρξισμός και αναρχοατομικισμός εξακολουθούν να κυλούν στο αίμα μας, όπως και ο μπλανκισμός, ο ρώσικος νιχιλισμός, και ο ναροτνικισμός, ο πληβειακός χριστιανισμός, ο ουτοπικός σοσιαλισμός κι άλλες τόσες εκφάνσεις του ιστορικού κινήματος της χειραφέτησης των καταπιεσμένων. Γι’ αυτό το λόγο δεν υπάρχει απόρριψη των επαναστατών στοχαστών του παρελθόντος, αλλά κριτική επαναξιολόγηση και επικαιροποίησή τους. Το ίδιο ισχύει και για τις μεθόδους δράσης, οργάνωσης και τις ιστορικές μορφές που κατά καιρούς έχουν πάρει τα χειραφετικά προτάγματα.

Δεύτερος άξονας είναι η ανάλυση της τρέχουσας ιστορικής περιόδου. Κάτι τέτοιο είναι και η απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της αντιεξουσιαστικής θεωρίας και δράσης. Η ανάλυση της καθολικής κρίσης αναπαραγωγής της καπιταλιστικής μηχανής, της επέλασης του κρατικού αυταρχισμού, της όξυνσης του ταξικού ανταγωνισμού, των νέων μορφών της προλεταριακής ανταρσίας, της γενίκευσης του φασιστικού/ναζιστικού φαινομένου και των εξελίξεων στον τομέα του πολιτικού εποικοδομήματος. Κάθε είδους δράση που δεν πατά πάνω στην ανάλυση της τρέχουσας ιστορικής στιγμής κινδυνεύει να καταστεί κενός τυχοδιωκτισμός και κάθε θεωρία που αγνοεί την ανάλυση αυτή καταντά αν-ιστορική καθαρολογία.

Τρίτος άξονας είναι η καλλιέργεια της ιστορικής επαναστατικής μνήμης. Η επαναστατική ταξική μνήμη δεν είναι μνήμη – μαυσωλείο, είναι ζώσα Ιστορία. Όπως θα έλεγε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, η ταξική μνήμη είναι το κάλεσμα των ηττημένων της Ιστορίας για εκδίκηση! Ας αρκεστούμε, όμως, στα λόγια των Κούρτσιο και Φραντζεσκίνι: «Μια τάξη που δεν μπορεί να παράγει συνειδητά τη δική της αυτόνομη μνήμη, είναι καταδικασμένη να μείνει φυλακισμένη στα αστικά δεσμά. Αντίθετα, παραγωγή ταξικής μνήμης σημαίνει εξέγερση, ιδεολογική πάλη, ρήξη. Σημαίνει οικοδόμηση μιας σχέσης με το παρελθόν η οποία να τείνει στον επαναστατικό σχηματισμό, στον κομμουνισμό […]. Άλλη μνήμη σημαίνει παραγωγή νέων δυνατοτήτων, νέων νοημάτων και γεγονότων. Σημαίνει ότι θυμόμαστε για να μετασχηματίσουμε και όχι για να συντηρήσουμε».

Πάνω σε αυτούς τους τρεις βασικούς άξονες, λοιπόν, αναπτύσσεται η θεματολογία της Ασύμμετρης Απειλής (ως εντύπου και ως εκδοτικής απόπειρας), με έναν από τους βασικότερους στόχους την αποφυγή των παιδικών ασθενειών του αναρχικού χώρου: της εσωστρέφειας, του μoνοθεματισμού, του απεραντολόγου βερμπαλισμού και της αυτοαναφορικότητας. Με την ελπίδα πως όλες οι ζωντανές δυνάμεις του “χώρου” θα δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για το αυτοξεπέρασμά μας, για τη μετατροπή του “χώρου” σε κίνημα…