ΚΑΤΙ ΚΑΜΕΝΟ ΜΥΡΙΖΕΙ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

από το έβδομο τεύχος της ασύμμετρης:

1

Απ’ όλο το φάσμα του δημοκρατικού συρφετού (από τη γαλανόλευκη εκδοχή του έως την υποτιθέμενη “μαυροκόκκινη”), όλοι οι ευαίσθητοι πολυθρονολάγνοι βιβλιόφιλοι φρικιούν μπροστά στους πρόσφατους εμπρησμούς εθνικιστικών βιβλιοπωλείων στην Αθήνα. Τα δημοκρατικά κλαψουρίσματα ψέλνουν για την “καταστροφή της γνώσης και των ιδεών” και με γκεμπελίστικο τρόπο ταυτίζουν τις επιθετικές αυτές ενέργειες με τον ναζισμό. Ακόμα και κάποιοι αναρχικοί (ή “αναρχικοί”) νιώθουν μεταφυσικό ρίγος μπροστά στην εικόνα ενός καμένου βιβλιοπωλείου και μιλούν με τη γλώσσα των δημοσιογράφων: “Αυτοί που καταστρέφουν βιβλιοπωλεία είναι χειρότεροι από φασίστες. Δυσφημούν την Αναρχία”.

Πράγματι, τέτοιες επιθετικές ενέργειες δυσφημούν τη μεταμοντέρνα απονευρωμένη “αναρχία” των επικοινωνιακών λίφτινγκ και των από καθέδρας “επαναστατών” της πορδής, που μοιάζουν “σαν να τους έχουν πασαλείψει απαλοσύνη”. Αρκετά, όμως, μ’ αυτές τις ιδεολογικές κουραδομηχανές…

2

Για το δημοκρατικό συρφετό το βιβλίο δεν είναι ένα εμπόρευμα, ένα απλό προϊόν της καπιταλιστικής οικονομίας. Υψώνεται πάνω απ’ την οικονομία, αιωρείται πάνω απ’  τη βάναυση φθαρτή ύλη: είναι αγνό και καθάριο Πνεύμα! Και να που εμφανίζεται ένας λόγιος πνευματικός φετιχισμός του εμπορεύματος: η Πίστη στο βιβλίο:

«Στο βιβλίο, το βιβλίο καθαυτό, το κατ’ εξοχήν βιβλίο, το τέλειο βιβλίο, το ιερό βιβλίο, το βιβλίο σαν κάτι ιερό, το βιβλίο σαν ιερό των ιερών, το βιβλίο στους ουρανούς».

3

Όπως είναι γνωστό (ή θα έπρεπε να είναι γνωστό), φετιχισμός είναι η πίστη πως ένα αντικείμενο ενσωματώνει υπερφυσικές ή μαγικές ιδιότητες. Έτσι, όπως στον χριστιανισμό οι εικόνες και τα λείψανα των αγίων, η  “τίμια ζώνη” της Παναγίας (ακόμα και οι ρώγες της, επί Βυζαντίου!). η …ανάσα του Χριστού σε μπουκαλάκι και άλλα παρόμοια θαυματουργά εμπορεύματα, ενσωματώνουν θείες ιδιότητες (δηλ. θαυματουργές και μαγικές), έτσι και τα βιβλία για το λόγιο φετιχισμό ενσωματώνουν αυτόματα τη Γνώση.

Είπαμε: δεν είναι ταπεινή και φθαρτή ύλη, αλλά ιερό και άφθαρτο Πνεύμα. Όπως στον πλατωνικό ιδεαλισμό η ψυχή πέφτει από τ’ αστέρια και ενσαρκώνεται, έτσι κι εδώ η Γνώση πέφτει από τον κόσμο των Ιδεών και φωλιάζει στις σελίδες ενός βιβλίου.

4

Για αυτούς τους λόγιους φετιχιστές ένα είναι το Απόλυτο Κακούργημα, το Έγκλημα των Εγκλημάτων, η Ιεροσυλία καθαυτή: η καταστροφή των βιβλίων.

Μαζί με το βιβλίο καταστρέφεται αυτόματα και η Γνώση! Θα έπρεπε κάποιος να τους πληροφορήσει ότι από τον Γουτεμβέργιο και τον “έντυπο καπιταλισμό” κι ύστερα, η γνώση δε συσσωρεύεται στα βιβλία μόνο, αλλά υπάρχει σε χίλιες δύο πηγές.

5

Ο ελληνοπρεπής και ελληνέμπορος βουλευτής Άδωνις Γεωργιάδης  (του οποίου η τσιριχτή φωνή θα έπρεπε να θεωρείται έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ή έστω κατά της αισθητικής…), μετά το νιοστό εμπρησμό του βιβλιοπωλείου του, περιφέρονταν σαν ήρωας αρχαίας τραγωδίας στο κυνοβούλιο με ένα μισοκαμένο βιβλίο του Πλάτωνα, τσιρίζοντας για “σκοταδισμό”, “φασισμό” κι άλλα τέτοια γαργαλιστικά. Αυτό που δεν μας είπε ο Άδωνις ήταν πως πριν από 2500 χρόνια περίπου, ο ίδιος ο τσουρουφλισμένος Πλάτωνας (το “θύμα” του ”σκοταδισμού” των αναρχιών) μάζευε συγγράμματα των σοφιστών για να τα παραδώσει στις φλόγες, συγγράμματα που τελικά τα έσωσαν δυο πυθαγόρειοι φίλοι του (φίλος ο Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια…)

Και φυσικά, τσιμουδιά για την παράδοση των ανεκτικών και δημοκρατικών υμών προγόνων στις διώξεις των φιλοσόφων και τους εμπρησμούς βιβλίων, σε μια εποχή που πράγματι μαζί με τα βιβλία καίγονταν και ιδέες…

6

Το 432 πΧ ψηφίζεται στην Αθήνα ένα ψήφισμα που εισάγει ο μάντης Διοπείθης: «Δυνάμει του οποίου διώκονταν για εγκλήματα κατά της πολιτείας όσοι δεν πίστευαν στους θεούς και δίδασκαν θεωρίες σχετικές με τα ουράνια φαινόμενα» (Πλούταρχος).

Με βάση το ψήφισμα του Διοπείθη διώχθηκαν πολλοί αμφισβητίες φιλόσοφοι, όπως ο Αναξαγόρας, ο οποίος κατηγορήθηκε επειδή η διδασκαλία του είχε στόχο: «Την αποβολή και την εξάλειψη οιασδήποτε δεισιδαιμονίας που προκαλεί το φόβο για τα ουράνια σημεία, τα οποία τρομοκρατούν κι αυτούς που αγνοούν τις αιτίες τους και αυτούς που κατακυριεύονται από το φόβο των θεών, γιατί σχετικά μ’ αυτά δεν κατέχουν τη βέβαιη γνώση, την οποία παρέχει η αληθινή φυσική φιλοσοφία».

7

Κάτι ακόμα που “ξεχνάει” ο κάθε Άδωνις που θρηνεί το καρβουνιασμένο μαγαζάκι του, είναι ότι οι πρώτοι διδάξαντες στον εμπρησμό βιβλίων είναι οι αρχαίοι υμών πρόγονοι. Συγκεκριμένα στα 415 πΧ με βάση το ψήφισμα του Διοπείθη διώκεται ο σοφιστής Πρωταγόρας εξ’ αιτίας της Περί Θεών πραγματείας του, στην οποία αναφέρει: «Σχετικά με τους Θεούς, είναι αδύνατον να γνωρίζω εάν υπάρχουν ή όχι, ή ποια είναι η μορφή τους. Τα στοιχεία που εμποδίζουν τη γνώση μου είναι πολλά, όπως το άδηλο του ζητήματος και η συντομία του ανθρώπινου βίου». Αυτός ο αγνωστικισμός του Πρωταγόρα θεωρήθηκε εγκληματικός αθεϊσμός και τιμωρήθηκε παραδειγματικά: «Διώχθηκε από την Αθήνα και τα βιβλία του παραδόθηκαν στην πυρά στην Αγορά, αφού κατ’ απαίτηση του κήρυκα επιστράφηκαν από τους αγοραστές τους» (Διογένης ο Λαέρτιος). Μαζί με τα βιβλία και τις ιδέες, όμως, οι ιδεαλιστές αποφάσισαν να τιμωρήσουν και το “σαρκίο” του. Κι έτσι ο Πρωταγόρας πνίγηκε κυνηγημένος απ’ τους φιλήσυχους και ευσεβείς πολίτες… [1]

8

Οι πολιτισμένοι Φιλισταίοι, όμως, “ξεχνούν” τις διώξεις των άθεων και των αγνωστικιστών στην αρχαία Ελλάδα, των εμπρησμό των συγγραμμάτων του Πρωταγόρα, όπως “ξεχνούν” τον εμπρησμό της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, των εμπρησμό χιλιάδων συγγραμμάτων φιλοσόφων και πολέμιων του χριστιανισμού (κυρίως επικούρειων και σοφιστών). Όπως οι δυτικοί “ξεχνούν” το παπικό  Index Librorum Prohibitorum (κατάλογος απαγορευμένων βιβλίων) [2] ή την απαγόρευση έκδοσης οποιουδήποτε βιβλίου με ποινή τον δια απαγχονισμού θάνατο, που επέβαλε το 1535 ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος. Όλοι μαζί , ορθόδοξοι και καθολικοί, “ξεχνούν” την υπερχιλιετή σκοταδιστική χριστιανική επιβολή που αφόρισε τη γνώση, τις επιστήμες, το θέατρο, τη λογική, τα μαθηματικά κλπ σαν όργανα του Σατανά.

Θα προτείναμε λοιπόν, σε όλους τους φετιχιστές βιβλιόφιλους να ανοίξουν κανένα βιβλίο, μπας και ξεστραβωθούν…

9

Κι εκεί που όλα κυλούσαν ήρεμα κι ωραία, εκεί που βασίλευε η ειρήνη και η αρμονία, ξαφνικά εμφανίστηκε η ενσάρκωση του Κακού, ο ναζισμός:

«Και εξήλθεν άλλος ίππος πυρός

Και τω καθήμενω επ’ αυτόν εδόθη

Αυτώ λάβειν την ειρήνη εκ της γης

Και ίνα αλλήλους σφάξωσε

Και εδόθη αυτώ μάχαιρα μεγάλη»

Το Θηρίο εισβάλει βίαια στην Ιστορία με ένα σπαθί στο χέρι για να ξεριζώσει τη διαρκή ειρήνη του δυτικού ανθρωπισμού και εξαναγκάζει τους φιλήσυχους πατριώτες να αλληλοσφαχθούν. Κι ύστερα ήρθαν οι τρεις άγγελοι της παγκόσμιας νομιμότητας (Ρούσβελτ, Τσόρτσιλ. Στάλιν) κι έσωσαν τη γη από το Θηρίο. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

Ξαφνικά το νόημα ολόκληρης της ιστορίας αλλάζει, αφού το Απόλυτο Κακό του ναζισμού λειτουργεί σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τα εγκλήματα της πολιτισμένης Δύσης [3]. Τα ναζιστικά εγκλήματα αποκτούν ένα ειδικό –σχεδόν μεταφυσικό- βάρος. Γίνονται “μοναδικά” [4]. Έτσι το Ολοκαύτωμα, λόγου χάρη, έγινε σύμβολο της Απόλυτης Βαρβαρότητας και τσιμουδιά για την αποικιοκρατία, την τεράστια γενοκτονία των ιθαγενών πληθυσμών της Αμερικής, της Ωκεανίας και της Αφρικής, τσιμουδιά για το θεσμοποιημένο ρατσισμό σε Ευρώπη και ΗΠΑ (ρατσισμός ανάλογος με το ναζιστικό αντισημιτισμό) [5].

Ένας ακόμη ισχυρός συμβολισμός είναι και η παράδοση βιβλίων στην πυρά απ’ τους Ναζί (και πάλι τσιμουδιά για τις ανάλογες περιπτώσεις στην αρχαία Ελλάδα και στην ανατολική και δυτική χριστιανοσύνη).

10

Οι δημοκράτες αλχημιστές ως ευκίνητοι πίθηκοι του πολιτικαντισμού προχωρούν στο πλέον ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα: παίρνουν κάποια κοινά εξωτερικά χαρακτηριστικά δυο τελείως διαφορετικών φαινομένων κι ύστερα με το μαγικό ραβδάκι της ιδεολογίας τα ταυτίζουν [6]. Έτσι, οι κουκουλοφόροι αναρχικοί, φοιτητές, διαδηλωτές κλπ ταυτίζονται απ’ τη δημοκρατική ψευδολογία με τους κουκουλοφόρους δωσίλογους της κατοχής (και πάλι τσιμουδιά για τους εκαμίτες κουκουλοφόρους). Με το ίδιο λογικοφανές παπατζιλίκι κι όσοι καταστρέφουν βιβλία ταυτίζονται με τους ναζιστές. Είτε αυτοί είναι φανατικοί χριστιανοί που καίνε τις ανοησίες του Ανδρουλάκη, είτε καταπιεσμένοι μαθητές που καίνε τα σχολικά τους βιβλία, είτε αναρχικοί που καίνε φασιστικά βιβλιοπωλεία. Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει [7]…

11

Εν κατακλείδι:

Τα βιβλία δεν είναι ιερά, ούτε ανήκουν σε μια ανέγγιχτη ουράνια σφαίρα, μακριά από τον πόλεμο που διεξάγεται εδώ κάτω στην ταπεινή μας γη. Τα βιβλία είναι εμπορεύματα όπως όλα τ’ άλλα και τα βιβλιοπωλεία επιχειρήσεις όπως όλες οι άλλες. Με εκδότες και εκδιδόμενους/ες…

Τα βιβλιοπωλεία δεν είναι άσυλα πνεύματος, ούτε ιερές και ουδέτερες ζώνες, αλλά μετέχουν κι αυτά στον κοινωνικό/ταξικό ανταγωνισμό. Όλα τα άλλα περί ταύτισης εμπρηστών βιβλίων με το ναζισμό είναι φθηνά ιδεολογήματα δαιμονοποίησης και εύρεσης εσωτερικών εχθρών. Φθηνός γκεμπελισμός, δηλαδή.

Οπότε ένα πράγμα μονάχα μπορούμε να πούμε στους εμπρηστές εθνικιστικών εμπορευμάτων:

Να αγιάσουν τα χέρια σας!

Σημειώσεις:

1.   βλ. Ζωρζ Μινουά: Η Ιστορία της αθείας, εκδ. Βάνιας

2.  Ο παπικός κατάλογος απαγορευμένων βιβλίων περιελάμβανε περίπου 8000 τίτλους, μεταξύ των οποίων έργα των παρακάτω τρισκατάρατων: Δάντης, Ντεκάρτ, Λάιμπνιτς, Βολτέρος, Ρουσσώ, Γκίμπον, Χάινε, Δουμάς (πατήρ και υιός), Κοπέρνικος, Γαλιλαίος κλπ

3. Πέρα από τα εγκλήματα της Δύσης πριν την εμφάνιση του ναζισμού, καλύφθηκαν μέσω της δαιμονοποίησης της Γερμανίας και τα εγκλήματα του “Ελεύθερου Κόσμου” κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως το πιο ενδιαφέρον φαινόμενο είναι η σιωπή για τα εγκλήματα των συμμάχων των Ναζί που μετά τον πόλεμο έγιναν σύμμαχοι των ΗΠΑ. Ο Πολυμέρης Βόγλης γράφει: «Η Αυστρία, πολύ βολικά αυτοπαρουσιάστηκε ως το πρώτο θύμα του Χίτλερ και η Ιταλία από σύμμαχος της Γερμανίας μεταμορφώθηκε σε “συνεμπόλεμη” των συμμάχων. Σίγουρα πιο προκλητική ήταν η περίπτωση της Ιαπωνίας, η οποία βαρύνονταν για το θάνατο εκατομμυρίων κινέζων- μόνο στη σφαγή της Νανκίγκ το 1937 οι ιάπωνες σκότωσαν 200.000 ανθρώπους και βίασαν δεκάδες χιλιάδες γυναίκες». Και παρακάτω: «Η αποκλειστική ευθύνη της Γερμανίας, άλλωστε, βοήθησε να αποσιωπηθούν άλλες σκοτεινές όψεις του πολέμου και της Κατοχής. Στη δυτική Ευρώπη τα φαινόμενα συνεργασίας και δωσιλογισμού κατά τη διάρκεια του πολέμου πέρασαν στο περιθώριο, ενώ υπερτονίστηκε η (μειοψηφική) Αντίσταση. Στην ανατολική Ευρώπη η επιβολή των σοσιαλιστικών καθεστώτων προβλήθηκε ως ανάχωμα στην αναβίωση του φασισμού και επέτρεψε την αποσιώπηση των όσων είχαν διαπράξει οι σοβιετικοί».

4. Κάθε γεγονός είναι “μοναδικό” μόνο με την έννοια ότι έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούν από άλλα γεγονότα. Ταυτόχρονα όμως, κανένα γεγονός κανένα γεγονός δεν τέμνει στα δύο την Ιστορία (μόνο στο μεσσιανισμό), ούτε είναι σε τέτοιο βαθμό “ξεχωριστό” ώστε να είναι “ασύγκριτο”. Κανένα γεγονός δεν είναι Μοναδικό, ξεκομμένο απ’ το ευρύτερο ιστορικό-κοινωνικό περιβάλλον ή γεννημένο από εξω-κοινωνικά αίτια. Με βάση αυτό το μεσσιανικό ιδεολόγημα της Μοναδικότητας του Ολοκαυτώματος και τη μετατροπή του σε επίσημο δόγμα του σιωνισμού, μέσα από την “πρόστυχη εκμετάλλευση των συγκινησιακών αναμνήσεων” (όπως έγραφε ο Ε.Λ.Α. το 1982), ξεκίνησε η γενοκτονία των Παλαιστινίων και η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος σιωνιστικού αντισημιτισμού (κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Σλαβόι Ζίζεκ).

5. Ανάλογος ρατσισμός (θεσμικός και κοινωνικός) υπάρχει και στο κράτος του Ισραήλ. Ένα δείγμα του κοινωνικού/πολιτισμικού ρατσισμού (πέρα από το θεσμοποιημένο απαρτχάιντ εναντίον των “γκογίμ”) είναι και ο “o οδηγός του παραστρατημένου” του Μαϊμονίδη, που θεωρείται ως ένα από τα βασικότερα κείμενα της εβραϊκής θρησκευτικής φιλοσοφίας.
Εκεί ο Μαϊμονίδης γράφει για τους τουρκομογγόλους, τους μαύρους και άλλες φυλές: «Η φύση τους είναι όπως η φύση των άλαλων ζώων και κατά τη γνώμη μου αυτοί δεν κατατάσσονται μεταξύ των ανθρώπινων όντων. Το επίπεδό τους στην ιεραρχία των όντων τοποθετείται κάτω από το επίπεδο του ανθρώπου και πάνω από το επίπεδο του πιθήκου, διότι μοιάζουν περισσότερο με τους ανθρώπους απ’ ότι οι πίθηκοι». Κι αυτό είναι ένα μικρό μόνο δείγμα…
Ο εβραίος αντισιωνιστής Ισραέλ Σανάχ γράφει; «Ο ρατσισμός, οι διακρίσεις και οι βάσει θρησκευτικών κινήτρων ξενοφοβία που κυριαρχούν στους εβραίους και στρέφονται εναντίον των μη εβραίων, προσομοιάζουν στον αντισημιτισμό και στα θρησκευτικά κίνητρα του. Εντούτοις, σήμερα ενώ ο αντισημιτισμός συζητείται, η ύπαρξη του εβραϊκού ρατσισμού και της ξενοφοβίας αγνοείται, όχι τόσο στο εσωτερικό του Ισραήλ, όσο στο εξωτερικό».

Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η δεξιά πτέρυγα του σιωνιστικού κινήματος συνεργάστηκε με τον ιταλικό φασισμό και τον Μουσολίνι. Ας σημειωθεί ότι ο φασισμός δεν διακατεχόταν αρχικά απ’ τον αντισημιτισμό του ναζισμού και μεγάλο πλήθος εβραίων (και αριστερών, συνδικαλιστών κλπ) συμμετείχαν στο φασιστικό κίνημα.

6. Την ίδια “μέθοδο” χρησιμοποιεί και η ομάδα terminal 119 (η ΟΑΚΚΕ της αυτονομίας) για να κατηγορήσει όποιο ζωντανό πλάσμα αναπνέει σ’ αυτό το σύμπαν για αντισημιτισμό. Έτσι, σύμφωνα με τον ιερό στοχασμό των terminal 119 οι πάντες, από τους αναρχικούς και τους αριστεριστές μέχρι τους φασίστες και τους νεοναζί, ταυτίζονται μέσω του αντισημιτισμού, που για να κρυφτεί ο κατεργάρης βάζει τη μάσκα του αντισιωνισμού. Τα πράγματα είναι απλούστατα: οι αντισημίτες κατουράνε, οι αναρχικοί επίσης κατουράνε, άρα οι αναρχικοί είναι αντισημίτες! Όσο κι αν φαίνεται γελοίο, η διαλεκτική των terminal 119 είναι αυτού του επιπέδου. Αρκεί ένα ιδεολογικό Ρεσάλτο για να καλυφθεί το χάσμα και των πιο διαφορετικών κοσμοθεωριών και πρακτικών…                                                     

7. Λιγότερο γνωστή είναι η περίπτωση των εμπρησμών βιβλίων από ραβίνους στις κλειστές εβραϊκές κοινότητες, πολύ πριν την εμφάνιση του ναζισμού. Κανένας φυσικά δεν τους κατηγόρησε για “φασισμό” (πέρα από τους παράφρονες αντισημίτες).