Σχετικά με την κατάθεσή μου στη δίκη της υπόθεσης Βελβεντού

Στις 22 Ιουλίου είχα την τιμή να καταθέσω ως μάρτυρας υπεράσπισης του συντρόφου Δημήτρη Μπουρζούκου στο δικαστήριο για την υπόθεση του Βελβεντού. Δυστυχώς, το ρεπορτάζ της Κόντρας όντας προχειρογραμμένο και με συντακτικά ατοπήματα, δημιουργεί συγχύσεις όσον αφορά τη δική μου κατάθεση (βλ. https://athens.indymedia.org/post/1529032/). Βεβαίως, η σύγχυση αυτή είμαι σίγουρος πως δεν είναι σκόπιμη, καθώς η Κόντρα πιστώνεται με μια πολύτιμη  συμβολή στον τομέα της αντιπληροφόρισης και κυρίως στις δικαστικές μάχες. Θεωρώ πως μόνο η βιασύνη είναι η αιτία αυτής της στρέβλωσης, αλλά επίσης θεωρώ σκόπιμο να αποκαταστήσω την πραγματικότητα, ώστε να μη δημιουργούνται πολιτικές συγχύσεις. Δείγμα αυτής της βιασύνης είναι η παρακάτω ασύντακτη φράση του κειμένου που για τους πιο κακόπιστους θα μπορούσε να θεωρηθεί και σαν μια μίνι αποκήρυξη των απαλλοτριώσεων: «έκανε μια αναλυτική ιστορική διαδρομή στις απαλλοτριώσεις τραπεζών, στο ποιοι τις έκαναν και για ποιους λόγους, καταλήγοντας ότι ναι μεν ο ίδιος δε συμφωνεί  ιδεολογικά μαζί τους, γιατί είναι κομμουνιστής και πιστεύει στον ελευθεριακό κομμουνισμό, αλλά τους υπερασπίζεται».

Επί τροχάδην λοιπόν:

Αρχικά, σκοπός μου υπήρξε, σε πλήρη συντονισμό με τους συντρόφους, να προχωρήσω σε μια πολιτική υπεράσπιση της επαναστατικής απαλλοτρίωσης, ως μιας πράξης όχι μονάχα δίκαιης, αλλά και ιστορικά αναγκαίας. Ως αντιεξουσιατής κομμουνιστής, άλλωστε, θεωρώ την απαλλοτρίωση ως αναπόσπαστο κομμάτι του διαρκή αγώνα για τη συνολική απαλλοτρίωση της αστικής τάξης, για μια  αταξική κοινωνία. Για αυτό αναφέρθηκα και σχετικά εκτενώς σε παραδείγματα που επαναστατικά κινήματα χρησιμοποίησαν τη μέθοδο αυτή, όπως οι γερμανοί κομμουνιστές, οι ρώσοι μπολσεβίκοι (όπως τουλάχιστον αναφέρει ο Hobsbawm), ο Δημοκρατικός Στρατός στην Ελλάδα, οι αναρχοσυνδικαλιστές της CNT κλπ. Αναφέρθηκα και στο φαινόμενο της κοινωνικής ληστείας, από την ύστερη αρχαιότητα με τους εβραίους ζηλωτές που ανέπτυξαν ένα διμέτωπο αγώνα εναντίον των ρωμαίων κατακτητών και της ιουδαϊκής πλουτοκρατίας, μέχρι τα μεσαιωνικά αιρετικά κινήματα που αντιστάθηκαν ένοπλα στην παπική ή βυζαντινή εκκλησία (όπως ήταν οι παυλικιανοί). 

(Ευκαιρίας δοθείσης, να αποκαταστήσω εδώ και μια άλλη σύγχυση που υπάρχει: οι 4 από τους 6 συντρόφους έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της απαλλοτρίωσης, λέγοντας πως σκοπός τους ήταν η αυτοχρηματοδότηση του αναρχικού αγώνα και όχι αφηρημένα η “άρνηση εργασίας”. Οπότε και η πολιτική υπεράσπιση της απαλλοτρίωσης βρίσκεται σε πλήρη συντονισμό με τη θέση των συντρόφων).

Ένας δεύτερος σκοπός υπήρξε η ανάδειξη των πραγματικών τρομοκρατών, του κεφαλαίου και των μαντρόσκυλών του (και αναφέρθηκα συγκεκριμένα στα εντός της αίθουσας μαντρόσκυλα- τους δικαστές και τους μπάτσους). Έχοντας άμεσες μαρτυρίες για τις ληστείες του Φιλώτα και του Βελβεντού, μιας και το χωριό μου απέχει 4 και 70 χλμ αντίστοιχα (υπήρξαν μάλιστα και μάρτυρες στη δίκη του Φιλώτα), βεβαίωσα πως ούτε ένας τρομοκρατήθηκε από τους αναρχικούς απαλλοτριωτές. Αντίθετα, κάθε μέρα τρομοκρατούνται από τον νόμιμο τοκογλυφικό μηχανισμό των τραπεζών και απ’ αυτούς που με τα μνημόνιά τους έχουν οδηγήσει στη βίαιη φτωχοποίηση και την κοινωνική ερημοποίηση. Αναφέρθηκα στην ίδια την εκμεταλλευτική- ληστρική βάση του καπιταλισμού με την απόσπαση της υπεραξίας της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο. Ανέφερα πως πάνω στο αίμα των σκοτωμένων παιδιών στις πολεμικές επενδύσεις (όπως αυτή της Γάζας), στα ορυχεία, στο αιματοκύλισμα στις βραζιλιάνικες φαβέλες κλπ, χτίζεται όλο το προνομιούχο υπόβαθρο που επιτρέπει στους δικαστές να απολαμβάνουν τους παχυλούς μισθούς τους, παίζοντας έναν συγκεκριμένο ταξικό ρόλο, υπηρετώντας το κεφάλαιο. Εκεί ακριβώς ενοχλήθηκε και ο εισαγγελέας Πεπόνης (χωρίς να γίνει και ιδιαίτερα πιστευτή η κλάψα του για την υποτιθέμενη ένδειά του). 

Σε σχέση με τη σύλληψη του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη, ανέφερα πως οι μπάτσοι αδιαφορώντας πλήρως για την ασφάλεια των περαστικών, έστησαν επιχείρηση σύλληψης σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη της Αθήνας, κάτι που έκαναν και στην περίπτωση του Τάσου Θεοφίλου στον Κεραμεικό (μόνο που ο Τάσος ήταν άοπλος και δεν υπήρξε κάποια εμπλοκή- κάτι όμως που οι μπάτσοι δεν το γνώριζαν εκ των προτέρων). Συνέχισα με τη μιντιακή και πολιτική διαχείριση της γρατζουνιάς του αυστραλού τουρίστα, σε αντιπαραβολή με το γάζωμα με 9 σφαίρες από μπάτσους του αλβανού εργάτη Νίκολας Τόντι το 2010 (βλ. http://halastor.blogspot.gr/2014/07/nikollas-todi.html).

 Τέλος σε ερώτηση του εισαγγελέα για την «αλλαγή του συστήματος», απάντησα πως στόχος είναι η καταστροφή και όχι η αλλαγή του συστήματος. Εκεί είναι που ανέφερα και την πολιτική μου διαφωνία με τους συντρόφους (οι οποίοι είναι και οι μόνοι αρμόδιοι να μιλήσουν για τις πολιτικές τους αντιλήψεις), μιας κι εγώ ως κομμουνιστής πιστεύω σε μια κοινωνία που θα βασίζεται σε ελευθεριακούς κομμουνιστικούς θεσμούς. Και για κερασάκι στην τούρτα, κάλεσα τους δικαστές αν πραγματικά είναι στεναχωρημένοι και προβληματισμένοι όπως λένε, να αφήσουν αμέσως ελεύθερους τους συντρόφους γιατί είναι το πιο υγιές κομμάτι της κοινωνίας και ακολούθως να παραιτηθούν ή να αυτοκτονήσουν…

ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ