ΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΝΗΛΙΚΑΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

από τη μπροσούρα των flying theory: "Εμπρός Ανυπότακτοι":

Ετυμολογικά, παιδί [στα γαλλικά] είναι αυτός που δε μιλάει (In-Fans), επομένως δεν προβλέπει, δεν μπορεί να υποσχεθεί, δεν έχει συναίσθηση του χρόνου: εξ ορισμού το παιδί είναι μια αντι-οικονομική ύπαρξη. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από τη θεωρία: στα ¾ του πλανήτη, τα παιδιά δουλεύουν και παράγουν από πολύ νωρίς, και στις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες τα παιδιά είναι ένας από τους ενεργούς και παθητικούς στόχους κατανάλωσης, και ως τέτοιοι, ακόμα και αν δε δουλεύουν, συμμετέχουν στην παραγωγή.

Το παράδειγμα των Ιθαγενών Baruyas της Νέας Γουινέας αποδεικνύει ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν διαφορετικά: σε κάθε γέννηση βλέπουν μια συμμετοχή στη φύση και στην κοινότητα, το παιδί δεν ανήκει στους γεννήτορες και αυτό που το προστατεύει από τις ενήλικες αξίες είναι το ότι δεν εκλαμβάνεται σαν ιδιοκτησία. Λένε ότι η παιδική ηλικία είναι μια περίοδος φτιαγμένη από παιχνίδια και ανακαλύψεις, περίοδος ανοργάνωτων κατασκευών, συναντήσεων, απολαύσεων και συναισθημάτων, περίοδος ζωής που θέτει τα θεμέλια του ανθρώπου που θα γίνει κανείς. Δε θα έπρεπε να σκοτώνουμε ή να εξαφανίζουμε την παιδική ηλικία, αλλά να συνεχίσει να υπάρχει μέχρι το τέλος: να βλέπουμε ολόκληρη τη ζωή σαν ένα πεδίο περιπετειών. Η παιδική ηλικία, θα ήταν έτσι, τουλάχιστον, η προνομιακή στιγμή του ονείρου και του carpe diem («άδραξε τη μέρα») όπου οι εγκεφαλικές και φυσικές ικανότητες είναι έντονες.

Αντιθέτως, η παιδική ηλικία, στη χώρα μας, είναι μια περίοδος μάθησης της παραγωγικότητας, του ανταγωνισμού, της ιεραρχίας και της τάξης. Με την είσοδο στην ενήλικη ζωή, γίνεται η αρχή ενός οικονομικού χρόνου, όπου πρέπει να κάνεις επιλογές που επιβάλλουν συμβιβασμούς, υπολογισμούς που απαιτούν την εγκατάλειψη μιας ολόκληρης πλευράς της παιδικής σου ηλικίας. Για να γίνεις ένας υπεύθυνος άνθρωπος, πρέπει να σκοτώσεις το παιδί μέσα σου. Και αν πιστέψουμε τα τελευταία νομικά κείμενα [...], φαίνεται ότι το σχέδιο αυτής της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι να σκοτώσει το παιδί όσο πιο μικρό γίνεται, αν όχι μέσα στο αυγό.

L’envolée, n 16, 02/06, φάκελος «ανήλικοι», http://lenvolee.net