«μια πάντων πατρίς εστίν, η πάσα γης και εις ο κόσμος οίκος (μια είναι η πατρίδα όλων μας, όλη η γη και μια η κατοικία μας, όλος ο κόσμος»
Διογένης ο Οινοανδεύς
Είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 90. Οι δικτατορίες του (αν)υπαρκτου σοσιαλισμού έχουν καταρρεύσει και μέσα απ’ τα ερείπια των μπολσεβίκικων παραδείσων εμφανίζεται ένα τεράστιο πλήθος μεταναστών. Η Ελλαδάρα μας, ως ο μοναδικός καπιταλιστικός παράδεισος των Βαλκανίων, γίνεται τόπος «υποδοχής» των προσφύγων. Οι οικονομικοί μετανάστες (οικονομικοί όνομα και πράμα. Σχεδόν τζάμπα…) συρρέουν και οι ελληναράδες, αν και απόγονοι του Ξένιου Δία, σοκάρονται: από τη μια βρίσκουν άφθονα και φθηνά εργατικά χέρια, από την άλλη όμως η ξενοφοβία και ο ρατσισμός τους χτυπά την πόρτα. Και οι ελληναράδες άνοιξαν την πόρτα διάπλατα… Ευτυχώς, για τον δύσμοιρο ελληναρά, οι δεξαμενές σκέψης του ρατσισμού τη βρήκαν τη λύση: μπήκε σε εφαρμογή το δόγμα «ο δικός μας αλβανός». Κατά περίεργο τρόπο «ο δικός μας αλβανός» είναι καλός (δουλευταράς, οικογενειάρχης, πιστός, ηθικός) σε αντίθεση με τους υπόλοιπους αλβανούς που ήρθαν να μας κλέψουν, να ρημάξουν τις περιουσίες μας, να τυλίξουνε τους κανακάρηδές μας, να βιάσουνε τις κόρες μας ( και τα ζα μας ), να καταστρέψουν τον αγνό ελληνικό αέρα με τις παλιές μερσεντές του Χότζα ( δεν είναι πλάκα, έχει ακουστεί κι αυτό..) και στην τελική να αλλοιώσουν τον πληθυσμό μας και το 2012 να βγάλουν πρωθυπουργό και να αφανίσουν το ιερό ελληνικό γένος μας ( πράγμα που θα διευκολύνει και την έλευση του Αντίχριστου). Κι έτσι γλίτωσε ο έρμος ο ελληναράς απ’ τον ιδεολογικό διχασμό, και παρέμεινε ο παλιός καλός σχιζοφρενής που ξέρουμε και εμπιστευόμαστε…
Από την άλλη πλευρά η Αριστερά [ αλλά και ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του αναρχικού και αυτόνομου χώρου], ενσωματωμένη η ίδια στον καπιταλιστικό παράδεισο, ζητά και την ενσωμάτωση των μεταναστών (αγώνες για πράσινη κάρτα, χαρτιά, νομιμοποίηση κι άλλα τέτοια όμορφα..). Κι έτσι να ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα σαν ένα χαρούμενο, πολύχρωμο ποτάμι στον ωκεανό της καπιταλιστικής ευδαιμονίας. Ο αντιρατσισμός ως αριστερό δεκανίκι του καπιταλισμού.
Ας περάσουμε και στα καθ’ ημάς. Αρκετοί αναρχικοί και αυτόνομοι, εγκλωβισμένοι στη λογική των αποσπασματικών ΑΝΤΙ- , μπήκαν άκομψα στον αντι-ρατσιστικό πυρετό. Η λατρεία των υποσυνόλων, η ευκολία του ετεροπροσδιορισμού και ο αυτοεγκλωβισμός στην απαντητική λογική οδήγησαν πολλούς αναρχικούς στην αγκαλιά των μεταναστών. Η δυϊστική λογική ξαναπιάνει δουλειά: ο ελληναράς είναι το ενσαρκωμένο Κακό ( -Πίσω σκουλήκια μικροαστοί), ενώ ο μετανάστης ενσαρκώνει το Καλό (- Είμαστε όλοι αλβανοί). Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μονάχα με μια αντινομία- το να αυτοπροσδιορίζονται οι απάτριδες αναρχικοί και αυτόνομοι με έναν καθαρά εθνικό/πατριωτικό χαρακτηρισμό. Έχουμε να κάνουμε και με μια πρωτόγονη δυαδική λογική: Δεν είμαστε ελληναράδες, άρα είμαστε αλβαναράδες! Να μας συμπαθάτε, αλλά εμείς δεν είμαστε ούτε έλληνες, ούτε αλβανοί, ούτε ζουλού.
Το περιοδικό ΑΥΤΟ/ γράφει «…η αυτονομία άρχισε να συζητά για τους μετανάστες σαν εργάτες, και άρχισε να το εννοεί, άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το σύνθημα «είμαστε όλοι αλβανοί» δεν είναι μια εξυπνάδα για να μπεις στο μάτι των ελληναράδων, αλλά μια θέση μάχης στον ταξικό πόλεμο». Ωραία λόγια, χωρίς φυσικά να μας εξηγούν το ΓΙΑΤΙ και το ΠΩΣ ένα σύνθημα μετατρέπεται με το μαγικό ραβδάκι της λεκτικής ακροβασίας σε «θέση μάχης στον ταξικό πόλεμο». Ο ταξικός πόλεμος δεν είναι ηθικός ή ανήθικος, δεν είναι πόλεμος ΚΑΛΟΥ-ΚΑΚΟΥ και πολύ περισσότερο δεν είναι πόλεμος ΚΑΛΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ VS ΚΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΑΡΑ.
Σε άλλο σημείο το ΑΥΤΟ/ γράφει «πίσω απ τα εθνικά επίθετα υπάρχει μια συγκεκριμένη θέση στον καταμερισμό εργασίας. Δηλαδή, διαλέγουμε στρατόπεδο»!!! Ακόμα ένα δείγμα άνευ νοήματος λεκτικής ακροβασίας. Αλήθεια, οι έλληνες μετανάστες που πλένουν πιάτα στην Γερμανία δεν έχουν «συγκεκριμένη θέση στον καταμερισμό εργασίας»; Δηλαδή, «είμαστε όλοι έλληνες»; Ή μήπως λειτουργούμε μόνο με τοπικιστικά λεκτικά πυροτεχνήματα (με ελληνοκεντρισμό απ την ανάποδη); Αλλά ας δούμε και τι είναι αυτή η αρρώστια του μικροαστισμού, που απ ότι φαίνεται χτυπάει μόνο τους έλληνες. Ας μας βοηθήσει ο Μπαμπινιώτης:
«Μικροαστός: πρόσωπο που χαρακτηρίζεται από συμπεριφορά και αντιλήψεις της μικροαστικής τάξης, όπως το όνειρο της κοινωνικής ανόδου, ο ατομικισμός, ο καταναλωτισμός, η εμμονή σε ότι εμπνέει ασφάλεια, ο συντηρητισμός και η μίμηση των μεγαλοαστών.»
Ο μετανάστης δεν είναι ένα εξωκοσμικό ή εξωκοινωνικό ον απρόσβλητο από τις κοινωνικές ασθένειες. Όσο μικροαστός είναι ο έλληνας, τόσο μικροαστός είναι και ο μετανάστης. Και οι δύο θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Κανείς δε θέλει κατάργηση της θέσης του χαλίφη. Ο μικροαστισμός δε γεννήθηκε ούτε με την είσοδο των μεταναστών, ούτε σε σχέση με αυτήν. Προϋπήρχε. Αυτό που άλλαξε με την είσοδο των μεταναστών στον ελλαδικό χώρο είναι η αναμόχλευση του ρατσισμού των ντόπιων μικροαστών. Αλλά, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια σύγκρουση μικροαστισμών, ήτοι σύγκρουση ρατσισμών. Και είναι παγίδα να επιλέγουμε τον πιο αδύναμο φαινομενικά ρατσισμό (γιατί οι συσχετισμοί δυνάμεων αλλάζουν συχνά). Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι οι μετανάστες δεν ήρθαν για να δουλέψουν, να ενταχθούν, να ενσωματωθούν, να ανελιχθούν, να ζήσουν με ασφάλεια στην καταναλωτική κοινωνία, αλλά ήρθαν για να εισάγουν τον ταξικό πόλεμο και την επανάσταση!
Η Αμάρυνθος δεν είναι μόνο ελληνική. Η Αμάρυνθος δεν ανήκει μόνο σε ένα έθνος. Η Αμάρυνθος ανήκει σε όλη τη γη, όπου ντόπιοι και μετανάστες αναπαράγουν εξουσιαστικές, ρατσιστικές, σεξιστικές, μικροαστικές συμπεριφορές. Η λογική της μερικότητας τοποθετεί φωτοστέφανο στο κεφάλι του μετανάστη και τον αγιοποιεί. Ουσιαστικά τον θυματοποιεί, λειτουργώντας βαθιά ρατσιστικά. Για να το πούμε καθαρά στους λάτρεις των υποσυνόλων: είμαστε εναντίον του συστήματος που παράγει τις συνθήκες που εξαθλιώνουν τους ανθρώπους και τους αναγκάζουν να μεταναστεύουν, να ταξιδεύουν σε ναρκοπέδια, να ταξιδεύουν με σαπιοκάραβα, κι αν είναι τυχεροί και γλιτώσουν από τις σφαίρες, τις νάρκες ή τον πνιγμό, να ζουν δουλεύοντας υπό αθλιότατες συνθήκες, με άθλια μεροκάματα, να αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό ( λαϊκό ή θεσμικό). Είμαστε εναντίον της συνθήκης που δημιουργεί τη μετανάστευση και την εξαθλίωση. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε αγιογράφοι των μεταναστών. Μικροαστοί, ρατσιστές και σεξιστές δεν είναι μόνο οι ντόπιοι, είναι και οι μετανάστες (τηρουμένων των αναλογιών φυσικά). Ο «αντι»ρατσισμός του θερμοκηπίου δεχόμενος το πλαστό και κατασκευασμένο εξουσιαστικό δίπολο ντόπιος/ξένος, φωνάζοντας «ξένοι εργάτες αδέρφια μας», υποσκάπτει τον πραγματικό επαναστατικό αντιρατσιστικό λόγο.
Οι εγκλωβισμένοι στη μερικότητα επιλέγουν ένα ΑΝΤΙ- και το παρουσιάζουν σαν αιχμιακό ζήτημα. Αντίθετα, η επαναστατική θεώρηση ενοποιεί τα διάφορα ΑΝΤΙ- σε μια συνολική αντιεξουσιαστική κριτική και σε μια ολοκληρωμένη επαναστατική απόπειρα για την βίαιη κατάρρευση του υπάρχοντος. Αυτό είναι το αιχμιακό ζήτημα για την επαναστατική θεώρηση και όχι ένα απομονωμένο ΑΝΤΙ- (όσο ευπώλητο κι αν είναι).
Ένα ακόμα παράδειγμα: ως επαναστάτες αναρχικοί είμαστε πολέμιοι της μισθωτής εργασίας που αλλοτριώνει και πραγμοποιεί τον εργάτη μετατρέποντάς τον σε homo economicus. Πολεμάμε, όμως, τη μισθωτή εργασία στο σύνολό της, πολεμάμε την ίδια της την ύπαρξη. Δεν πολεμάμε στο πλευρό του συνδικαλιστή εργάτη, που μάχεται για καλύτερες συνθήκες σφαγής. Πολεμάμε, λοιπόν, για κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Έτσι, πολεμάμε τον ρατσισμό όχι στο πλευρό του θύματος ( που πολεμάει για χαρτιά, νομιμοποίηση και ένταξη, δηλ. για καλύτερες συνθήκες σφαγής), αλλά με ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ: κατάργηση των συνθηκών που γεννούν τον ρατσισμό, κατάργηση της εξουσιαστικής δόμησης της κοινωνίας, κατάργηση του καπιταλισμού, των συνόρων. Καλούμε, λοιπόν, προλετάριους και μετανάστες, ντόπιους και ξένους να αρνηθούν τους ρόλους που τους έχει επιβάλει η εξουσία. Να πάψουν να είναι προλετάριοι και μετανάστες, ντόπιοι και ξένοι…
Τέλος, ας παραφράσουμε λίγο το Blaumachen: Ο αριστερός, «αναρχικός» και «αυτόνομος» «αντι»ρατσισμός και ο ελληνοκεντρικός ρατσισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: πρόκειται για πολιτικές θέσεις που στηρίζουν το μικροαστισμό στις διάφορες μορφές του. ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΓΟΛΙΑΘ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΣΜΟΥ (τους ελληναράδες) ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΔΑΥΙΔ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΣΜΟΥ (τους μετανάστες).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου