( το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε σε μια περίοδο που οι τοίχοι της Θες/νίκης είχαν –κυριολεκτικά και μεταφορικά- λερωθεί από κάποια συνθήματα «αντι»σεξιστικού περιεχομένου, όπως «όποιος έχει τ’ αρχίδια ας τα κόψει», «μακριά τα βλέμματα σας από τα κορμιά μας», «δεν είμαστε εδώ για τη διασκέδασή σας» κλπ Δεδομένου ότι ο αντισεξισμός δεν είναι μια μάχη μεταξύ φύλων, θεωρήθηκε απαραίτητο να δημοσιευθούν μερικές σκόρπιες σκέψεις για το ζήτημα, συγκεντρωμένες κατά το δυνατόν σε ένα κείμενο.)
Είναι αυτονόητο ότι σε μια ιεραρχικά δομημένη κοινωνία, οι επιμέρους τομείς της κοινωνικής ζωής καθορίζονται από το ανώτερο κομμάτι της ιεραρχίας της δεδομένης κοινωνίας. Τα χαρακτηριστικά, ή καλύτερα τα συμφέροντα αυτού του κομματιού, καθορίζουν όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, από την οργάνωση έως την-σεξουαλική και μη- ηθική και την γλώσσα.
Επόμενο είναι ότι αυτό βρίσκει εφαρμογή σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Οι ιεραρχικές σχέσεις δεν βρίσκονται μόνο ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, αλλά αναπαράγονται παντού, όπως για παράδειγμα στη σχέση γονέων-τέκνων, όπου ‘‘οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα’’ καθορίζονται φυσικά από τους πρώτους.
Σε μία κοινωνία, που η ιστορία τα έφερε έτσι, ώστε ο άντρας να κυριαρχεί για πάνω από 30 αιώνες είναι αναμενόμενο να έχει καθορίσει την οργάνωση, την ηθική, την γλώσσα και άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής, τουλάχιστον στον βαθμό που αφορά την σχέση των δύο φύλων.
Έχει ενδιαφέρον να σταθούμε λίγο, στο πως η αντρική κυριαρχία, επηρέασε την σεξουαλική ηθική και αυτή με τη σειρά της τη γλώσσα. Πως έννοιες και λέξεις που περιστρέφονται γύρω από τη σεξουαλική πράξη έχουν φορτιστεί αρνητικά και πως υπάρχουν άνθρωποι που αντί να επιτεθούν στην διαστρέβλωση που υφίστανται οι λέξεις γύρω από τη σεξουαλική πράξη, επιτίθενται στην ίδια τη σεξουαλική πράξη, μπερδεμένοι προφανώς από την στρεβλή εικόνα που έχουν για αυτήν, μιας και οι λέξεις που την περιγράφουν είναι αρνητικά φορτισμένες.
2
Χαρακτηριστική της αντρικής κυριαρχίας, είναι η αντίδραση γυναικών (που φυσικά ως μέλη αυτής της κοινωνίας, έχουν υιοθετήσει την κυρίαρχη ηθική, άσχετα αν αυτό έρχεται ενάντια στα συμφέροντά τους) και αντρών ενάντια σε αυτές και αυτούς που είτε από γούστο, είτε από συνειδητή επιλογή, αρνήθηκαν να υποταχτούν στο ‘‘αντρικών συμφερόντων’’ μοντέλο του άντρα κυρίαρχου-κυνηγού και της γυναίκας θύματος-θηράματος. Η αντίδραση δηλαδή της κοινωνίας ενάντια στο σεξουαλικό περιθώριο που αποτελείται κυρίως από πόρνες και ομοφυλόφιλους. Χαρακτηριστικό της επίθεσης που δέχεται αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, είναι τα πολλά ονόματα που περιγράφουν την ‘‘επαίσχυντη’’ ιδιότητα τους.
Πριν δούμε το ζήτημα των πορνών καλό θα ήταν να σημειώσουμε την περίπτωση των γυναικών που μοιράζονται με αυτές πολλούς χαρακτηρισμούς. Στις γυναίκες εκείνες που αρνούνται το ρόλο του θηράματος, αρέσκονται στην πολυγαμία και χαρακτηρίζονται ως πουτανάκια, τσούλες, ξεσκισμένες, παρτόλες και άλλα πολλά.
Ωστόσο, μέχρι και τα μέσα του 20ου αιώνα η επιλογή αυτή έστω και με τίμημα αυτές τις κοινωνικές συνέπειες ήταν αδύνατη. Η μόνη λύση για να μην υποταχθεί μια γυναίκα στην αντρική κυριαρχία με την στενή έννοια του όρου, δηλαδή μέσα στον γάμο (και να μπορεί παράλληλα να απολαμβάνει το σεξ), ήτανε να γίνει πόρνη κατορθώνοντας έτσι να πετύχει για τον εαυτό της προνόμια σε σχέση με την σύζυγο, αντίστοιχα με αυτά που απέδιδε ο Μαρξ στους προλετάριους σε σχέση με τους δούλους. Η σύζυγος ‘‘ πουλιόταν’’ μια φορά και για πάντα, η πόρνη έπρεπε να πουλάει τον εαυτό της κάθε μέρα, κάθε ώρα. Η σύζυγος ήταν ιδιοκτησία ενός άντρα μόνο, είχε τη ζωή της-όσο άθλια κι αν ήταν- εξασφαλισμένη από το ενδιαφέρον αυτού του άντρα. Η πόρνη ήταν ιδιοκτησία όλου του αντρικού πληθυσμού που έβρισκε δουλειά μόνο όταν κάποιος την είχε ανάγκη, δεν είχε εξασφαλισμένη ζωή. Η ζωή αυτή ήταν εξασφαλισμένη στην ομάδα των πορνών, στο σύνολο της. Η σύζυγος βρισκόταν πέρα από τον συναγωνισμό, η πόρνη στο κέντρο αυτού του συναγωνισμού.
Το ότι η θέση της πόρνης ήταν λίγο καλύτερη από αυτή της συζύγου, δεν σημαίνει ότι απενεχοποιείται ο θεσμός της πορνείας, όπως και φυσικά το ότι η θέση του προλετάριου είναι λίγο καλύτερη από αυτή του δούλου δεν σημαίνει ότι απενεχοποείται η μισθωτή εργασία. Σημασία έχει να σταθούμε στην επίθεση που δέχεται αυτό το κομμάτι γυναικών που δεν συμβιβάστηκε με την κυρίαρχη αντρική ηθική και τράβηξε τον δρόμο του, αρνούμενο να υποταχτεί σε έναν-άντρα αφέντη. Που επέλεξε από το να πουλήσει ολοκληρωτικά κορμί και ψυχή να νοικιάσει για κάποιες ώρες της ημέρας μόνο το κορμί. Αξίζει επίσης να παρατηρήσουμε το μίσος με το οποία αντιμετώπιζαν αυτές τις γυναίκες οι ίδιοι άντρες που επί αιώνες έβρισκαν καταφύγιο σε αυτές, μίσος το οποίο προφανώς πηγάζει από την ευθαρσή αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους. Χαρακτηριστικό και σε αυτήν την περίπτωση είναι οι πολλοί χαρακτηρισμοί που η κοινωνία τους δίνει όπως και στο υπόλοιπο σεξουαλικό περιθώριο. (πόρνες, τσούλες, πουτάνες, ιερόδουλες, εκδιδόμενες κτλ).
Μια άλλη κατηγορία που αρνείται, λόγω γούστου, να υποταχτεί στο κυρίαρχο αντρικό μοντέλο και αποτελείται τόσο από γυναίκες όσο και από άντρες έχει γίνει στην συνείδηση της κοινωνίας, η προσωποποίηση του ‘‘κακού’’. Οι ομοφυλόφιλοι ή πούστηδες ή κωλομπαράδες ή μπινέδες ή gay ή αδερφές ή τοιούτοι ή απαυτοί ή ντιγκιντάγκες ή κουνιστοί ή λούγκρες, ή πισωγλέντηδες ή ή ή… αφενός επειδή αρνούνται να παίξουν το ρόλο για τον οποίο είναι προγραμματισμένοι και αφετέρου επειδή ο τρόπος με τον οποίο επιδίδονται στην ερωτική πράξη μοιάζει με αυτόν αυτού του ‘‘κατώτερου’’ πλάσματος, της γυναίκας, αυτή η κοινωνική ομάδα έχει συγκεντρώσει όλη την κοινωνική οργή πάνω της. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τις γυναίκες ομοφυλόφιλες, κατά κόσμο λεσβίες, που η μη διαθεσιμότητα τους στις αντρικές ορέξεις τις κάνει ‘‘μιασμένες’’ με τον ίδιο τρόπο που μιασμένες είναι οι α-διάθετες γυναίκες θεοκρατικών κοινωνιών.
3
Η ,επί αιώνες, υποταγή της γυναίκας στον άντρα και η φυσική τους διαφορά στον τρόπο που επιδίδονται στην γενετήσια πράξη, με το πέρασμα του καιρού, ταυτίστηκε, οδηγώντας έτσι στον συνειρμό ότι ο τρόπος που λειτουργεί σεξουαλικά ο άντρας σημαίνει κυριαρχία, ευθύτητα, δύναμη, τιμιότητα, ενώ ο τρόπος που λειτουργεί η γυναίκα δηλώνει υποταγή, πονηριά και αδυναμία.
Έτσι η αντρική κυριαρχία πέρασε και στην γλώσσα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντρικής επιβολής στην γλώσσα αποτελεί το παράδειγμα με τον σκύλο και τη γάτα, παράδειγμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δείξει την αρρώστια της κοινωνίας σε γενικότερο επίπεδο. Ο σκύλος, αρσενικού γένους, συγκεντρώνει πάνω του όλα τα χαρακτηριστικά που, για μια ταξική κοινωνία, θεωρούνται αρετές, όπως πειθαρχία, ολιγάρκεια, υπακοή!! Η γάτα είναι θηλυκού γένους και σε όλη την διάρκεια της ιστορίας του ζωικού βασιλείου αρνείται επίμονα να υποταχθεί στον άνθρωπο, θεωρείται η προσωποποίηση της πονηριάς. Γνωστές επίσης για την πονηριά τους στην ανδροκρατούμενη κοινωνίας θεωρούνται οι γυναίκες (όπως και οι ομοφυλόφιλοι) . Η έννοια της πονηριάς προσδιορίζεται εξίσου καλά και με τις λέξεις πουστιά και πουτανιά. Έτσι οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι όποιος κατά τη σεξουαλική πράξη δέχεται το πέος είναι και ύπουλος!!! (Να σημειώσουμε ότι οι γυναίκες και γενικά όλοι οι καταπιεσμένοι χαρακτηρίζονται πονηροί από την αρχαιότητα. Αυτόν τον χαρακτηρισμό τους απέδιδαν πάντα οι καταπιεστές μια και η πονηριά ήταν το μοναδικό όπλο που είχαν ως καταπιεσμένοι και είναι ένα όπλο που οι κυρίαρχοι καταδικάζουν μόνο όταν στρέφεται εναντίον τους.)
Αυτό που επί αιώνες ήταν αναγκασμένοι να δείχνουν μόνο οι άντρες, αφού αυτοί είχαν να αντιμετωπίσουν κινδύνους σε αντίθεση με την κλεισμένη στο σπίτι γυναίκα, το θάρρος, κατέληξε να θεωρείται αντρικό χαρακτηριστικό σε βαθμό που για να χαρακτηριστεί μια γυναίκα θαρραλέα, να αποκαλείται παλικάρι και καμιά φορά να ‘‘έχει αρχίδια’’.
4
Είναι φανερό ότι η αντρική κυριαρχία έχει βρει πεδίο έκφρασης στη γενετήσια πράξη ή στα όργανα γύρω απ’ αυτήν. Αυτό όμως δεν καθιστά τη γενετήσια πράξη όπως αυτή γίνεται απ’ την πλευρά του άντρα, κυριαρχική. Τη σεξουαλική πράξη την έχουν κάνει πεδίο σύγκρουσης των φύλων τόσο οι άντρες-σεξιστές όσο και οι φεμινίστριες-σεξίστριες γνωστές και ως ‘‘αντισεξίστριες’’. Η κυρίαρχη αντρική ηθική θέλει τα γεννητικά όργανα του άντρα και τον τρόπο που επιδίδεται στην σεξουαλική πράξη σαν σύμβολα κυριαρχίας, αντίληψη που υιοθετούν κάθε λογής εκ-φυλιστές της έννοιας του αντι-σεξισμού.
5
Μια διαδεδομένη φεμινιστική αντίληψη θεωρεί την περιποίηση της γυναίκας και την προσπάθεια της να είναι όμορφη, υποτιμητικό για αυτήν, δείγμα της υποταγής της στον άντρα και υποβιβασμό της σε ‘‘σκεύος ηδονής’’
Αυτές και αυτοί, φεμινίστριες και χριστιανοί, που εχθρεύονται τα βλέμματα στα πιο όμορφα σημεία του σώματος της γυναίκας, οπίσθια, στήθος, μπούτια, γάμπες, εχθρεύονται την ομορφιά. Τι πιο φυσιολογικό από τον θαυμασμό της ομορφιάς και τι πιο λογικό από την επιδίωξή της. Άραγε οι φεμινίστριες μας δεν θαυμάζουν το αντρικό σώμα ή μήπως σαν μοντέρνες καλόγριες μισούν το σώμα και δεν ενδιαφέρονται για την εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου;
Πρέπει να έρθει επιτέλους ο καιρός που η αγαμία, και οι υστερίες που αυτή προκαλεί σε άντρες και γυναίκες, δεν θα γίνεται ιδεολογική σημαία κανενός και όλοι μαζί άντρες και γυναίκες θα πορευτούμε ακόλαστα και με ίσους όρους προς μια κοινωνία όπου θα μπορούμε να εκπληρώνουμε χωρίς αναστολές τις-σεξουαλικές και μη- επιθυμίες μας.
Ex Negativo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου