Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις flying theory το βιβλίο Φωτιά στο κέντρο κράτησης. Ενδεικτικά η εισαγωγή και ο επίλογος του βιβλίου:
Εισαγωγικό σημείωμα:
Τα κέντρα κράτησης/φιλοξενίας μεταναστών είναι η οργουελική ονομασία των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Αυτή η παραδοχή δε σκοπεύει να λειτουργήσει ως μια φτηνή επίκληση στο συναίσθημα. Αντιθέτως, αποτυπώνει πέρα για πέρα τη διεύρυνση της μαθηματικά υπολογισμένης διαχείρισης πληθυσμών. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έρχονται να συμπληρώσουν το ρόλο των φυλακών και των ψυχιατρείων στη διαχείριση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού. Είναι μία ακόμη πύλη ρύθμισης της χρησιμότητας του ανθρώπου με τους όρους που θέτει η καπιταλιστική μηχανή και η βιομηχανία παρανομοποίησης της ύπαρξης των μεταναστών που παράγει μια ακραία υποτιμημένη εργατική τάξη, βορά στις ανάγκες του κεφαλαίου. Το πόσο εύκολα και συχνά μπορεί να βρεθεί κανείς από τη μία ή από την άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος αποδεικνύει ότι, πέρα από ρητορείες μπολιασμένες με περίσσιο εθνικισμό περί παρανομίας και κοινωνικής επικινδυνότητας, ο μόνος νόμος που ορίζει τη λειτουργία αυτών των τόπων-θεσμών είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου (χωρίς εθνική ταυτότητα).
Οι αφηγήσεις που ακολουθούν μαρτυρούν τις συνθήκες διαβίωσης και τους όρους μεταχείρισης των αόρατων αυτών ανθρώπων από τον κρατικό μηχανισμό. Κυρίως, όμως, μεταφέρουν την προσπάθεια, ατομική και συλλογική, να αντισταθούν στον παραλογισμό που βιώνουν, αλλά και τα εμπόδια για κάθε απόπειρα της από κοινού οργάνωσης ενάντια στη βαρβαρότητα. Η εθνική ταυτότητα (που βασίζεται συχνά στην κοινή γλώσσα), η θρησκευτική ταυτότητα, η ιεραρχία και η συνεχής εναλλαγή των κρατουμένων, είναι μόνο μερικοί από τους ανασταλτικούς παράγοντες που έχουν να αντιμετωπίσουν οι έγκλειστοι μετανάστες στην προσπάθειά τους να οργανωθούν.
Τα γεγονότα που περιγράφονται σε αυτό το βιβλίο δεν είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό των αγώνων, σπασμωδικών ή οργανωμένων, που διεξάγουν κάθε μέρα οι κρατούμενοι μετανάστες σε τόπους μακρινούς και κοντινούς, με μονό ή διπλό συρματόπλεγμα, με μικρότερα ή μεγαλύτερα κελιά. Θεωρούμε, όμως, ότι αποτελούν ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια όσων αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους κομμάτι των καταπιεσμένων, χωρίς να ξεχνούν ότι η πραγμάτωση μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις δεν μπορεί να επέλθει παρά μόνο μέσα από τη βίαιη ανατροπή των συνθηκών που βιώνουμε σήμερα.
Φωτιά, λοιπόν...
στις φυλακές,
στα ψυχιατρεία,
στα εργασιακά κάτεργα,
στα κέντρα κράτησης...
Οι αφηγήσεις που ακολουθούν μαρτυρούν τις συνθήκες διαβίωσης και τους όρους μεταχείρισης των αόρατων αυτών ανθρώπων από τον κρατικό μηχανισμό. Κυρίως, όμως, μεταφέρουν την προσπάθεια, ατομική και συλλογική, να αντισταθούν στον παραλογισμό που βιώνουν, αλλά και τα εμπόδια για κάθε απόπειρα της από κοινού οργάνωσης ενάντια στη βαρβαρότητα. Η εθνική ταυτότητα (που βασίζεται συχνά στην κοινή γλώσσα), η θρησκευτική ταυτότητα, η ιεραρχία και η συνεχής εναλλαγή των κρατουμένων, είναι μόνο μερικοί από τους ανασταλτικούς παράγοντες που έχουν να αντιμετωπίσουν οι έγκλειστοι μετανάστες στην προσπάθειά τους να οργανωθούν.
Τα γεγονότα που περιγράφονται σε αυτό το βιβλίο δεν είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό των αγώνων, σπασμωδικών ή οργανωμένων, που διεξάγουν κάθε μέρα οι κρατούμενοι μετανάστες σε τόπους μακρινούς και κοντινούς, με μονό ή διπλό συρματόπλεγμα, με μικρότερα ή μεγαλύτερα κελιά. Θεωρούμε, όμως, ότι αποτελούν ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια όσων αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους κομμάτι των καταπιεσμένων, χωρίς να ξεχνούν ότι η πραγμάτωση μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις δεν μπορεί να επέλθει παρά μόνο μέσα από τη βίαιη ανατροπή των συνθηκών που βιώνουμε σήμερα.
Φωτιά, λοιπόν...
στις φυλακές,
στα ψυχιατρεία,
στα εργασιακά κάτεργα,
στα κέντρα κράτησης...
Λίγα λόγια για το κλείσιμο:
«Τα κέντρα κράτησης τελειώνουν, εκφράζω τη ντροπή μου για τις συνθήκες που επικρατούν. Δεν πίστευα αυτά που είδα»
Γιάννης Πανούσης
Αυτή η έκδοση αποτελεί και μια ευκαιρία να αναφερθούμε στις συνδέσεις ανάμεσα στη Γαλλία και στην Ελλάδα σχετικά με τη μεταναστευτική πολιτική, με φόντο πάντα την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις αξιώσεις της στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή.
Όπως συμβαίνει συχνά, οι μεταρρυθμίσεις και οι πολιτικές που προωθούνται στα πλαίσια της ευρωπαϊκής συμφωνίας εφαρμόζονται από το ελληνικό κράτος με διαφορά χρόνων ή και δεκαετιών σε σχέση με χώρες οικονομικά πιο ισχυρές όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Αγγλία κλπ. Έτσι και στην περίπτωση της θέσμισης και λειτουργίας των “κέντρων κράτησης”, οι ελληνικές κυβερνήσεις, με μετροπόντικα το μνημόνιο και ιδεολογικό υπόβαθρο “την έξοδο από την κρίση”, από το 2012 κυρίως και μετά, έρχονται να εκπληρώσουν μία ακόμη δέσμευσή τους ως ανατολικό σύνορο της Ευρώπης, τη στιγμή που τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και οι αγώνες εναντίον τους είναι μια πάγια πραγματικότητα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Το ευρωπαϊκό χρήμα ρέει –σε περίοδο λιτότητας– και τα στρατόπεδα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, ταυτόχρονα με τις αλλεπάλληλες τυπικές ή άτυπες διατάξεις για τη στελέχωσή τους με προσωπικό (μπάτσοι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί) και για την επιμήκυνση του χρόνου κράτησης των έγκλειστων μεταναστών. Η όλη εκστρατεία συνοδεύεται με την ανάλογη ρητορική εξορθολογισμού της βαρβαρότητας: “τα κέντρα έχουν τις απαραίτητες ανέσεις, δεν είναι για πολύ, λειτουργούν αποτρεπτικά, επιτυγχάνεται αποσυμφόρηση των αστικών κέντρων από εγκληματίες με μεταδοτικές ασθένειες, κλπ κλπ.”. Ο λόγος των περισσότερων θεσμικών παραγόντων, μεταξύ των οποίων και του ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια στα στρατόπεδα, δεν απάντησε ποτέ ουσιαστικά σε αυτή τη ρητορική, παρά επικαλέστηκε τον ανθρωπισμό, τα δικαιώματα και φώναξε επανειλημμένα “κλείστε τα, είναι ντροπή!”.
Τι γίνεται, λοιπόν, όταν οι “ευαίσθητοι” πάνω σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μεταναστευτικής πολιτικής ασκούν τη διαχείριση της αστικής εξουσίας; Ένα κόμμα που στοχεύει στην εκλογή του κάνει πάντα υποσχέσεις. Αυτός είναι ένας από τους απαράβατους κανόνες της δημοκρατικής διαμεσολάβησης. Από τη στιγμή που εκλέγεται και έπειτα καλείται να ιεραρχήσει τις υποσχέσεις, να αξιολογήσει ποιες από αυτές είναι σε θέση να εκπληρώσει –αν είχε ποτέ την πρόθεση– και κυρίως, με ποιο κόστος. Κάπως έτσι, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όρισε ως προτεραιότητα την εκπλήρωση των οικονομικών δεσμεύσεων της απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διαρθρώνοντας με βάση αυτές και τα υπόλοιπα ζητήματα, όπως η εργασία, η υγεία, τα κέντρα κράτησης, οι φυλακές κλπ. Πραγματοποιήθηκαν νέες εξαγγελίες και μακροπρόθεσμες υποσχέσεις, μεταξύ των οποίων και το κλείσιμο των κέντρων κράτησης. Πιο συγκεκριμένα, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, 14 Φλεβάρη του 2015, ο φρέσκος ακόμα υπουργός δημόσιας τάξης Γιάννης Πανούσης ανακοίνωσε την κατάργηση των κέντρων κράτησης και την αντικατάστασή τους από “ανοιχτές δομές φιλοξενίας”.
Τα γεγονότα που ανάγκασαν την κυβέρνηση να ασχοληθεί με τα κέντρα κράτησης πιο σύντομα από ότι πιθανότατα υπολόγιζε, ήταν ο θάνατος του Sayed Mahdi στην Αμυγδαλέζα λόγω αδιαφορίας για την κατάσταση της υγείας του, η αυτοκτονία του Fata Abdul στο κρατητήριο της Θεσσαλονίκης, η αυτοκτονία του Mohamed Nadim και η ακόλουθη εξέγερση στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας, αλλά και οι απεργίες πείνας των μεταναστών σε διάφορα κέντρα κράτησης σε συνδυασμό με τις δράσεις αλληλέγγυου κόσμου του α/α χώρου. Σε αυτό το σημείο ξεκίνησε μια συστηματική απόπειρα αφομοίωσης αυτής της αγωνιστικής διάθεσης, με φιλικές προσεγγίσεις από τον Γ. Πανούση (και όχι επίσημα από την κυβέρνηση) και δηλώσεις για αντικατάσταση της “κακής” κράτησης με την “καλή” φιλοξενία. Δήλωνε τότε ο Πανούσης με απόλυτη σιγουριά: «Τα κέντρα κράτησης τελειώνουν. Το είπαμε πριν από τις εκλογές, το είπαμε και στη Βουλή ότι αυτό δεν θα συνεχιστεί. Θέλουμε μόνο λίγες μέρες». Οι πόρτες της Αμυγδαλέζας “άνοιξαν”, μαζί με τον ακροδεξιό οχετό περί επικινδυνότητας και χάους που θα αποσταθεροποιήσουν το κλίμα των οικονομικών διαπραγματεύσεων (κύρια προτεραιότητα). Αποκορύφωμα αυτού του βόθρου, το γράμμα που συνυπέγραψαν πανεπιστημιακοί που διαμένουν εντός και εκτός της χώρας (μετανάστες “πρώτης ποιότητας”) ενάντια στο κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Η ελληνική κυβέρνηση καλέστηκε για ακόμη μια φορά να τηρήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην “ευρωπαϊκή οικογένεια”, αυτή τη φορά σχετικά με τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών και των κονδυλίων που έχουν δοθεί για αυτό το σκοπό.
Οι μέρες περάσανε, οι μήνες περάσανε και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης υπάρχουν ακόμα ως μόνιμο μνημείο της ανθρώπινης βαρβαρότητας. Και κάπως έτσι οι πόρτες της Αμυγδαλέζας ξαναέκλεισαν και ανοίγουν πλέον μόνο για να μπούνε μέσα μετανάστες. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όχι μονάχα δεν άνοιξαν, αλλά μέσα σ’ αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα η εξαγγελλόμενη πολιτική μεταβλήθηκε άρδην. Η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασία Χριστοδουλοπούλου από τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί φιλοξενίας μεταναστών ακόμα και στο υπουργείο, γρήγορα απολογήθηκε ενώπιον της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνοριακών Φυλάκων, τονίζοντας την αναγκαιότητα της συνέχισης της λειτουργίας των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της περαιτέρω αξιοποίησης των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Παράλληλα, και πέρα από τις φανφαρόνικες δηλώσεις του Καμένου περί παραβίασης της συνθήκης του Δουβλίνου, σε νομοσχέδιο που αναμένεται να ψηφιστεί περιλαμβάνονται άρθρα για τη σκλήρυνση της νομοθεσίας σχετικά με τις απελάσεις, σε πλήρη εναρμόνιση με τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες. Είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα έχει δεσμευθεί πλήρως στην πολιτική οργανικής σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οπότε δεν πρέπει κανείς να πέφτει από τα σύννεφα για αυτήν την αλλαγή πλεύσης, όσο γρήγορη κι αν ήταν.
Το παράδειγμα της ελληνικής αριστερής διακυβέρνησης και οι διαρκείς παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύουν πλέον με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να λυθεί μέσα στο υφιστάμενο πλαίσιο καπιταλιστικής εκμετάλλευσης από μια απλή ρεφορμιστική “διαχείριση των μεταναστευτικών ροών”, καθώς είναι δομικό κομμάτι του πλέγματος της ταξικής κυριαρχίας. Το να καταργήσουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σημαίνει πως ταυτόχρονα καταργούμε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τη διαδικασία υποτίμησης της εργασιακής δύναμης, τη βιομηχανία παραγωγής σύγχρονων ειλώτων, την αλληλοδιείσδυση λευκής και μαύρης συσσώρευσης κεφαλαίου. Εν τέλει, το να καταργήσουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σημαίνει πως ταυτόχρονα καταργούμε ολόκληρο τον καπιταλισμό. Όλα τ’ άλλα είναι ασπιρίνες για τον καρκίνο...
Από τη μεριά μας οφείλουμε να είμαστε σε θέση να οργανώνουμε τους αγώνες και τις στοχεύσεις μας διαβάζοντας τη συνολικότερη συνθήκη στην οποία εγγράφεται ένα γεγονός. Οι αποσπασματικές προσεγγίσεις μας οδηγούν σε κοντόφθαλμες κινήσεις που πλήττουν ίσως στιγμιαία τον εχθρό, χωρίς όμως να είναι σε θέση να βάλουν στέρεες βάσεις για πραγματικά ανατρεπτικές προοπτικές. Οφείλουμε, λοιπόν, να συγκροτήσουμε ένα κίνημα που θα ξεφύγει από τη μερικότητα των εξειδικεύσεων και θα προσεγγίσει συνολικά το ζήτημα, θέτοντας επί τάπητος την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης και της αταξικής-αντιιεραρχικής κοινωνίας, της μοναδικής ικανής και ρεαλιστικής λύσης που θα καταργήσει το σύνολο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Γιάννης Πανούσης
Αυτή η έκδοση αποτελεί και μια ευκαιρία να αναφερθούμε στις συνδέσεις ανάμεσα στη Γαλλία και στην Ελλάδα σχετικά με τη μεταναστευτική πολιτική, με φόντο πάντα την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις αξιώσεις της στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή.
Όπως συμβαίνει συχνά, οι μεταρρυθμίσεις και οι πολιτικές που προωθούνται στα πλαίσια της ευρωπαϊκής συμφωνίας εφαρμόζονται από το ελληνικό κράτος με διαφορά χρόνων ή και δεκαετιών σε σχέση με χώρες οικονομικά πιο ισχυρές όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Αγγλία κλπ. Έτσι και στην περίπτωση της θέσμισης και λειτουργίας των “κέντρων κράτησης”, οι ελληνικές κυβερνήσεις, με μετροπόντικα το μνημόνιο και ιδεολογικό υπόβαθρο “την έξοδο από την κρίση”, από το 2012 κυρίως και μετά, έρχονται να εκπληρώσουν μία ακόμη δέσμευσή τους ως ανατολικό σύνορο της Ευρώπης, τη στιγμή που τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και οι αγώνες εναντίον τους είναι μια πάγια πραγματικότητα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Το ευρωπαϊκό χρήμα ρέει –σε περίοδο λιτότητας– και τα στρατόπεδα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, ταυτόχρονα με τις αλλεπάλληλες τυπικές ή άτυπες διατάξεις για τη στελέχωσή τους με προσωπικό (μπάτσοι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί) και για την επιμήκυνση του χρόνου κράτησης των έγκλειστων μεταναστών. Η όλη εκστρατεία συνοδεύεται με την ανάλογη ρητορική εξορθολογισμού της βαρβαρότητας: “τα κέντρα έχουν τις απαραίτητες ανέσεις, δεν είναι για πολύ, λειτουργούν αποτρεπτικά, επιτυγχάνεται αποσυμφόρηση των αστικών κέντρων από εγκληματίες με μεταδοτικές ασθένειες, κλπ κλπ.”. Ο λόγος των περισσότερων θεσμικών παραγόντων, μεταξύ των οποίων και του ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια στα στρατόπεδα, δεν απάντησε ποτέ ουσιαστικά σε αυτή τη ρητορική, παρά επικαλέστηκε τον ανθρωπισμό, τα δικαιώματα και φώναξε επανειλημμένα “κλείστε τα, είναι ντροπή!”.
Τι γίνεται, λοιπόν, όταν οι “ευαίσθητοι” πάνω σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μεταναστευτικής πολιτικής ασκούν τη διαχείριση της αστικής εξουσίας; Ένα κόμμα που στοχεύει στην εκλογή του κάνει πάντα υποσχέσεις. Αυτός είναι ένας από τους απαράβατους κανόνες της δημοκρατικής διαμεσολάβησης. Από τη στιγμή που εκλέγεται και έπειτα καλείται να ιεραρχήσει τις υποσχέσεις, να αξιολογήσει ποιες από αυτές είναι σε θέση να εκπληρώσει –αν είχε ποτέ την πρόθεση– και κυρίως, με ποιο κόστος. Κάπως έτσι, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όρισε ως προτεραιότητα την εκπλήρωση των οικονομικών δεσμεύσεων της απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διαρθρώνοντας με βάση αυτές και τα υπόλοιπα ζητήματα, όπως η εργασία, η υγεία, τα κέντρα κράτησης, οι φυλακές κλπ. Πραγματοποιήθηκαν νέες εξαγγελίες και μακροπρόθεσμες υποσχέσεις, μεταξύ των οποίων και το κλείσιμο των κέντρων κράτησης. Πιο συγκεκριμένα, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, 14 Φλεβάρη του 2015, ο φρέσκος ακόμα υπουργός δημόσιας τάξης Γιάννης Πανούσης ανακοίνωσε την κατάργηση των κέντρων κράτησης και την αντικατάστασή τους από “ανοιχτές δομές φιλοξενίας”.
Τα γεγονότα που ανάγκασαν την κυβέρνηση να ασχοληθεί με τα κέντρα κράτησης πιο σύντομα από ότι πιθανότατα υπολόγιζε, ήταν ο θάνατος του Sayed Mahdi στην Αμυγδαλέζα λόγω αδιαφορίας για την κατάσταση της υγείας του, η αυτοκτονία του Fata Abdul στο κρατητήριο της Θεσσαλονίκης, η αυτοκτονία του Mohamed Nadim και η ακόλουθη εξέγερση στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας, αλλά και οι απεργίες πείνας των μεταναστών σε διάφορα κέντρα κράτησης σε συνδυασμό με τις δράσεις αλληλέγγυου κόσμου του α/α χώρου. Σε αυτό το σημείο ξεκίνησε μια συστηματική απόπειρα αφομοίωσης αυτής της αγωνιστικής διάθεσης, με φιλικές προσεγγίσεις από τον Γ. Πανούση (και όχι επίσημα από την κυβέρνηση) και δηλώσεις για αντικατάσταση της “κακής” κράτησης με την “καλή” φιλοξενία. Δήλωνε τότε ο Πανούσης με απόλυτη σιγουριά: «Τα κέντρα κράτησης τελειώνουν. Το είπαμε πριν από τις εκλογές, το είπαμε και στη Βουλή ότι αυτό δεν θα συνεχιστεί. Θέλουμε μόνο λίγες μέρες». Οι πόρτες της Αμυγδαλέζας “άνοιξαν”, μαζί με τον ακροδεξιό οχετό περί επικινδυνότητας και χάους που θα αποσταθεροποιήσουν το κλίμα των οικονομικών διαπραγματεύσεων (κύρια προτεραιότητα). Αποκορύφωμα αυτού του βόθρου, το γράμμα που συνυπέγραψαν πανεπιστημιακοί που διαμένουν εντός και εκτός της χώρας (μετανάστες “πρώτης ποιότητας”) ενάντια στο κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Η ελληνική κυβέρνηση καλέστηκε για ακόμη μια φορά να τηρήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην “ευρωπαϊκή οικογένεια”, αυτή τη φορά σχετικά με τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών και των κονδυλίων που έχουν δοθεί για αυτό το σκοπό.
Οι μέρες περάσανε, οι μήνες περάσανε και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης υπάρχουν ακόμα ως μόνιμο μνημείο της ανθρώπινης βαρβαρότητας. Και κάπως έτσι οι πόρτες της Αμυγδαλέζας ξαναέκλεισαν και ανοίγουν πλέον μόνο για να μπούνε μέσα μετανάστες. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όχι μονάχα δεν άνοιξαν, αλλά μέσα σ’ αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα η εξαγγελλόμενη πολιτική μεταβλήθηκε άρδην. Η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασία Χριστοδουλοπούλου από τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί φιλοξενίας μεταναστών ακόμα και στο υπουργείο, γρήγορα απολογήθηκε ενώπιον της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνοριακών Φυλάκων, τονίζοντας την αναγκαιότητα της συνέχισης της λειτουργίας των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της περαιτέρω αξιοποίησης των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Παράλληλα, και πέρα από τις φανφαρόνικες δηλώσεις του Καμένου περί παραβίασης της συνθήκης του Δουβλίνου, σε νομοσχέδιο που αναμένεται να ψηφιστεί περιλαμβάνονται άρθρα για τη σκλήρυνση της νομοθεσίας σχετικά με τις απελάσεις, σε πλήρη εναρμόνιση με τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες. Είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα έχει δεσμευθεί πλήρως στην πολιτική οργανικής σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οπότε δεν πρέπει κανείς να πέφτει από τα σύννεφα για αυτήν την αλλαγή πλεύσης, όσο γρήγορη κι αν ήταν.
Το παράδειγμα της ελληνικής αριστερής διακυβέρνησης και οι διαρκείς παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύουν πλέον με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να λυθεί μέσα στο υφιστάμενο πλαίσιο καπιταλιστικής εκμετάλλευσης από μια απλή ρεφορμιστική “διαχείριση των μεταναστευτικών ροών”, καθώς είναι δομικό κομμάτι του πλέγματος της ταξικής κυριαρχίας. Το να καταργήσουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σημαίνει πως ταυτόχρονα καταργούμε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τη διαδικασία υποτίμησης της εργασιακής δύναμης, τη βιομηχανία παραγωγής σύγχρονων ειλώτων, την αλληλοδιείσδυση λευκής και μαύρης συσσώρευσης κεφαλαίου. Εν τέλει, το να καταργήσουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σημαίνει πως ταυτόχρονα καταργούμε ολόκληρο τον καπιταλισμό. Όλα τ’ άλλα είναι ασπιρίνες για τον καρκίνο...
Από τη μεριά μας οφείλουμε να είμαστε σε θέση να οργανώνουμε τους αγώνες και τις στοχεύσεις μας διαβάζοντας τη συνολικότερη συνθήκη στην οποία εγγράφεται ένα γεγονός. Οι αποσπασματικές προσεγγίσεις μας οδηγούν σε κοντόφθαλμες κινήσεις που πλήττουν ίσως στιγμιαία τον εχθρό, χωρίς όμως να είναι σε θέση να βάλουν στέρεες βάσεις για πραγματικά ανατρεπτικές προοπτικές. Οφείλουμε, λοιπόν, να συγκροτήσουμε ένα κίνημα που θα ξεφύγει από τη μερικότητα των εξειδικεύσεων και θα προσεγγίσει συνολικά το ζήτημα, θέτοντας επί τάπητος την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης και της αταξικής-αντιιεραρχικής κοινωνίας, της μοναδικής ικανής και ρεαλιστικής λύσης που θα καταργήσει το σύνολο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου