Συλλογική Ευθύνη: Ένα Διπλό Ζήτημα

Συλλογική Ευθύνη: Ένα Διπλό Ζήτημα

Το παρών κείμενο δημοσιεύτηκε στο έκτο τεύχος (Άνοιξη-Καλοκαίρι 2003) του περιοδικού The Northeastern Anarchist που εκδιδόταν από την Northeastern Federation of Anarchist-Communists (NEFAC) μέχρι το 2009. Ο συγγραφέας του κειμένου υπογράφει με το όνομα Mujo.

Μετάφραση: Kostav

Το κάθε μέλος ξεχωριστά είναι υπεύθυνο για το σύνολο της οργάνωσης

Οργανωνόμαστε με σκοπό να έχουμε ένα πραγματικό αντίκτυπο στην κοινωνία που ζούμε και πιο συγκεκριμένα στον κοινωνικό αγώνα του οποίου αποτελούμε μέρος, ήτοι του ταξικού αγώνα. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως νόημα στο να αποφασίζουμε να εφαρμόσουμε από κοινού μια δράση ή να προπαγανδίσουμε τις ιδέες μας και μετά να γυρνάμε πίσω στις πόλεις μας και να παραβλέπουμε αυτές τις αποφάσεις και να μην τις εφαρμόζουμε. Θεωρούμε απαραίτητο πως όλα τα μέλη μιας οργάνωσης από την στιγμή που μια απόφαση έχει παρθεί με έναν πραγματικά δημοκρατικό τρόπο, και δεν εννοούμε προφανώς την διαμεσολαβητική/αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αλλά μια διαδικασία λήψης αποφάσεων που συμπεριλαμβάνει άμεσα όλους, τότε τα μέλη της οργάνωσης θα πρέπει να εφαρμόσουν αυτές τις αποφάσεις για να μπορέσουν να δώσουν υπόσταση και νόημα στην οργάνωση και τους σκοπούς της.

Το σύνολο των δράσεων όλων των μελών είναι τότε πιο αποτελεσματικές από το άθροισμα των μη συντονισμένων δράσεων όλων των ανθρώπων που μοιράζονται κάποιες κοινές ιδέες και πρακτικές. Μας επιτρέπει ως μέλη της εργατικής τάξης για να δώσουμε από κοινού ένα πλήγμα στην κυρίαρχη τάξη. Η απομόνωση των αναρχικών στο συγκεκριμένο περιβάλλον τους, έχει ένα αρνητικό αντίκτυπο στην επιρροή και την διάδοση των ιδεών και των πρακτικών τους στην εργατική τάξη. Με το να οργανωνόμαστε υπεύθυνα ερχόμαστε σε ρήξη με το φαύλο κύκλο όπου πρέπει να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος, τα οποία και μας εμποδίζουν από το να εντείνουμε τις προσπάθειές μας.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση της NEFAC, το γεγονός ότι οι αναρχικοί οργανώνονται κατά μήκος των συνόρων και σε διαφορετικές γλώσσες, θεωρούμε ότι σπάει τους περιορισμούς που το αστικό κράτος επιβάλλει στην εργατική τάξη στο σύνολό της (δηλαδή την εθνικότητα, την εθνική καταγωγή, την (επιβαλλόμενη κυρίαρχη) κουλτούρα και πολιτισμό). Η εφαρμογή κοινών αποφάσεων μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών και εθνών είναι ένας τρόπος για να αντιμετωπιστούν οι διαφορετικές τακτικές του κοινού μας εχθρού, που έχει σπάσει τη συνοχή της κοινωνικής τάξης μας, δίνοντας σε κάθε κοινότητα διαφορετικό καθεστώς και διαφορετικές νόμους.

Ως αναρχικοί πρέπει να ανασυνταχθούμε, γύρω από μια από κοινού συμφωνία σχετικά με την ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης και του τι πρέπει να γίνει. Πρέπει να συζητήσουμε τη στρατηγική και να την εφαρμόσουμε στις τοπικές μας κοινωνίες έτσι ώστε να είμαστε σε καλύτερη θέση να καταπολεμήσουμε τις προσπάθειες της κυρίαρχης τάξης και, τελικά, να πάμε παραπέρα τους εαυτούς μας ως τάξη, προχωρώντας στην ανατροπή της κυριαρχίας του ταξικού εχθρού μας, της αστικής τάξης.

Η οργάνωση είναι υπεύθυνη για τις πολιτικές δράσεις όλων της των μελών

Τώρα, για να επιτευχθεί η συνοχή στην οποία αναφέρθηκε προηγουμένως, οι άνθρωποι οι οποίοι εθελοντικά ένωσαν τις δυνάμεις και τις προσπάθειες τους με τους υπόλοιπους θα πρέπει να μοιράζονται και ένα κάποιο είδος υπευθυνότητας. Αυτή η κοινή ευθύνη με τη σειρά της σημαίνει ότι οι πολιτικές δραστηριότητες του κάθε ατόμου και της κάθε ομάδα πρέπει να είναι αποδεκτές από όλους τους άλλους. Ας καταστήσουμε σαφές ότι αυτό το δεύτερο μέρος δεν έχει σκοπό να περιορίσει τη διαφωνία των θέσεων της μειοψηφίας ή να καταπνίξει την πρωτοβουλία των μελών. Διαφορετικές θέσεις, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της οποιασδήποτε μειοψηφίας,  επιτρέπουν την εμβάθυνση των συζητήσεων και επομένως την μεγαλύτερη ενότητα στην οργάνωση. Όπως και η πρωτοβουλία επιτρέπει την αναγκαία ευελιξία με την οποία ο οργανισμός πρέπει να ενεργεί σε τοπικό επίπεδο ή/και σε ειδικά θέματα με αποτελεσματικό τρόπο. Αυτό το οποίο εννοεί η παραπάνω μας δήλωση είναι ότι τα άτομα πρέπει να είναι σε θέση να αναφερθούν υπεύθυνα σχετικά με τις πολιτικές τους δράσεις στο σύνολο της οργάνωσης. Και εάν η οργάνωση είναι δυσαρεστημένη με τις εξηγήσεις που εκφράζονται από την ομάδα ή το μεμονωμένο μέλος, τότε το οργανωτικό σώμα μπορεί να πάρει θέση και στην πιο ακραία περίπτωση, ελεύθερα να επιλέξει αν το εν λόγω μέλος θα αποκλειστεί από αυτήν. Διαφορετικά, θα ήταν σαν να αφήνουμε ανοικτή την πόρτα σε έναν προδότη να γίνει κρυφά μέλος και στη συνέχεια να μπλοκάρει εντελώς οποιαδήποτε πρόοδο στην οργάνωση.

Θα πρέπει να επιτρέπονται οι διαφωνίες σε θέσεις και πρακτικές οποιασδήποτε μειοψηφίας μέχρι το σημείο όπου η όποια μειοψηφία είναι σε θέση να αναλάβει την ανάλογη ευθύνη. Αυτή η πρακτική σε καμία περίπτωση δεν είναι εξουσιαστική, επειδή προσπαθεί να κάνει μια μειοψηφία να έρθει με το μέρος της (πλειοψηφίας). Αυτή η διαδικασία αποτρέπει την μειοψηφία από το να επιβάλλει αυθαίρετα τη θέλησή της στην οργάνωση. Διαφορετικά, τα υπόλοιπα μέλη πρέπει να υπερασπιστούν θέσεις που έρχονται σε αντίθεση με τις απόψεις τους εντός του περιβάλλοντος που αγωνίζονται. Χωρίς αυτό το δεύτερο μέρος,  μια μειοψηφία του τύπου "μπορώ να κάνω ότι θέλω" θα είναι σε θέση να επιβάλλει τις απόψεις και τις συνεργασίες για ολόκληρη την ομάδα, χωρίς να υπάρχει οποιοσδήποτε τρόπος επανεξέτασης των δραστηριοτήτων της εν λόγω μειοψηφίας.

Οι πολιτικές δραστηριότητες, είτε αυτές προέρχονται από μια οργάνωση είτε όχι, έχουν συνέπειες και επιπτώσεις. Σε μια πλατφορμιστική οργάνωση πρέπει να υπάρχει μια κάποια συνείδηση σχετικά με την άποψη των μελών πάνω σε συγκεκριμένες πολιτικές ενέργειες. Η οργάνωση πρέπει να διαθέτει μια μέθοδο για το πως θα αντιμετωπίζει τα μέλη που έχουν προβεί σε κάποια αμφιλεγόμενη δράση. Δεν είναι κάποια ντροπή ή κάποια εξουσιαστική πρακτική, είναι απλά μια υπεύθυνη τακτική.

Τέλος, για να νικήσουμε ως αναρχικοί, παραμένοντας πιστοί στις ιδέες και τις αρχές μας, ενώ εξακολουθούμε να οργανωνόμαστε από κοινού, θα πρέπει να έχουμε κάποια πράγματα υπόψιν στο μυαλό μας. Θα πρέπει να ληφθούν όλα τα πιθανά μέσα, έτσι ώστε όλα τα μέλη να παραβρίσκονται και να συμμετέχουν στις συνελεύσεις όπου λαμβάνονται αποφάσεις. Αν αυτό είναι αδύνατο, απόντα μέλη πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να κοινοποιήσουν την απόφασή τους με σαφείς εντολές. Οι αποφάσεις και οι συζητήσεις πρέπει να διανεμηθούν σε όλα τα μέλη, ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν. Ευτυχώς, σήμερα υπάρχουν πολλές μέθοδοι με τις οποίες μπορούμε να κοινοποιήσουμε τις αποφάσεις μας και να έχουμε μια ουσιαστική συζήτηση. Αν δεν προβούμε σε αυτές τις ενέργειες αυτό μπορεί να θεωρηθεί μόνο ως τεμπελιά, ή πως γίνεται εσκεμμένα.

[Πηγή: http://commonstruggle.org/node/532]