Ο Bobby Sands στέλνει μήνυμα στο Νίκο Ρωμανό (σε άλλο χρόνο, σε άλλο τόπο, με διαφορετικό ιδεολογικό πλαίσιο, αλλά με την ίδια αξιοπρέπεια)

Μήνυμα του Μπόμπυ Σαντς προς τον Ν. Ρωμανό: Κράτα γερά Σύντροφε!

Κάποιος θα πρέπει να γράψει ένα ποίημα για τα βάσανα των απεργών πείνας. Θα 'θελα να το γράψω εγώ, αλλά πώς να το τελειώσω;

...

Δεν θα μπορέσουν ποτέ να ποινικοποιήσουν τον αγώνα μας. Δεν θα μπορέσουν να ληστέψουν την πραγματική μας ταυτότητα, να μας στερήσουν την ατομικότητά μας, να μας απολιτικοποιήσουν  και να μας μεταπλάσουν σε συστηματοποιημένα, ιδρυματοποιημένα, νομοταγή, «καθώς πρέπει» ρομπότ.  

...

Ακούω τα θαλασσοπούλια να πετούν πάνω από τη στέγη. Πόσο μοναχικό κελί και πόσο μοναχικός ο αγώνας. Αλλά φίλε μου, ο δρόμος αυτός είναι καλά χαραγμένος. Και όποιος κι αν ήταν που τον διάβηκε πρώτος, αξίζει την ευγνωμοσύνη του Έθνους. Εγώ, απλά τον ακολουθώ.

...

Και θα ήθελα να προσθέσω πως μόνο ένα πράγμα είναι χειρότερο από έναν μπάτσο-ανθρωποφύλακα. Ένας Διευθυντής. Και η φτωχή μου πείρα μου έδειξε πως όσο ψηλότερα σκαρφαλώνει κάποιος στην απαίσια κλίμακα που λέγεται ιεραρχία, τόσο πιο πολύ ξεπέφτει ως άνθρωπος.

...

Περιμένω ν΄ ακούσω τον κορυδαλλό γιατί η άνοιξη έρχεται καλπάζοντας. Με τι χαρά άκουσα το κελάηδημα του κορυδαλλού όταν ήμουν στο Η-5, και πόσο χάρηκα παρακολουθώντας εκείνο το ζευγάρι των σπίνων που έφτασαν τον Φλεβάρη!  Τώρα όμως, ξαπλωμένος σ΄αυτό που ξέρω πως είναι το νεκροκρέβατό μου, ακούω μ΄ευχαρίστηση ακόμα και το κράξιμο των κοράκων

...

Aκόμα κι αν δεν υπήρχαν εκατό χιλιάδες άνεργοι στη Βόρεια Ιρλανδία, θα πρέπει να ντρέπονται όσοι έχουν τεράστιους μισθούς και κέρδη βλέποντας τα ψίχουλα που παίρνουν οι μεροκαματιάρηδες. Η προνομιούχα αυτή καπιταλιστική τάξη που στηρίζεται πάνω στις πληγές, στον ιδρώτα και το μόχθο του λαού.

 

Η ολοκληρωτική ισότητα και αδελφοσύνη δεν μπορεί ούτε και πρόκειται να κατακτηθεί όσο αυτά τα παράσιτα κυριαρχούν και εξουσιάζουν τη ζωή ενός έθνους. Δεν υπάρχει ισότητα σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην πολιτική και οικονομική βρωμιά που υποδηλώνει πως  επιβιώνει και περνά καλά μόνο ο δυνατός.

Συγκρίνετε τη ζωή, τις ανέσεις, τις περιουσίες και τις συνήθειες των πολιτικών μαφιόζων (που ισχυρίζονται πως νοιάζονται για μας, το λαό) με ό,τι έχουν οι βασανισμένοι και καταπιεσμένοι.

Κάνετε τη σύγκριση αυτή για οποιαδήποτε περίοδο της ιστορίας. Εφαρμόστε την στο αύριο, στο μέλλον, και θα σας αναστατώσει. Η αιώνια όμως μυωπία μας συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Δεν έχουμε πολυτέλειες στα Η-Μπλοκ. Υπάρχει όμως πραγματική φροντίδα για τον Ιρλανδικό λαό.

...

Αυτό είναι το σπουδαιότερο. Τίποτα άλλο δεν φαίνεται να έχει σημασία εκτός από τη σκέψη που διαρκώς στριφογυρνά στο νου μου και μου υπενθυμίζει: «Μην παραδοθείς ποτέ». Δεν έχει σημασία πόσο άσχημο είναι, μαύρο, οδυνηρό, πόσο ραγίζει η καρδιά. «Μην παραδοθείς ποτέ», «Μην απελπιστείς ποτέ», «Μη χάσεις ποτέ την Ελπίδα». Άσε τους μπάσταρδους να γελάνε όσο θέλουν μαζί σου, άσε τους να μορφάζουν ειρωνικά και να σε περιπαίζουν, να συνεχίζουν με τον εξευτελισμό, τη βαρβαρότητα, τις στερήσεις, την εκδικητικότητα και την ποταπή τρομοκρατία τους. Άσε τους να γελούν για τώρα, γιατί όλα αυτά δεν έχουν πια σημασία κι ούτε αξίζουν απάντηση.

Τη στιγμή αυτή εγώ δίνω την τελική μου απάντηση στη διεφθαρμένη και απάνθρωπη θηριωδία που λέγεται Η-Μπλοκ. Το δικό μας όμως γέλιο θα είναι διαφορετικό από το δικό τους γέλιο και ειρωνικό χαμόγελο. Θα είναι η χαρά της νίκης και η χαρά του λαού. Εκδίκησή μας θα είναι η ολοκληρωτική απελευθέρωσή μας και η τελειωτική ήττα των καταπιεστών του ιστορικού μας έθνους.

...

Απόψε ένιωσα για λίγο μόνος, ακριβώς την ώρα που άκουγα το κράξιμο των κοράκων καθώς γυρνούσαν στις φωλιές. Πότε θ΄ακούσω τον γλυκό κορυδαλλό, να γλυκαθεί η καρδιά μου; Τώρα όπως γράφω, ακούω την πένθιμη φωνή των θαλασσοπουλιών καθώς πετούν ψηλά.

Αγαπώ τα πουλιά. Λοιπόν, πρέπει να σταματήσω τώρα γιατί αν γράψω κάτι ακόμα για τα πουλιά, θ΄αρχίσω να κλαίω και ο νους μου θα πάει πίσω, στις μέρες που ήμουν έφηβος.

Όμορφες μέρες που έφυγαν για πάντα.

...

Το σώμα σίγουρα αντιστέκεται αλλά στο τέλος όλα επιστρέφουν στην πρωταρχική δύναμη που είναι ο νους.

Ο νους είναι ο σημαντικότερος παράγοντας.

Αν δεν έχεις δυνατό μυαλό για να αντισταθείς σ΄όλα, τότε δεν θα αντέξεις. Δεν θα έχεις καμιά δύναμη να παλέψεις.

Από πού προέρχεται λοιπόν αυτή η σωστή πνευματική διάθεση; Ίσως από τον πόθο του ανθρώπου για ελευθερία.

Αυτό όμως δεν είναι σίγουρο.

Αν δεν μπορούν να καταστρέψουν τον πόθο για ελευθερία, τότε δεν θα καταφέρουν να σε διαλύσουν.

Δεν θα με διαλύσουν, δεν θα υποκύψω γιατί ο πόθος μου για ελευθερία όπως και η ελευθερία του Ιρλανδικού λαού είναι βαθιά στην καρδιά μου. Θα ξημερώσει κάποια μέρα όπου όλος ο Ιρλανδικός λαός θα δείξει αυτό τον πόθο για ελευθερία.

Θα δούμε τότε τη σελήνη ν΄ανατέλλει

 

...

Έτσι, για να τελειώνω το γράψιμο: σήμερα οι μπάτσοι χτυπούσαν βίαια τις πόρτες των κελιών, κλείνοντάς τις, ιδιαίτερα τη δική μου. Ίσως να είναι μια απόδειξη της νοοτροπίας των ανθρώπων αυτών, πάντα εκδικητικοί, πάντα γεμάτοι μίσος.  Είμαι περήφανος που δεν τους μοιάζω. Λοιπόν, σας αφήνω, πρέπει να ξεκουραστώ γιατί σήμερα ανακάλυψα πως με κουράζει και το χτένισμα των μαλλιών μου μετά το μπάνιο.

Ναι, θα νικήσουμε, θα θριαμβεύσουμε κάποια μέρα.