Νίκη στα όπλα της Παλαιστινιακής Αντίστασης!

Στη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Ο ερχομός του Απρίλη
Η μυρωδιά του ψωμιού την αυγή
Οι απόψεις μιας γυναίκας για τους άντρες
Το τραγούδι μιας γυναίκας
Τα γραπτά του Αισχύλου
Ο φόβος στα μάτια ενός τυράννου
Ο πρώτος έρωτας
Η χλόη πάνω στη πέτρα
Η πρώτη νότα της φλογέρας
σαν σε ταξιδεύει στις αναμνήσεις
Στη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Το τέλος του Σεπτέμβρη
Μια γυναίκα να κλέβει χρόνια μετά τα σαράντα
Το άρωμα του ροδάκινου
στα χείλη μιας γυναίκας
Μια ώρα ήλιου στη φυλακή
Τα συνθήματα ενός λαού
για τους χαμογελαστούς μάρτυρες
 

Μαχμούντ Νταρουίς

 

Ίσως να στερηθώ και το ψωμί μου. Ίσως το στρώμα ξεπουλήσω και τα ρούχα μου. Ίσως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης. Ίσως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!

Ίσως αρπάξεις απ’ τη γή μου και την τελευταία σπιθαμή. Ίσως ταΐσεις στις φυλακές τη νιότη μου Ίσως μου κλέψεις την κληρονομιά του παππού μου -πιθάρια, έπιπλα και σκεύη-. Ίσως καθήσεις παν’ απ’ το χωριό μας σαν εφιάλτης τρόμου εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θα αντιστέκομαι!

Ίσως από τις νύχτες μου να σβήσεις κάθε φώς. Ίσως να στερηθώ της μάνας το φιλί. Ίσως κι ένα παιδί να βρίσει τον λαό μου, τον πατέρα μου. Ίσως να κλέψεις μια στιγμή απροσεξίας από τον φύλακα των πόνων μου. Ίσως πλαστογραφήσει την Ιστορία μου ένας δειλός, μυθομανής, θρησκόληπτος. Ίσως στερήσεις στα παιδιά μου καινούριο ρούχο στη γιορτή. Ίσως με δανεισμένο πρόσωπο τους φίλους μου πλανέψεις. Ίσως υψώσεις γύρω μου τειχιά… τειχιά… τειχιά… Ίσως τις μέρες μου καρφώσεις στο σταυρό του εξευτελισμού εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!

Εχθρέ του ήλιου στο λιμάνι στολίσματα, χαιρετισμοί, φωνές χαράς και αχολόι και τα πολεμικά τραγούδια μας φλογίζουν τα λαρύγγια κι ένα πανί μες στον ορίζοντα που προκαλεί τον άνεμο και τη φουρτούνα και ξεπερνάει τον κίνδυνο είναι του Οδυσσέα που επιστρέφει απ’ του χαμού τη θάλασσα επιστροφή του ήλιου, του ξενιτεμένου και όρκο βάνω στα μάτια τους δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι… θ’ αντιστέκομαι… θ’ αντιστέκομαι!!!

Σαχίμ Κάσεμ

 

Σφίξτε μου τα σκοινιά
Απαγορέψτε μου και τα τετράδιο και τα τσιγάρα,
κλείστε το στόμα μου με χώμα.
Το τραγούδι είναι το αίμα της καρδιάς
τ’ αλάτι του ψωμιού
το νερό του ματιού.
Γράφεται με τα νύχια, το λαρύγγι και τα μάτια…
Θα το λέω στο κρατητήριο
στην τουαλέτα
και στο στάβλο
με χειροπέδες, κάτω απ΄το βούρδουλα
κάτω απ΄τα δεσμά των αλυσίδων.
Πουλιά μυριάδες πάνω στης καρδιάς μου τα κλαδιά
πλάθουνε το μαχόμενο τραγούδι

Μαχμούντ Νταρουις

Καθισμένη στην αίθουσα αναμονής του Αεροδρομίου Λεονάρντο ντα Βίντσι της Ρώμης, έμοιαζε σαν μια κομψή κυρία. Κανείς δεν θα μάντευε τι ετοιμαζόταν να κάνει. Είχε αγοράσει το άσπρο φόρεμα δυο μέρες πριν στο κατάστημα πολυτελείας, στα Ισπανικά Σκαλοπάτια, για να ταιριάζει με την τσάντα της. Φόρεσε ένα άσπρο καπέλο για τον ήλιο με ένα επιπλέον λουρί. Δεν θα έπρεπε να πέσει εάν επρόκειτο να γίνει μάχη. Και ήταν πολύ σίγουρη ότι θα γινόταν. Κράτησε την τσάντα της σφιχτά. Ήταν μόνο δυο λεπτά πριν από την αναχώρηση της πτήσης 840. Μόλις είχε συναντήσει το συνεργό της, αεροπειρατή Σαλίμ, για πρώτη φορά, δυο ώρες νωρίτερα.
 

Είχαν εισιτήρια για την Ά θέση. Το όπλο χτύπησε το γοφό της. Το είχε δέσει με ταινία μέσα στα εσώρουχά της. Ήταν 29 Αυγούστου 1969 και η πτήση 840 της TWA μόλις είχε απογειωθεί. Ο προορισμός ήταν το Τελ Αβίβ, στο Ισραήλ. Λίγο αργότερα η γυναίκα σηκώνεται από το κάθισμά της, απειλεί το πλήρωμα με χειροβομβίδες και μπαίνει στο πιλοτήριο. Παίρνει το μικρόφωνο: «Κυρίες και κύριοι, παρακαλώ την προσοχή σας, παρακαλούμε δέστε τις ζώνες ασφαλείας σας. Είναι ο νέος κυβερνήτης που σας μιλά. Το κομάντο Τσε Γκεβάρα, του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης…».  Η 24χρονη Λέιλα Χάλεντ μόλις είχε ολοκληρώσει την πρώτη αεροπειρατεία της και ταυτόχρονα είχε γίνει η πρώτη γυναίκα που είχε ποτέ καταλάβει αεροπλάνο

(http://poetrybar.blogspot.gr/2012/03/blog-post.html)

 

Επειδή δεν πλέκω με νήματα
και κάθε μέρα περιμένω ένταλμα συλλήψεως 
επειδή το σπίτι μου κάθε μέρα
περιμένει επίσκεψη της αστυνομίας
για έρευνα- σάρωμα,
επειδή δε μπορώ ν' αγοράσω χαρτί

θα χαράξω αυτά που τραβάω
τα μυστικά μου όλα θα χαράξω
πάνω στον κορμό μιας ελιάς
στην αυλή του σπιτιού μου.

Θα χαράξω την ιστορία μου
τις πράξεις της τραγωδίας
τους αναστεναγμούς για τα περβόλια
κι όλα τα αχ πάνω στους τάφους των προγόνων μου.

Θα χαράξω
την κάθε πίκρα που γεύτηκα
την πίκρα που με το 'να δέκατο
απ' τη μελλούμενη ευτυχία θα σβήσει.

Θα χαράξω όλα τα στοιχεία
του κάθε χωραφιού που αρπάχτηκε
του χωριού μου τα σύνορα
τα σπίτια των ανθρώπων που ανατινάχτηκαν
τα δέντρα μου που ξεριζώθηκαν
τα' αγριολούλουδα που πατήθηκαν
τα ονόματα εκείνων που το μάσημα των νεύρων μου το 'κάμαν τέχνη
τα ονόματα των φυλακών
το είδος κάθε χειροπέδης που μου μάγκωσε τα χέρια
τις μορφές των δεσμοφυλάκων
και τις βρισιές
που μού 'ριξαν κατάμουτρα

Θα χαράξω,

Κάφρου Κάσεμ δε σε ξεχνώ
Θα χαράξω,
Ντερ Γιασίν ρίζωσε μέσα μου η θύμησή σου.
Θα χαράξω
φτάσαμε στο κορύφωμα της τραγωδίας
μας μάσησε, τη μασήσαμε, μα φτάσαμε.

Όσα μου λέει ο ήλιος θα χαράξω

όσα μου λέει το φεγγάρι
κι όσα λαλεί ο κορυδαλλός που κάθεται
σε τούτο το πηγάδι που οι δικοί του έχουν μισέψει
Για να θυμούμαι θα χαράξω πάντα
της τραγωδίας όλες τις πράξεις και τις φάσεις
όλης της συμφοράς
πάνω στον κορμό μιας ελιάς
στην αυλή του σπιτιού μου.

 Ταουφίκ Ζαγιάντ

Αυτή η πολιορκία θα κρατήσει
ώσπου να τους διδάξουμε να γράφουν
όμορφη ποίηση: την ποίησή μας

Αν δεν είσαι, καλέ μου, βροχή, γίνε δέντρο
καρπερό, χλοερό.

Γίνε δέντρο.

Κι αν δεν γίνεις, καλέ μου, ένα δέντρο,

πέτρα να γίνεις

μουσκεμένη δροσιά. Μια πέτρα να γίνεις.

Κι αν δεν γίνεις μια πέτρα, καλέ μου,

το φεγγάρι το ίδιο να γίνεις,

μες στο ύπνο εκείνης

που σε αγάπησε. Γίνε φεγγάρι
[είπε κάποια γυναίκα

στην κηδεία του γιου της]

Μαχμούντ Νταρουίς

Μπορούμε να αντικρίσουμε  αυτήν  την ιστορία και μετά να αποφασίσουμε σε ποια πλευρά θέλουμε να ανήκουμε σήμερα και πόσο διατεθειμένοι είμαστε να παλέψουμε. Δεν είμαστε απ' έξω [...] Ανυπομονώ να δω όλο και περισσότερους ανθρώπους  πρόθυμους να αντισταθούν στην κατεύθυνση που οδηγείται ο κόσμος: μια κατεύθυνση στην οποία οι προσωπικές μας εμπειρίες δεν σημαίνουν τίποτα, στην οποία είμαστε ελαττωματικοί, στην οποία οι κοινότητές μας είναι ασήμαντες, στην οποία είμαστε ανίσχυροι, στην οποία το μέλλον είναι προκαθορισμένο και στην οποία το υψηλότερο επίπεδο ανθρωπιάς εκφράζεται μέσω της επιλογής των αγορών μας στο Mall [...] Όταν θα γυρίσω από την Παλαιστίνη, πιθανότατα θα έχω εφιάλτες και συνεχώς θα έχω ενοχές για το ότι δε θα είμαι εδώ, αλλά μπορώ να το διοχετεύσω σε ακόμη περισσότερη δουλειά. Ο ερχομός μου εδώ είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω κα΄νει ποτέ μου.

Ρέιτσελ Κόρι, αμερικανοεβραία ακτιβίστρια που σκοτώθηκε στις 16 Μαρτίου του 2003 στη Γάζα, υπερασπιζόμενη τον Παλαιστινιακό λαό

Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή
Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και το όριο λέξεων
Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων που ήδη είχε ξεπεραστεί
 με στατιστικούς υπολογισμούς του μέτρου ανταπόκρισης
Τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ
Αλλά και πάλι, με ρώτησε, δεσποινίς Ziadah, δεν νομίζετε ότι όλα θα είχαν λυθεί αν απλά σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;
Παύση
Ψάχνω μέσα μου για τη δύναμη να δείξω υπομονή, αλλά η υπομονή δεν βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας μου τη στιγμή που οι βόμβες πέφτουν στη Γάζα
Η υπομονή μόλις μου ξέφυγε
Παύση. Χαμόγελο.
Διδάσκουμε ζωή, κύριε.
Rafeef, μην ξεχνάς να χαμογελάς.
Παύση
Διδάσκουμε ζωή, κύριε
Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, διδάσκουμε ζωή όταν αυτοί έχουν καταλάβει 
και τον τελευταίο ουρανό
Διδάσκουμε ζωή, αφού μετά τον τελευταίο ουρανό, έχτισαν τους εποικισμούς τους και τα τείχη του Απαρτχάιντ
Διδάσκουμε ζωή, κύριε
Αλλά σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή, στριμωγμένο ώστε να χωράει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων
Και απλά πέστε μας μια ιστορία, μια ανθρώπινη ιστορία
Βλέπετε, δεν είναι πολιτικό το θέμα
Θέλουμε απλά να πούμε στους ανθρώπους για σας και τον λαό σας,
 οπότε πείτε μας μια ανθρώπινη ιστορία
Μην πείτε τις λέξεις “απαρτχάιντ” και “κατοχή”
Το θέμα δεν είναι πολιτικό
Πρέπει να με βοηθήσετε, ως δημοσιογράφο, να σας βοηθήσω να πείτε την ιστορία σας που δεν είναι πολιτική
Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή
Μήπως να μας πείτε την ιστορία για τη γυναίκα από τη Γάζα 
που χρειάζεται φάρμακα;
Μήπως εσείς;
Έχετε αρκετά σπασμένα κόκκαλα για να καλύψετε τον ήλιο;
Παραδώστε μου τους νεκρούς σας και δώστε μου τη λίστα με τα ονόματα τους 
με όριο τις 1200 λέξεις
Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων και να συγκινήσει 
όσους έχουν αναισθητοποιηθεί απέναντι στο αίμα των τρομοκρατών
Αλλά λυπήθηκαν
Λυπήθηκαν για τις αγελάδες πάνω από τη Γάζα
Κι έτσι, τους δίνω ψηφίσματα του ΟΗΕ και στατιστικές και καταδικάζουμε 
και θρηνούμε και απορρίπτουμε
Κι αυτές οι δύο πλευρές δεν είναι ισότιμες: κατακτητής και κατακτημένος
Και εκατό νεκροί και διακόσιοι νεκροί και χίλιοι νεκροί
Και ανάμεσα έγκλημα πολέμου και σφαγή, και εξαπολύω λέξεις και χαμογελάω “όχι εξωτική”, χαμογελάω “όχι τρομοκράτης”
Και ξαναμετράω, ξαναμετράω, εκατό νεκροί, χίλιοι νεκροί
Υπάρχει εκεί έξω κανείς;
Θα ακούσει κανείς;
Μακάρι να μπορούσα να θρηνήσω εκεί τα σωματά τους
Μακάρι να μπορούσα να τρέξω ξυπόλυτη σε κάθε καταυλισμό προσφύγων και να αγκαλιάσω κάθε παιδί, να του κλείσω τ΄αυτιά ώστε να μην αναγκάζεται να ακούει τους ήχους από τις βόμβες για το υπόλοιπο της ζωής του, σαν κι εμένα
Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή
Και ακούστε να σας πω,
Τίποτε δεν έκαναν ποτέ τα ψηφίσματα του ΟΗΕ γι’αυτό
Και κανένα ηχητικό, κανένα ηχητικό, κανένα ηχητικό δε θα τους φέρει πίσω
Κανένα ηχητικό δεν μπορεί να διορθώσει την κατάσταση
Διδάσκουμε ζωή, κύριε
Διδάσκουμε ζωή, κύριε
Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ζωή

Rafeef Ziadah