Λίγα λόγια για την επίθεση του ισπανικού κράτους στη Χώρα των Βάσκων

Η διεθνιστική οργάνωση Askpena συμμετέχει από τη δεκαετία του 1980 στο κίνημα εθνικής απελευθέρωσης της χώρας των Βάσκων, έχοντας σα βάση της αντίληψής της την αμφίδρομη διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων λαών: "Η αλληλεγγύη είναι εσωτερική αλλά πρέπει επίσης να έχει μια διεθνή συνισταμένη, με τρόπο που να μπορεί να επιδιώκει την σωστή κατεύθυνση προς την παγκόσμια απελευθέρωση  και για να μάθει από τις εμπειρίες άλλων αγώνων και άλλων λαών και, κατόπιν, για να κάνει βήματα μπροστά προς την δική μας απελευθέρωση. Εν συντομία, πιστεύουμε πως η  Euskal Herria δεν θα είναι ποτέ ελεύθερη εφόσον στον κόσμο θα υπάρχει έστω και μια μόνον Χώρα καταπιεσμένη και κανείς δεν θα μπορεί να σκέφτεται πως θα υπάρχει ένας κόσμος ελεύθερων χωρών μέχρις ότου η Euskal Herria θα βρίσκεται υπό καταστολή. Μέσα σε αυτή την ανάλυση αναδύεται η αναγκαιότητα να οργανωθεί μια διεθνιστική αλληλεγγύη με την προοπτική του κινήματος εθνικής και κοινωνικής  βασκικής απελευθέρωσης και γεννιέται η Askapena. Γεννιέται σαν ένα κοινωνικό κίνημα που, διαμέσου της λαϊκής συμμετοχής, δραστηριοποιεί έναν μηχανισμό αγώνων ικανό να κινήσει στην ίδια κατεύθυνση χτισίματος εθνικού και κοινωνικού πολλών άλλων οργανώσεων, κινημάτων, συνδικάτων κλπ".

Σήμερα η Askapena αντιμετωπίζει την κατασταλτική επίθεση του ισπανικού κράτους, που επιδιώκει να την θέσει στην παρανομία, κατηγορώντας την για σχέσεις με την ΕΤΑ. Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε το 2011 και αποτελεί μια συνποπτική περιγραφή της επίθεσης του ισπανικού κράτους στη Χώρα των Βάσκων.

Askapena

Αν και ο διεθνιστικός αγώνας στην Χώρα των Βάσκων εκτείνεται εδώ και πολλές δεκαετίες, η οργάνωση μας δημιουργήθηκε μόνο μετά τις παθιασμένες επαναστάσεις στην Νικαράγουα και την Κεντρική Αμερική, μετατρέποντας με αυτόν τον τρόπο την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών σε ένα εργαλείο και όπλο στον αγώνα του λαού της Χώρας των Βάσκων. Από την αρχή της ύπαρξης της οργάνωσής μας αντιλαμβανόμασταν την ύπαρξη αυτής της αλληλεγγύης ως κάτι το πολιτικό που έχει αμφίδρομες κατευθύνσεις, και ως κάτι που θα φούντωνε και θα διαφύλαττε τις φωτιές των καταπιεσμένων και της εργατικής τάξης παγκοσμίως.

Κατά την διάρκεια αυτών των τριων δεκαετιών έχουμε ζήσει αναρίθμητες ιμπεριαλιστικές επιθέσεις ανά τον κόσμο, και οποιαδήποτε μορφή αδικίας συμβαίνει και στην τελευταία απομακρισμένη άκρη του πλανήτη μας ωθεί στο να την καταγγείλουμε, να σφίγγουμε τα δόντια μας και να βγαίνουμε έξω στους δρόμους. Και αυτό που μας σπρώχνει στους δρόμους είναι η αέναη ανάγκη μας να υπερασπιστούμε οποιαδήποτε μαχόμενη χώρα αυτού του κόσμου, όπως το Κουρδιστάν, τη Σαχάρα, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν, την Λιβυη, τη Συρία ή την Ουκρανία. Οι καπιταλιστικές χώρες από την άλλη, πάντα πολεμούν και καταστείλουν κάθε είδους αντίσταση και διαφωνία, αλλά από μέρους μας προτάσσαμε πάντα την αλληλεγγύη μας ως απάντηση σε αυτές τις επιθέσεις. Για παράδειγμα, νιώθοντας και θεωρώντας πάντα τους πολιτικούς κρατούμενους στη χ'ωρα των Mapouche, στην Κολομβία, στην Κορσική, στην Γκαλίσια ως μέρη του δικού μας αγώνα. Αποστέλλοντας γράμματα στα σκοτεινά κελιά τους ή βγαίνοντας στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούμε και να καταδικάσουμε την καταστολή εις βάρος τους, με μοναδική μας επιθυμία να δείξουμε την αφοσιώση μας.

Στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό και την αυτοδιεύθυνση, όμως, η φλόγα του διεθνισμού δεν συνεχίζεται μόνο μέσω της αλληλοϋπεράσπισης και της αλληλεγγύης μας. Πρέπει να δυναμώσουμε αυτή την φλόγα μαζεύοντας εμπειρίες από τους αγώνες άλλων χωρών. Όπως τα μοναδικά μαθήματα που πήραμε από τους αγώνες στην Βενεζουέλα, την Βολιβία, την Ελλάδα ή την χώρα της Καταλονίας όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι και αλλιώς η φλόγα της ουτοπίας πρέπει να μένει αναμένη χωρίς σταματημό μέρα με την μέρα. Οι διαφορετικές κατά τόπους εμπειρίες της δύναμης των κινημάτων βάσης, έχουν αποτελέσει για εμάς μοναδικά παραδείγματα για να μάθουμε να αγωνιζόμαστε καθ'αυτό τον τρόπο, τα κατειλημμένα εργοστάσια της Αργεντινής, οι καταλήψεις γης στην Ανδαλουσία, οι επιτυχημένες αυτοδιευθυνόμενες κοινότητες των Ζαπατίστας, οι πρωτοβουλίες αυτοδιαχείρισης. Όλες οι επιμέρους φωτιές ανά τον κόσμο μας βοηθούν να φουντώσουμε και τις δικές μας φλόγες επίσης.

Γιαυτό και εμείς αυτές τις τρεις δεκαετίες χτίζουμε την χώρα μας με βάση τον διεθνισμό, γνωρίζοντας πως μέχρι να αποκτήσουμε το δικό μας ελεύθερο σοσιαλιστικό κράτος δεν θα είμαστε σε θέση να αναπτύξουμε την πραγματική διεθνιστική πρακτική. Έτσι και εμείς στοχεύουμε σε αυτόν τον στόχο, αναζητώντας συντρόφους που θα συμπορευθούνε δίπλα μας και θα υπερασπιστούνε τον αγώνα της Χώρας των Βάσκων, μιας και δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα θέλουν να τον καταστρέψουν. Και έτσι υπάρχουν οι σύντροφοι μας διεθνώς που συντελούν στην υπεράσπιση του αγώνα μας ενάντια στα ιμπεριαλιστικά κράτη.

Καταστολή

Η ιστοριά της καταστολής της Χώρας των Βάσκων κρατάει εδώ και αιώνες. Τα κατασταλτικά γεγονότα που αφορούν την επίθεση κατά του λαού μας στον 20ο αιώνα ξεκινάνε στα χρόνια του ισπανικού εμφύλιου με τον βομβαρδισμό της Guernica στις 26 Απρίλη του 1937, που αποτέλεσε την πρώτη εναέρια επίθεση σε απλούς πολίτες στην ιστορία, προκαλώντας τον θάνατο τουλάχιστον 126 ατόμων. Με τον δικτάτορα Φράνκο να προβαίνει σε μια γενοκτονία στην Χώρα των Βάσκων κατά τον 20ο αιώνα.

Βέβαια το ισπανικό και το γαλλικό κράτος, τώρα μας λέει “πως όλα αυτά είναι εντάξει, και πως το μοναδικό πρόβλημα είναι η ένοπλη οργάνωση του ΕΤΑ (Euskadi Ta Askatazuna)”. Σαφώς τίποτα από όλα αυτά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα με την γλώσσα μας να μην έχει καμία επίσημη αναγνώριση σε αρκετές περιοχές της χώρας μας και όσους την μιλάνε, ενώ παράλληλα αποτελούμε το μέρος της Ευρώπης με τον μεγαλύτερο αριθμό αστυνομικών (ως ποσοστό του πληθυσμού) με 6 διαφορετικά αστυνομικά σώματα: Ertzaintza, Policia foral, την ισπανική πολιτοφυλακή, την Policia nacional, την γαλλική Gendarmerie και την Police nationale. Οι ισπανικές και γαλλικές δυνάμεις καταστολής έχουν προβεί σε πάνω από 35000 (πολιτικές) συλλήψεις τα τελευταία 30 χρόνια, ενώ η καταστολή εναντίον μας έχει οδηγήσει σε πάνω από 300 δολοφονίες βάσκων από τις ειδικές δυνάμεις καταστολής, την κρατική τρομοκρατία, τα βασανιστήρια μέχρι θανάτου κλπ., με τελευταία τη δολοφονία του Jon Anza τον Απρίλη του 2009.

Οι ειδικές δυνάμεις καταστολής του ισπανικού κράτους (GAL), έχουν προβεί σε πάνω από 20 δολοφονίες βάσκων, με δημόσια χρηματοδότηση και την βοήθεια του πρωην προέδρου Felipe Gonzales (κύριος Χ, στα επίσημα έγγραφα της GAL), με τα περισσότερα από τα εγκλήματα τους να μην διερευνώνται ποτέ. Το 1983 οι Joxean Lasa και Joxi Zabala απήχθησαν από την GAL, βασανίστηκαν και εξαναγκάστηκαν να σκάψουν τους ίδιους τους τους λάκκους, και στην συνέχεια τους δολοφόνησαν. Τo 2000 οι δολοφόνοι καταδικάστηκαν σε 70 χρόνια φυλάκισης, αλλά μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι, ενώ μερικοί από αυτούς παρασημοφορήθηκαν από την ισπανική πολιτοφυλακή.

Η συνήθης πρακτική στις συλλήψεις είναι η ακόλουθη: μετά την σύλληψη οι κρατούμενοι απομονώνονται για 5 μέρες χωρίς την ύπαρξη καμερών, όπου και βασανίζονται και στην συνέχεια δέχονται οι ίδιοι κατηγορίες για τα τραύματά τους για να φυλακιστούν. Πολλοί από τους πολιτικούς κρατούμενους δεν έχουν διαπράξει κανένα απολύτως αδίκημα και βρίσκονται κλεισμένοι στις φυλακές χωρίς λόγο. Πάνω από 7000 βάσκοι έχουν δεχθεί βασανισμούς για τους οποίους συνήθως δεν τιμωρείται κανείς. Παράλληλα υπάρχουν 2000 βάσκοι πολιτικοί πρόσφυγες και 70 βάσκοι κρατούμενοι έχουν εξοριστεί σε άλλες ηπείρους. Σήμερα περισσότεροι από 700 βάσκοι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται σε φυλακές στην Ισπανία και την Γαλλία έξω από την χώρας μας λόγω του μέτρου των κυβερνήσεων της διασποράς των κρατούμενων, με αποτέλεσμα οι συγγενείς τους να πρέπει να ταξιδεύουν κατά μέσο όρο 1223 χιλιόμετρα την βδομάδα για να δουν τους φυλακισμένους για 50 λεπτά. Αυτή η κατάσταση έχει προκαλέσει πάνω από 300 αυτοκινητιστικά ατυχήματα, 400 τραυματισμούς και 16 θανάτους τα τελευταία χρόνια.

Παράλληλα αρκετοί βαριά άρρωστοι πολιτικοί κρατούμενοι και άλλοι που έχουν ήδη εκτίσει τις ποινές τους βρίσκονται ακόμα στην φυλακή. Ο Jose Mari Sagardui γνωστός ως “Gatza” βρίσκεται φυλακισμένος από το 1980 σε 14 διαφορετικές φυλακές της Ισπανίας (αυτή την περίοδο βρίσκεται σε μια φυλακή 730 χλμ μακριά από την χώρα μας). 21 Βάσκοι πολιτικοί κρατούμενοι έχουν πεθάνει μέσα στις φυλακές, με αρκετούς από αυτούς “κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες”.

H περιοχή Αraba που διοικητικά βρίσκεται εντός της Castille στην Ισπανία έχει επανειλημμένα εκφράσει την επιθυμία να αποσχιστεί (1646, 1710, 1940, 1958, 1978, 1980, 1998 με το 1998 να τάσονται 70% του πληθυσμού υπέρ) με το ισπανικό κράτος βέβαια να αρνείται την απόσχιση. Στη περιοχή του Navarre οι ισπανοί εθνικιστές προβαίνουν σε ξήλωμα όλων των δίγλωσσων ταμπέλων αντικαθιστώντας τες με ταμπέλες μόνο στην ισπανική γλώσσα. Σε αρκετές περιοχές της χώρας μας υπάρχει απαγόρευση της χρήσης της σημαίας μας όπως πχ στα δημαρχεία κλπ. Παράλληλα οι διαδηλώσεις μας δέχονται διαρκείς προκλήσεις και επιθέσεις από τις δυνάμεις καταστολής. Το 1998 απαγορεύτηκε από το ισπανικό κράτος η λειτουργία της αριστερής εφημερίδας και του ραδιοφώνου Egin, ενώ το 2001 το περιοδικό Ardi Beltza (μαύρο πρόβατο) απαγορεύτηκε επίσης από το ισπανικό κράτος, ενώ το 2003 η μόνη εφημερίδα που κυκλοφορούσε αποκλειστικά στην γλώσσα των βάσκων απαγορεύτηκε από το ισπανικό κράτος με την κατηγορία σχέσεων με τον ETA, με τους συντάκτες της εφημερίδας να συλλαμβάνονται και να βασανίζονται. Το κλείσιμο της εφημερίδας είχε ως αποτέλεσμα την μεγαλύτερη διαδήλωση στην ιστορία της χώρας των Βάσκων στην Donostia (Gipuzkoa). Και μετά από 7 χρόνια δικαστικού αγώνα αποφασίστηκε πως δεν υπήρχε βάσιμος λόγος για το κλείσιμο της εφημερίδας.

Στις 29 Απρίλη του 2003 δέχεται επίθεση η Udalbitza (μια συνέλευση των εκλεγμένων αντιπροσώπων των περιοχών της χώρας των βάσκων) και 22 άτομα συλλαμβάνονται και δέχονται την επίθεση της αστυνομίας και των δικαστών χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο. Κατά τρια συνεχόμενα χρόνια ισπανοί πολιτοφύλακες έκλεψαν και κατέστρεψαν στην Areso (Navarre) τον Olentzero, μια παραδοσιακή βάσκικη χριστουγεννιάτικη φιγούρα. Στις 13 Μάρτη του 2004 ο Angel Berrueta και ο γιος του δολοφονούνται από την ισπανική αστυνομία στην Irunea, επειδή δεν έβαλε στο μαγαζί του μια κάρτα με την αναγραφή “NO ETA”. Οι δολοφόνοι βρίσκονται ελεύθεροι και η οικογένεια του δέχεται απειλές.

Ενώ το ισπανικό δικαστήριο Audencia Nacional προέβη στην ποινικοποίηση (νόμος 18/98+) των οργανώσεων των βάσκων υπέρ της ανεξαρτησίας, χαρακτηρίζοντας τες ως τρομοκρατικές. Ενώ ο ισπανικός νόμος “Ley de Partidos” έκανε παράνομα όλα τα βάσκικα αριστερά κόμματα υπέρ της ανεξαρτησίας, μερικές από τις κατασταλτικές επιθέσεις αυτής της διάταξης είχαν ως στόχο κάνοντας παράνομες την επαναναστατική αριστερή οργάνωση EKIN (2001), Amnistiaren Aldeko Mugimendua (2001) και Askatasuna (2002) ομάδες που φτιάχτηκαν από συγγενείς πολιτικών κρατουμένων και τις οργανώσεις νεολαίας Jarrai (2000), Haiga (2001), Segi (2002), όπως και τα πολιτικά κόμματα Ηerri Batasuna, Euskal Herritarrok, Batasuna (2003), Autonodeterminaziorako Bilgunea (2003), πάνω από 200 τοπικές πλατφόρμες (2003), Herritarren Zerrenda (2004), Aukera Guztiak (2005), Abertzale Sozialisten Batasuna (2007), Euskal Herrialdeetako Alderdi Komunista (2008), Eusko Abertzale Ekintza (2008), Demokrazia 3 milioi (2009). Ενώ παράλληλα κατά διαστήματα υπήρξαν συλλήψεις ατόμων που σχεδίαζαν να οργανώσουν κάποιο πολιτικό εγχείρημα στα πλαίσια της αριστεράς και υπέρ της ανεξαρτησίας, όπως η σύλληψη του Arnaldo Ortegi μαζί με άλλους συντρόφους του, για την προπσάθεια δημιουργίας πολιτικού κόμματος, ενώ την ίδια στιγμή κόμματα και οργανώσεις όπως το ακροδεξιό φασιστικό ισπανικό κόμμα Falange συνεχίζει να είναι νόμιμη. Ταυτόχρονα, το 2008 και το 2010 το γάλλικο κράτος προσπάθησε να απαγορεύσει την ειρηνική οργάνωση Euskal Herriko Laborantza Ganbara.

Ο Franzisco Lopez είναις πρόεδρο της βάσκικης κυβέρνησης από το 2009 χωρίς να έχει καμία απολύτως πολιτική ή κοινωνική πλειοψηφία, λόγω των παρανομιμοποίησεων των βάσκικων αριστερών κομμάτων υπέρ της ανεξαρτησίας. Στην Lizartza η ακροδεξιά Regina Ataola έγινε δήμαρχος της πόλης με μόλις 7% των ψήφων, και η πόλη πλεον βρίσκεται υπό πλήρη αστυνομική περιφρούρηση.

Παράλληλα η αστυνομία καταστρέφει οποιαδήποτε αφίσα ή υλικό τοποθετούνται στους δρόμους για τους πολιτικούς κρατούμενους, ενώ μέχρι και οι συνήγοροι των πολιτικών κρατούμενων συλλαμβάνονται (5 συνήγοροι συνελήφθησαν το 2010) χωρίς κανένα στοιχείο.