Άπατρις: 50 κείμενα για την κρίση

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άπατρις το βιβλίο "50 κείμενα για την κρίση". Παρακάτω το εισαγωγικό σημείωμα που γράφτηκε από την Ασύμμετρη Απειλή για την έκδοση:

Εισαγωγικό σημείωμα

Από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης το 2007-8 μέχρι σήμερα έχει γίνει ακόμα ποιο σαφές πως δεν μπορούμε να την αντιμετωπίζουμε σαν μια απλή οικονομική κρίση, οριοθετημένη από στατιστικούς πίνακες και δείκτες. Οφείλουμε να την κατανοούμε ως καθολική κρίση αναπαραγωγής του συστήματος που αναπτύσσεται πολυεπίπεδα και δημιουργεί τις αναγκαίες (αλλά όχι ικανές) συνθήκες για τη μετατροπή της σε επαναστατική κρίση. Η ανθρωπιστική κρίση, η βίαιη φτωχοποίηση και απαξίωση της εργασιακής δύναμης, η εντεινόμενη λεηλασία του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και της δημόσιας περιουσίας, και πάνω απ’ όλα η ευρεία απονομιμοποίηση της αστικής πολιτικής διαχείρισης, γεννούν εκείνες τις συνθήκες που δημιουργούν ένα μεγάλο κενό, αλλά και μια αδήριτη ανάγκη.  Σήμερα ζούμε στην εποχή των τεράτων, στην εποχή που το παλιό ψυχορραγεί, αλλά το καινούριο αδυνατεί να γεννηθεί. Η ιστορία “σαν αδέξιος νεοσύλλεκτος” ξερνάει από τα σπλάχνα της ξανά τον φασισμό, για να καλυφθεί αυτό το κενό. Αυτό μας δείχνει ολοκάθαρα και το παράδειγμα της ιμπεριαλιστικής διείσδυσης στην Ουκρανία, που “δημοκράτες” και φασίστες δε διστάζουν να βαδίζουν χέρι χέρι, να ρίχνουν πραξικοπηματικά μια κυβέρνηση που δεν είναι της αρεσκείας τους για να εξασφαλίσουν την πρόσδεση μιας ολόκληρης χώρας στην ευρωατλαντική λυκοσυμμαχία. Το ίδιο βλέπουμε και με το ισλαμοφασιστικό κατασκεύασμα του ISIS, το οποίο εξέθρεψαν και γιγάντωσαν η Δύση, η Τουρκία και το Ισραήλ και οι σύμμαχοί τους, για να εξυπηρετήσουν τους γεωστρατηγικούς τους σχεδιασμούς.Το ότι οι ισλαμοφασίστες σαν τυπικοί σύγχρονοι Φρανκεστάιν, στρέφονται πλέον εναντίον της Δύσης, δεν μεταβάλει στο ελάχιστο το γεγονός αυτό.

Η κρίση, λοιπόν, δεν παράγει νομοτελειακά την κίνηση προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Η άνοδος των αντιδραστικών δυνάμεων (ακροδεξιά, ISIS κλπ) έρχεται να καλύψει το κενό που παράγει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Ακόμα κι όταν λαϊκές εξεγέρσεις ξεσπούν με μια πρωτόγνωρη δυναμική, όπως ήταν η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη, η απουσία ενός συγκεκριμένου επαναστατικού σχεδιασμού και η στασιμότητα στην ηγεμονία του αυθορμητισμού, επανεντάσσουν τις λαϊκές εξεγέρσεις στις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου, το οποίο είναι πιο οργανωμένο και έτοιμο κάθε φορά να απορροφήσει τις αναταράξεις που προκαλούνται. 

Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως οι εξεγέρσεις των προλεταριακών και πληβειακών μαζών είναι μάταιες. Κάθε άλλο. Ήταν, είναι και θα είναι η ατμομηχανή της ιστορίας. Η αναγκαιότητα, όμως, που αναπτύσσεται είναι κομβική: πως θα οργανωθούν οι καταπιεσμένοι ενάντια στους δυνάστες τους; Πως θα (ξανα)ενωθούν οι κολασμένοι κάτω από τις δικές τους σημαίες; Πως θα (ξανα)γίνει κτήμα των από τα κάτω το όραμα για την επαναστατική μεταβολή της κοινωνίας, για το χτίσιμο ενός κόσμου χωρίς κράτος και εκμετάλλευση; Τα ερωτήματα μένουν ανοιχτά  και μένουν να απαντηθούν μόνο από την ίδια μας την πρακτική δραστηριότητα. Μέσα από την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος που οφείλει να ενώσει την σκεπτόμενη με την πάσχουσα ανθρωπότητα. Μέσα από έναν συνεκτικό σχεδιασμό που θα οδηγήσει ένα βήμα μπροστά την αυθόρμητη και απελπισμένη εξέγερση των κολασμένων.

Η κρίση τους γεννά τον πόλεμο και το φασισμό. Είναι η δική μας σειρά να γεννήσουμε ένα καινούριο κόσμο…

Ασύμμετρη Απειλή, Νοέμβρης 2015