Δυο κείμενα για τις αντιμεταναστευτικές ταραχές στην Tor Sapienza

Aντιμεταναστευτική διαδήλωση στη Ρώμη, στις 15 Νοεμβρίου 2014

Η μετάφραση των δυο κειμένων για τις αντιμεταναστευτικές ταραχές στη Ρώμη έγινε από τα αγγλικά από το kostav. Η μετάφραση από τα ιταλικά στα αγγλικά και οι σημειώσεις έγιναν από συντρόφους από την συλλογικότητα Spazio Antagonista Newroz της Πίζας, τμήμα της Autonomia Contrepotere (Αυτονομία Αντεξουσίας).

Το φθινόπωρο του 2014, στην περιοχή της περιφέρειας της Ρώμης “Tor Sapienza" ξέσπασαν αντιμεταναστευτικές ταραχές. Οι κάτοικοι της Tor Sapienza, προλετάριοι μιας περιοχής που εδώ και πολύ καιρό βιώνουν την πλήρη εγκατάλειψη από το κράτος και μια κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης, επιτέθηκαν με πέτρες και μολότοφ στο τοπικό κέντρο για τους πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο "Centro Morandi". Το “Centro Morandi" αποτελεί την μόνη παρουσία του κράτους στην περιοχή, και για το λόγο αυτό έγινε ο πρώτος στόχος της οργής του πληθυσμού μπουχτισμένου από δεκαετίες περικοπών των δημόσιων υπηρεσιών και της κοινωνικής πρόνοιας. Η επίσημη πολιτεία δήλωσε και εδώ για ακόμα μια φορά απoύσα. Όπως και οι φασιστικές και ρατσιστικές ομάδες που παρέμεναν επίσης μόνο θεατές της κατάστασης και μόνο τις επόμενες ημέρες προσπάθησαν να προωθήσουν κάποια φυλετική προπαγάνδα μίσους, αλλά οι ίδιοι οι κάτοικοι της Tor Sapienza που επιτέθηκαν στο "Centro Morandi” απέρριψαν την προσπάθεια τους να εκμεταλλευτούν την κατάσταση. Μόνο το καλοκαίρι του 2015, η φασιστική οργάνωση της CasaPound θα επιτύχει να οργανώσει μια αντι-μεταναστευτική διαδήλωση ενάντια σε ένα άλλο κέντρο προσφύγων, αλλά σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο, μιας και συνέβη στην πλούσια και αστική περιοχή του Casale San Nicola, που αντιπροσωπεύει μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα και κοινωνικό πλαίσιο από αυτά της Tor Sapienza και άλλων παρόμοιων περιοχών.

Οι αντιφασίστες και αντιρατσιστές σύντροφοι μας που βρίσκονται σε αυτές τις περιοχές, ακόμα και αυτοί δεν μπορούν να βρουν έναν πραγματικά αποτελεσματικό τρόπο προσέγγισης της πολυπλοκότητας του κοινωνικού πλαισίου που δημιούργησε αυτό το ξέσπασμα οργής. Ένας εσωτερικός διάλογος κινήθηκε μεταξύ των κινημάτων για το πώς πρέπει να δράσουμε ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό σήμερα. Πώς να πετύχουμε μια παρουσία σε αυτού του είδους το κοινωνικό πλαίσιο για τη διοχέτευση των εντάσεων μεταξύ των προλεταρίων σε έναν αγώνα ενάντια στην εξουσία και όχι σε μια μάχη ανάμεσα στους μη έχοντες; Τα παρακάτω δυο κείμενα αποτελούν μια συμβολή σε αυτή τη συζήτηση αναδεικνύοντας μια σειρά από ενδιαφέροντα για εμάς σημεία.

 

Είμαστε έτοιμοι;

Το παρακάτω κείμενο επιχειρεί να διερευνήσει, από μια κινηματική σκοπιά, τις αντιδράσεις της προλεταριακής τάξης που ζει στις λαϊκές γειτονιές σχετικά με την παρουσία των προσφύγων και των μεταναστών, θέτοντας μια σειρά από ερωτήματα. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την προλεταριακή οργή κατά των μεταναστών, όχι μόνο ως μια ένδειξη ρατσισμού, αλλά και ως μια  αντίδραση στην κρίση; Πώς μπορούμε να μετατρέψουμε αυτόν τον ρατσισμό σε οργανωμένη ταξική αλληλεγγύη και αγώνες; Είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Τα γεγονότα που αναφέρονται στο κείμενο έλαβαν χώρα στη Ρώμη τον Οκτώβρη του 2014.

"Οι κατοικημένες γειτονιές ονειρεύονται την βία. Κοιμώμενες εντός των νυσταλέων βιλών τους, προστατευόμενες από τα καλοσυνάτα εμπορικά κέντρα, οι ασθενείς αναμένουν τον ερχομό των εφιαλτών τους, που θα τους κάνει να ξυπνήσουν σε ένα κόσμο πιο γεμάτο από πάθος..."

Ballard – Το βασίλειο που έρχεται

Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην πόλη της Ρώμης τις τελευταίες εβδομάδες καταδεικνύουν μια σειρά από αντιφάσεις που συγκλόνισαν τη δημόσια σφαίρα των πολιτικών θεσμών, καταδεικνύοντας την ανεπάρκεια τους. Παρά το γεγονός ότι έχουν ήδη ειπωθεί πολλά για αυτά τα γεγονότα, θα θέλαμε να προσδώσουμε περαιτέρω ώθηση στις υπάρχουσες συλλογιστικές, αντιλαμβανόμενοι ότι ένα τόσο πολύπλοκο φαινόμενο, δεν μπορεί να αναλυθεί και να κατανοηθεί πλήρως μέσα από μια απλή μονόπλευρη άποψη, αλλά μόνο μέσα από τον μια ανατροφοδοτούμενη εποικοδομητική συζήτηση, η οποία συσχετίζεται άμεσα με το υπό εξέταση πεδίο. Εμείς θα προσπαθήσουμε περισσότερο να κάνουμε μια διερεύνηση της κατάστασης παρά να καταφύγουμε απλά σε κατηγορίες, ώστε να μην είμαστε αλαζόνες με εκείνους που αισθάνονται σήμερα προβληματισμένοι και τσακισμένοι από οκτώ χρόνια κρίσης που οδήγησαν στην μείωση των δημόσιων δαπανών, στις αυξήσεις φόρων, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση για όσους έχουν την ευκαιρία να εργαστούν.

Θεωρούμε πως τα όσα συνέβησαν στην Corcolle την Torpignattara και την Tor Sapienza δεν αποτελούν κάποια ιδιαιτερότητα της Ρώμης, αλλά πως μάλλον τέτοιες καταστάσεις θα αναπαράγονται πιο συχνά στα προάστια της μητρόπολης καθώς και σε μικρότερες πόλεις της χώρας. Μια προσπάθεια να παρακολουθήσουμε από κοντά το θέμα μπορεί να βοηθήσει στο να παρέχουμε μια σύγκριση μεταξύ των περιοχών και να δώσουμε μια γενική ανάγνωση για το τι συμβαίνει στη χώρα μας.

Αυτό που αντιμετωπίζουμε στην Ρώμη φαίνεται να είναι κάτι παραπάνω από μια απλή έκφανση  ρατσισμού απέναντι στο κέντρο υποδοχής της Viale Giorgio Morandi, μιας και υπάρχουν περισσότεροι λόγοι που δημιουργούν την κοινωνική οργή. Το κέντρο υποδοχής έχει γίνει στόχος επειδή οι μετανάστες θεωρούνται η αιτία της επιδείνωσης των προβλημάτων των ανθρώπων που ζουν σε αυτή την περιοχή. Είναι οι ίδιοι οι πολίτες που καταγγέλλουν την απουσία των δημόσιων υπηρεσιών στη γειτονιά και πως αυτή η εγκατάλειψη από τα θεσμικά όργανα σίγουρα δεν είναι κάποιο πρόσφατο φαινόμενο. Τα προάστια της Ρώμης έχουν περάσει από διάφορες ιστορικές φάσεις με διάφορες προβληματικές. Και φαίνεται να επαναλαμβάνονται οι ίδιες καταστάσεις, όταν στην Viale Giorgio Morandi για να αντιμετωπίσουν την “παρακμή” (μια λέξη που δίνει μια αρνητική συνάφεια στην φτώχεια και τις συνέπειες της και η οποία δεν περιγράφει απλώς μια περιοχή, αλλά προσδίδει μια ηθική κρίση), οι άνθρωποι έκαναν κατάληψη στα υπόγεια σπιτιών ή γενικά σε άδεια σπίτια, γιατί δεν μπορούσαν πλέον, ακριβώς όπως συμβαίνει και σήμερα, να κάνουν αλλιώς.

Στην Tor Sapienza πολλοί μετανάστες ζούσαν τουλάχιστον δέκα με δεκαπέντε χρόνια, αλλά για όλους εκείνους που επιβιώνουν μέσω της παραοικονομίας άρχισαν να δημιουργούνται προβλήματα, όταν ακόμα και αυτό το μικρό κομμάτι από την πίτα έγινε τόσο μικρό που δεν μπορούσε να μοιραστεί και να συντηρήσει κανέναν. Στην πράξη, η αδυναμία κατανόησης όλων των αιτίων που οδηγούν σε αυτές τις καταστάσεις οδηγεί μερικές φορές σε απλουστεύσεις που έχουν μικρή χρησιμότητα για τη συλλογιστική πορεία και την απάντηση των ζητημάτων που σχετίζονται καταρχάς με το δικό μας έργο. Κατά την άποψή μας οι απλουστεύσεις οδηγούν στην σύγχυση του αιτίου και του αποτελέσματος.

Είναι κάπως αστείο, αλλά για να έρθουν σε επαφή με τους ανθρώπους που ζουν στην Tor Sapienza, όπως στην Primavalle, ακόμη και οι επαγγελματίες πολιτικοί αναγκάστηκαν να επιστρέψουν σε καφετέριες. Για χρόνια, στην πραγματικότητα, υπήρχε από μερικούς η άποψη πως μπορούσαν να αντικαταστήσουν τις πραγματικές πλατείες με τηλεοπτικές εικόνες και την πραγματικότητα των περιοχών αυτών με γενικά θέματα και απόψεις. Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα μιας τηλεοπτικής συζήτησης, η οποία συχνά τρομάζει, η οποία μας κάνει να αναρωτιόμαστε σχετικά με τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων που θα έπρεπε να στέκονται δίπλα μας στους δρόμους. Συχνά φαίνεται να απουσιάζει, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, μια σύγκριση που θα πρέπει να αναφέρει τον χώρο και τον χρόνο της πολιτικής και να αμφισβητεί το υπάρχον, ακόμη και αυτό του οποίου είμαστε μέρος. Μπροστά στο κενό που αφήνουν οι θεσμικές πολιτικές στις γειτονιές και την έλλειψη σημείων αναφοράς για τους ανθρώπους, προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο των μέσων επικοινωνίας και ενημέρωσης, μιλώντας για και σε εκείνους τους ανθρώπους μέσω του διαδικτύου, αντί να καλύπτουμε αυτά τα κοινωνικά κενά με όλες μας τις δυνάμεις βρισκόμενοι δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους. Ωστόσο δεν μας ενδιαφέρει να προβούμε σε μια κριτική που να μην προτείνει δράσεις και πραγματικές προοπτικές.

Θεωρούμε πως απλά και μόνο λόγω του ότι η πραγματικότητα είναι πολύπλοκη, δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές. Εμείς δεν θεωρούμε πως θα πρέπει απλά να έχουμε παρουσία στις γειτονιές και, στη συνέχεια, να εγκαταλείψουμε την ψηφιακή επικοινωνία και την ικανότητα που έχει να θρέφει και να διαρθρώνει συμβολικά την πολιτική συζήτηση, αλλά πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο να έχουμε τη δυνατότητα να παραμένουμε εντός και των δύο διαστάσεων χωρίς να τις αντιπαραθέτουμε. Επιπλέον, ακριβώς λόγω αυτής της πολυπλοκότητας πιστεύουμε ακράδαντα ότι εκτός από τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές οι οποίες θέτουν υπό αμφισβήτηση τις ενέργειες των κυβερνήσεων, αυτές θα πρέπει να υποστηρίζονται από καθημερινές πρακτικές αμφισβήτησης του υπάρχοντος.

Εδώ και πολύ καιρό τώρα, με τη δικαιολογία της οικονομικής ανάκαμψης, σε αυτή τη χώρα οι οικονομικοί πόροι διατίθενται για τη στήριξη των τραπεζών και των κερδοσκόπων και για την διευκόλυνση της αγοράς ακινήτων, της κατασκευής μεγάλων έργων, τις εγκαταστάσεις των ιδιωτών και την εξαφάνιση των δημόσιων παροχών και υπηρεσιών. Όπου όλα τα παραπάνω αποτελούν μέρος μιας γενικότερης διαδικασίας κατάργησης του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας, που σχεδόν έχει ολοκληρωθεί. Πιστεύουμε ότι οι πόροι θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την ασφάλεια των περιοχών που διατρέχουν κίνδυνο πλημμυρών και σεισμών, θα πρέπει να διατεθούν για δημόσια στέγαση και τα δημόσια σχολεία, να επενδύονται για την εξασφάλιση ενός ελάχιστου εισοδήματος. Αλλά όλα αυτά μπορούν να συμβούν μόνο αν μπορούμε να έχουμε παράλληλα σε ένα καθημερινό επίπεδο την ικανότητα να αρθρώσουμε μια σαφή ρήξη με εκείνους που αντιπροσωπεύουν την πιο άμεση και πραγματική εξουσία και βρίσκονται γύρω μας, για να καταδείξουμε τις ευθύνες και να αναπαράγουμε την κοινωνική άρνηση σε όλα τα επίπεδα. Εάν στις αποθήκες κατά τις εθνικές απεργίες έρθουμε άμεσα σε ρήξη με όλο το επιχειρησιακό σύστημα, εάν έρθουμε ακόμα σε ρήξη με τους προϊσταμένους στους χώρους εργασίας. Αν οι καταληψίες σπιτιών κατέβουν στους δρόμους κατά του στεγαστικού νομοσχεδίου του Lupi (κυβερνητική μεταρρύθμιση για τη στέγαση) και το ξεπούλημα της δημόσιας στέγασης ανακτήσουν την κατοχή των σπιτιών ους, και συνδέσουν με αυτά τα αιτήματα για τις βασικές υπηρεσίες και την κατάκτηση ενός εισοδήματος. Είτε στα πανεπιστήμια και τα σχολεία, όπου ο άμεσος ο εχθρός είναι ο Giannini (ο Υπουργός Παιδείας), ο νόμος της σταθερότητας και η κυβέρνησης Renzi, αλλά αγωνιζόμαστε ενάντια αυτών των εχθρών καθημερινά, κατακρίνοντας τους κοσμήτορες και τους διευθυντές, κάνοντας καταλήψεις σε χώρους των πανεπιστημίων και μπλοκάροντας τα σχολεία.

Μπορούμε να συμπεράνουμε την κατάλληλη στιγμή για πορείες στους δρόμους και για απεργίες, όταν διακρίνουμε μια κοινή δυσφορία και μπορούμε να την μεταφέρουμε στους δρόμους, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να είμαστε σε θέση να μπορούμε να συνδυάσουμε αυτά τα γεγονότα με ό,τι συμβαίνει ή ό,τι θα έπρεπε να συμβαίνει καθημερινά στους χώρους εργασίας, τις γειτονιές, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Μετά την απεργία της 16η Οκτώβρη οι μεταφορείς στις εφοδιαστικές αποθήκες  της Ρώμης συνέχισαν την απεργία, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Στην Centocelle μετά την πορεία στις 18 Οκτωβρίου οι κάτοικοι συνέχισαν να χτυπούν τις πόρτες των γραφείων της διοικητικής περιφέρειας για να αντισταθεί στις εξώσεις.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτού του είδους τον μηχανισμό;

Μπορούμε να ξυπνήσουμε το επόμενο πρωί μετά τις διαδηλώσεις και τις πορείες μας και να βρούμε ένα μέρος από αυτή τη συντροφικότητα που αμφισβήτησε το υπάρχον, και αυτόν τον τρόπο ζωής; Μπορούμε, πριν από τους άλλους, να σηκωθούμε το πρωί και να απορρίψουμε εξ ολοκλήρου το υπάρχον, από τους χώρους εργασίας μας, από τις αίθουσες όπου κάνουμε μάθημα και από τα μέρη όπου νομίζουμε ότι παράγουμε έναν άλλο πολιτισμό;

Όσο για την Tor Sapienza αντ 'αυτού, μπορούμε να κάνουμε αναπαράξιμες εμπειρίες, αν και ανεπαρκείς από μόνες τους, ακόμα και σε ένα τέτοιο μέρος που φαντάζει τόσο δύσκολο; Πιστεύουμε ότι τα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες είναι σημάδια αυτής της δυσκολίας και όχι ένας παράγοντας που εμποδίζει τις παρεμβάσεις μας, μετρώντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και χωρίς να τις βλέπουμε ως δικαιολογία για να περιορίσουμε τις δράσεις και τους εαυτούς μας στις γειτονιές που υποτίθεται ότι έχουν μια αριστερή παράδοση, αλλά εκεί όπου άλλες περιοχές σαν την Torpignattara, την Tor Sapienza και την Corcolle βρίσκονται φαινομενικά κρυμμένες.

Πιστεύουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι τα ίδια φαινόμενα, αλλά η αδυναμία μας να δράσουμε στο εσωτερικό τους. Μια ανικανότητα που μπορεί να έχει διαφορετικές πηγές προελεύσεις:

1. Τα γεγονότα για τα οποία πλέον έχουμε πλήρη γνώση μερικές φορές θεωρούνται μόνο ως προβλήματα που πρέπει να εξομαλυνθούν πριν επιδεινωθούν, επειδή οι εφημερίδες και μέσα μαζικής ενημέρωσης μας χειραγωγούν πάνω σε ένα μείγμα παραπληροφόρησης. Η βίαιη έκρηξη των αντιφάσεων δεν μπορεί να αποτελέσει για εμάς ένα φρένο, αλλά μια βάση πάνω στην οποία θα δομήσουμε έναν άλλον δρόμο ή τουλάχιστον πάνω στα οποία κάνουμε μια ανάλυση. Η καθυστερημένη άφιξη μας στην Tor Sapienza αποτελεί σίγουρα ένα όριο για μας και για τους σκοπούς μας, αλλά το ζήτημα εδώ δεν εγγυάται απλά στο να είμαστε παρόντες στη στιγμή των γεγονότων, αλλά μάλλον αφορά το σύνολο της πόλης, μιας και το κίνημα υπολείπεται της δυναμικής που δεν έχει αναπτύξει ακόμα, μέσω της οποίας θα μπορούσε να παρέχει κάποιους μηχανισμούς, τους οποίους θα μπορούσε να διασταυρώσει με επιμονή παρέχοντας σημεία και ενδείξεις, που να είναι συμβατοί με τα πλαίσια μέσα στα οποία λειτουργεί. Και στην συνέχεια ας σκεφτούμε, ως ένα έναυσμα για διαλεκτική αλληλεπίδραση με τις εδαφικές αντιφάσεις, την πιθανότητα οι καταλήψεις να αποτελέσουν σημεία αναφοράς για την περιοχή, όπου τα διάφορα μέρη του αγώνα μετασχηματίζονται σε εργαστήρια αγώνα, στα οποία διερευνούν τη σύνθεση των γειτονιών μέσω του μέσου της συν-έρευνας (con-ricerca, η κινηματική μέθοδος διερεύνησης των προλεταριακών συνθηκών και η συνδιοργάνωση των αγώνων, με βάση τον ορισμό του operaista/εργατιστή συντρόφου Romano Alquati), και την ίδια στιγμή να μπορούν να αποτελούν ένα έναυσμα, επειδή αναπαράγουν και διαδίδουν  πρακτικές του αγώνα .

2. Οι ακροδεξιές ομάδες σε αυτές τις γειτονιές έχουν ενεργήσει με βάση τη γενικευμένη δυσαρέσκεια, στην οποία φαίνεται να βρίσκεται το κύριο πρόβλημα, το οποίο και πρέπει να αναλογιστούμε. Στην Tor Sapienza ο Borghezio (ευρωβουλευτής με την Lega Norda) και η Forza Nuova δεν θα μπορούσαν να εξαπλώσουν τις ιδέες τους στην Viale Morandi, αλλά έξω από την περιοχή, στην περιφέρεια της γειτονιάς, και όχι επειδή κάποιος κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τους θεωρούσε αρκετά cool, αλλά επειδή οι άνθρωποι έχουν επίγνωση της χειραγώγησης. Οι πολιτικοί έχουν απαγορευτεί από τη λαϊκή γειτονιά. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι αν μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα, είναι δύσκολο να αλλάξουμε μια κατάσταση, στην οποία οι φασίστες έχουν δείξει προθυμία να χωρέσουν και να προσαρμοστούν, κάτι που σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν επιτύχει. To να αναλάβουμε δράση υπό αυτήν την έννοια σημαίνει επίσης ότι είμαστε σε θέση να αντέξουμε την αντιπαράθεση εκτός της Tor Sapienza και όχι μόνο με κάποια μαχητική εκπροσώπηση σε επίπεδο δρόμου, αλλά με τη συνεχή παρουσία και το έργο μας στις γειτονιές. Τα ακροδεξιά στοιχεία και “κινήματα” έχουν μετατοπίσει το έδαφος της σύγκρουσης στην λαϊκή δυσαρέσκεια και όχι στην ιδεολογία, αλλιώς θα ήταν πολύ πιο εύκολο να απαντήσουμε. Παραδείγματα αυτού είναι οι εκδηλώσεις που διοργανώνονται με τη μορφή των επιτροπών γειτονιάς, όπου στρατηγικά επιλέγεται να φαίνονται απλοί πολίτες και κρύβεται την παρουσία των μελών των πολιτικών κομμάτων και των οργανώσεων, πράγμα που αποτελεί ένα μέσο δημόσιου λόγου, που δεν μπορεί απλά να απαντηθεί μόνο με τη σημαία του αντιφασισμού.

3. Υπάρχει μια γενικότερη θολούρα και επικάλυψη καπνού σχετικά με τον τρόπο που διενεργείται η υποδοχή των μεταναστών στη χώρα μας που δεν βοηθά να παραθέσουμε περαιτέρω εις βάθος πληροφόρηση και ανάλυση στο περιβόητο παραπάνω επιχείρημα. Η υποδοχή αντιμετωπίζεται με δύο τρόπους: την καταστολή που εκφράζεται με την CIE και τις φυλακές γενικότερα και αυτή μέσω της CARA (κέντρα άμεσης υποδοχής για πολιτικούς πρόσφυγες), της Sprar (κέντρα “δεύτερης υποδοχής” για τους πρόσφυγες που περιμένουν για περαιτέρω έγγραφα) και τα κέντρα για τους ανηλίκους, τα οποία συμβάλλουν στη λογική κοινωνικής πρόνοιας για την αντιμετώπιση των μεταναστών. Όπως όλα τα κοινωνικά "προβλήματα", από τις εξώσεις και την ανεργία μέχρι την μετανάστευση, οι μεταναστευτική συνθήκη αποτελεί μια κοινωνική συνθήκη που παράγεται από τον ίδιο τον καπιταλισμό (δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να το συνθέσουμε). Αλλά οι μετανάστες αντιμετωπίζονται ως μια ανοιχτή πληγή, ως ένα πρόβλημα που πρέπει απλά να τοποθετηθεί σε μια γωνιά της κοινωνίας, και απλά για να τους κρατήσουμε ζωντανούς.

Το ιταλικό κράτος αντιμετωπίζει τους μετανάστες ως κοινούς εγκληματίες και με ένα πατερναλιστικό και υποκριτικό τρόπο. Υπάρχει κατά τη γνώμη μας ένας τρόπος πέραν από αυτόν της “υποδοχής” και είναι αυτός της αξιοπρέπειας για όσους φτάνουν στην χώρα μας, συγκριτικά με τις χώρες που δεν έχουν κανένα απολύτως σκοπό να επιλύσουν το μεταναστευτικό ζήτημα, γιατί θα έβαζε ένα τέλος στις αποικιακές τους δράσεις που λαμβάνουν χώρα πάνω από έναν αιώνα. Προκειμένου να υπερασπιστούμε αυτούς τους ανθρώπους πρέπει πρώτα να καταλάβουμε το πως οι ίδιοι οργανώνονται για να σπάσουν αυτούς τους τοίχους και δεσμά. Πολλοί μετανάστες που «φιλοξενούνται» σε κέντρα υποδοχής έχουν σπάσει αυτούς τους τοίχους απορρίπτοντας τον εν λόγω μηχανισμό και φεύγοντας μακριά από αυτή τη χώρα ή ακόμα και ανακτώντας όσα τους ανήκουν.

Εμείς δεν πρέπει να έχουμε απέναντι τους μιας στάση κάποιου που υποτίθεται πως είναι εδώ για να τους προστατεύσει, γιατί δεν πιστεύουμε πρώτα απ 'όλα πως αυτός είναι ο ρόλος μας, και δεύτερον διότι οι ίδιοι είναι πολύ πιο ικανοί από εμάς να ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους. Είδαμε το τι έχουν να διδάξουν οι μετανάστες στους ιταλούς, με τις απεργίες στις εφοδιαστικές αποθήκες, με τις στεγαστικές καταλήψεις και την αμφισβήτηση της άποψης πως οι χώρες προέλευσης τους αποτελούν την αφετηρία και την εξάπλωση του προβλήματος. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες οι μετανάστες να μην θεωρούνται εχθροί, αλλά μια ακόμη δύναμη με την οποία μπορούμε να θέσουμε υπό αμφισβήτηση το υπάρχον, ξεκινώντας με το να μην τους αντιμετωπίζουμε ως θύματα αλλά ως άτομα ικανά, συχνά πολύ περισσότερο από εμάς, για να αγωνιστούν για τον εαυτό τους και για τους άλλους.

Ξεκινώντας από την βάση του ζητήματος είναι δύσκολο να δράσουμε σε ορισμένες περιοχές. Ίσως να μην μπορούμε απλά να χωρέσουμε σε κάποιες συγκεκριμένες έκτακτες και ακραίες συνθήκες, ενώ στην συνέχεια η “φωτιά” θα αναζωπυρωθεί σε κάποια άλλη περιοχή ή πόλη. Αυτό όμως που πρέπει να θέσουμε ως στόχο είναι την ανάπτυξη μιας μακροχρόνιας παρέμβασης και λόγου, που θα μπορέσουν να μετασχηματίσουν και να κατευθύνουν την οργή προς εκείνους που θεωρούμε ότι είναι υπεύθυνοι για αυτήν την εξαθλίωση, τον πόλεμο μεταξύ των φτωχών, την έλλειψη στέγασης και των βασικών μέσων και συνθηκών για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Οι παράλληλες διαδρομές της παρουσίας και της παρέμβασης μας τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, που καταφέρνουν να επικοινωνήσουν τους αγώνες στις διάφορες περιοχές της χώρας, θα πρέπει να συντεθούν μεταξύ τους με μια διαρκή κίνηση που να εξασφαλίζει την διάρκεια και την συνέχεια τους. Δεν μπορούμε απλά να παραμείνουμε απροετοίμαστοι αναμένοντας την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης για όλους μας, δεν μπορούμε να κάνουμε τη φτώχεια μια είδηση, αλλά θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ως ένα κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα που πρέπει να φτάσει στους υπαίτιους της με όλη την απαραίτητη αναστάτωση.

Αυτό που φοβίζει τους πολιτικούς, ξεκινώντας από τον Marino (δήμαρχος της Ρώμης την εποχή που γράφτηκε το κείμενο, μέλος του κόμματος του Renz) και φθάνοντας στο Renzi, είναι το γεγονός ότι πίσω από τα γεγονότα της Tor Sapienza δεν υπάρχουν αγωνιστές να σταματήσουν ή να καταστείλουν με προληπτικά μέτρα, δεν υπάρχουν σπίτια για να εκκενώσουν ή κοινωνικά κέντρα να κλείσουν, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κλείσει τις πόρτες τους σε όλους, και δυστυχώς κατά κύριο λόγο στα άτομα τα οποία θα έπρεπε να είναι τα αδέλφια τους, ως μέρη της ίδιας κατάστασης εκμετάλλευσης, τους μετανάστες. Με απλά λόγια οι επιπτώσεις της κρίσης δεν έχουν επισημανθεί ούτε τεθεί ως ένα ζήτημα οργάνωσης για την επίτευξη μιας καλύτερης ζωής, αλλά απλά ως μια εκτόνωση της κοινωνικής οργής χωρίς απολύτως καμία περεταίρω οργάνωση της. Οι άνθρωποι για την ώρα μπορούν ακόμα να τίθενται υπό έλεγχο, επειδή ο εχθρός τους είναι ακόμα ο μετανάστης και όχι ο δήμος, η περιφερειακή αρχή, η κυβέρνηση, η Ευρώπη.

Εμείς θέλουμε να είμαστε εκεί όταν σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας, και κανένας από τους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν κάνει την εμφάνισή του στη συνοικία της Tor Sapienza δεν θα έχουν κάνει τίποτα για τους κατοίκους των δημόσιων κατοικιών, εκτός από το να έχουν μετακινήσει τους μετανάστες και την κατασκήνωση τσιγγάνων. Τότε ίσως οι άνθρωποι στο Giorgio Morandi, να κατανοήσουν την ανάγκη να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους:

- με την εργασιακή μεταρρύθμιση που δεν θα εγγυάται ακόμη και στους πιο τυχερούς από αυτούς τις ελάχιστες εγγυήσεις,

- με το νόμο σταθερότητας που θα κόψει ακόμη περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες και κατά πάσα πιθανότητα θα αποτρέψει πολλά από τα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο,

- με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία θα αποφασίζει ποια παιδιά από την Tor Sapienza αξίζουν να έχουν μέλλον,

- Με το στεγαστικό νομοσχέδιο, που θα δημοπρατήσει τις κατοικίες όσων ζουν σήμερα στην Giorgio Morandi.

Είμαστε έτοιμοι;

Συντρόφισσες και Σύντροφοι από την ομάδα Dégage

Ρώμη, 19 Οκτωβρίου 2014

Πηγή: http://www.infoaut.org/index.php/blog/prima-pagina/item/13285-siamo-pronti-

Σχετικά με την Tor Sapienza και τις γύρω περιοχές

Τα πρόσφατα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Tor Sapienza απαιτούν την επιμελή εξέταση των διαφόρων σχεδιασμών που καταρρέουν στο επίκεντρο μιας σειράς αντιφατικών καταστάσεων.

Σε εθνικό επίπεδο, προερχόμαστε αναμφίβολα από μια αρκετά έντονη τριετία -από την πτώση της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι το 2011- κατά την οποία οι πιέσεις του ρατσισμού και του πολέμου μεταξύ εκμεταλλευόμενων αντικαταστάθηκαν από την απέχθεια σε μια σάπια τάξη κυβερνόντων: το εκλογικό παράδειγμα του κινήματος των Πέντε Αστέρων (στμ σύγχρονο λαϊκίστικο κόμμα του κωμικού και μπλόγκερ Γκρίλο που δημιουργήθηκε το 2009 και σε μεγάλο βαθμό ανελίχτηκε κοινωνικά εκμεταλλευόμενο την εντεινόμενη γενικότερη κοινωνική δυσαρέσκεια) καλύπτει σε γενικές γραμμές αυτή τη δυναμική. Η κυβέρνηση Renzi έχει επιβραδύνει σε κάποιο βαθμό την αντι-πολιτική παλίρροια και την επιταχυνόμενη αποσύνθεση του PDL (IL Popolo della Libertà), δημιουργώντας έτσι ένα κενό που άφησε σχεδόν μηχανικά περιθώρια στην δεξιά, η οποία είναι μεν ακόμα θρυμματισμένη, αλλά βρίσκεται σε πλήρη επάνοδο. Η ραγδαία αύξηση τους τελευταίους μήνες του κόμματος του Salvini (Lega Nord στμ το εκλογικά μεγαλύτερο ακροδεξιό κόμμα της Ιταλίας), οι αδέξιες προσπάθειες της Fratelli d'Italia (στμ μικρότερο εθνικιστικό κόμμα) και η μέχρι τώρα δειλές επανεμφανίσεις της Casa Pound και της Forza Nuova (στμ οι δυο σημαντικότερες φασιστικές οργανώσεις της Ιταλίας, που διαθέτουν οργανωμένες ομάδες εφόδου σε διάφορες περιοχές, ενώ η Casa Pound συνεργάζεται πλέον επίσημα και εκλογικά με την Lega Norda), από τους υπονόμους όπου είχαν υποβαθμιστεί, είναι πραγματικά συμπτωματική του τέλους αυτής της σύντομης περιόδου της ιταλικής ιστορίας, στην οποία το ταξικό μίσος είχε υποσκελίσει το μίσος προς τους μετανάστες.

Ως κοινωνικά αντιμαχόμενες δυνάμεις σε αυτή την πραγματικότητα, βρισκόμενες ανάμεσα σε πολλές ειλικρινείς προσπάθειες και σε μια απομόνωση μιας συνδικαλιστικής αριστεράς, η οποία έχει αρχίσει να ξυπνάει πραγματικά αργά, δεν έχουμε προς το παρόν καταφέρει να ωθήσουμε αυτές τις πιέσεις προς μια ριζοσπαστική ανατροπή του υπάρχοντος. Και σίγουρα αυτό είναι ένα εγχείρημα στο οποίο αναμφίβολα πρέπει να επανέλθουμε μελετώντας και αναλύοντας προτάσεις, δομές κλπ.

Στην Tor Spaienza για αρκετές ημέρες μερικοί κάτοικοι βγήκαν στους δρόμους ενάντια στους μετανάστες, ενάντια στην εγκληματικότητα, ενάντια στην υποβάθμιση της περιοχής και γενικότερα ενάντια στην εγκατάλειψη μιας γειτονιάς. Ο αποδέκτης αυτής της οργής ήταν το τοπικό Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών που δημιουργήθηκε το 2011. Αλλά τα κοινά σημεία αυτής της ετερόκλητης διαδήλωσης τελειώνουν εκεί. Το να ανάγουμε απλά τα όσα συνέβησαν στη Tor Sapienza σε έναν “αναγεννημένο φασισμό” ή σε μια “πραγματικής διαμαρτυρίας εναντίον ενός απόντος κράτους" είναι ανεπαρκές. Πιθανώς σχετίζονται και τα δύο πράγματα. Οι φασίστες προέρχονται από οργανωμένες ομάδες και προς το παρόν, σύμφωνα με τους συντρόφους που ήταν παρόντες, παραμένουν στο περιθώριο συγκριτικά με τις δυναμικές του εν λόγω ζητήματος και κατάστασης. Αυτό, προς το παρόν αποτελεί την βάση του ζητήματος της Tor Sapienza. Μια “συνωμοσία” και μια καθησυχαστική ανάγνωση που θεωρεί ότι αυτό που συμβαίνει σε μερικά μέρη είναι απλά διευθυνόμενο από οργανωμένες ομάδες της άκρας δεξιάς, καταδεικνύοντας αυτό το - όχι περιθωριακό- μέρος της γειτονιάς και προσδιορίζοντας τους ως ανόητους και ρατσιστές (με μια λέξη, για να δημιουργηθεί ένα τέρας) στην ουσία ανοίγει πολιτικό διάλογο με τις φασιστικές ομάδες, πράγμα στο οποίο επενδύουν σε σημαντικό βαθμό ώστε να μπορέσουν να βγουν από το περιθώριο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να κρατάμε τα μάτια μας ανοιχτά για το ποιοι αναζωπυρώνουν τις φλόγες και προς ποια κατεύθυνση. Πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να παρέχουμε στους εαυτούς μας τα κατάλληλα εργαλεία για να στρέψουμε τις φλόγες προς τη σωστή κατεύθυνση, αυτής της επανοικειοποίησης των εδαφών και των κοινών ανησυχιών και κριτικών στις πολιτικές μετανάστευσης [1]. Σημαίνει το να παρέχουμε στους εαυτούς μας τα εργαλεία για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση που βρίσκεται μπροστά μας.

Πρέπει να αφιερώσουμε τον κατάλληλο χρόνο και προσοχή πάνω στο πολιτικό σχέδιο, το οποίο προσπαθεί να προωθήσει τον πόλεμο μεταξύ των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.  Ξεκινώντας από το να αντιληφθούμε τον αντιρατσισμό, όχι ως μια αφηρημένη ηθική θέση, αλλά ως την πρακτική της ενότητας μεταξύ όλων των εκμεταλλευομένων. Ο ρατσισμός της Tor Sapienza δεν είναι μια κάποια ιδεολογική θέση κατά της “ισλαμικής εισβολής”, εναντίον ενός άλλου πολιτισμού. Η βρωμιά, η βία, η στέρηση, η "αγένεια" αποτελούν μια κατάσταση, που σε κάθε περίπτωση δείχνει ότι είναι η ποιότητα της ζωής στη γειτονιά που χρειάζεται πολιτική παρέμβαση. Δεν πρέπει, επομένως, να προσπαθούμε να ενεργούμε ως κοινωνικοί “αποσβεστήρες κραδασμών” που μεσολαβούν μεταξύ των διαφόρων πιέσεων -ακόμη και με τα θεσμικά όργανα-, αλλά να καταδείξουμε τις πολιτικές που είναι υπεύθυνες για αυτές τις καταστάσεις. Αναγνωρίζοντας την ύπαρξη δυσαναλογίας στην κατανομή των κέντρων υποδοχής εντός της πρωτεύουσας και το ότι οι κυβερνήσεις της Βόρειας Ευρώπης φορτώνουν το κοινωνικό βάρος της αύξησης των μεταναστευτικών ροών στις χώρες του Νότου. Ότι τα εν λόγω κέντρα υποδοχής ανάγκασαν όχι μόνο τους κατοίκους της περιοχής να μην τα θέλουνε, αλλά συχνά και τους ίδιους τους μετανάστες, εξαναγκάζοντας τους ως και σε 36 μήνες αναμονής πριν από τη λήψη μιας απάντησης στην αίτηση τους για άσυλο χωρίς τη δυνατότητα να εργαστούν, όντας υποχρεωμένοι να μείνουν στην Ιταλία, όταν οι περισσότεροι θέλουν να φτάσουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και για να το πούμε χωρίς περιττές φλυαρίες, ότι η αλήθεια είναι πως το πρόβλημα είναι η ύπαρξη των ίδιων των κέντρων, αλλά οι ευθύνες επιρρίπτονται στους λάθος ανθρώπους.

Τα οδοφράγματα στην Primavalle κατά του ξεπουλήματος της δημόσιας στέγασης, στην οποία οι ένοικοι βρέθηκαν δίπλα στους καταληψίες, οι ντόπιοι μαζί με τους νεοφερμένους, είναι μια ένδειξη για το πώς, μετά από μια αρχική στιγμή δυσπιστίας, οι άνθρωποι μπορούν να βρουν ο ένας τον άλλο στο πεδίο της μάχης και του αγώνα διαλύοντας τα τεχνητά εμπόδια που δημιουργούνται από την τρομοκρατία των μέσων ενημέρωσης και από μια μαζική και αχρεία ανάπτυξη μιας τάξης που δημιουργεί κέρδη για λίγους και δυστυχία για τους πολλούς. Τα κέντρα προσφύγων, απομονωμένα από την υπόλοιπη γειτονιά συντελούν στην δημιουργία παρερμηνευμένων και δειλών αντιδράσεων. Οι αιτήσεις προς τον δήμο για περισσότερες υπηρεσίες στις περιοχές της περιφέρειας της πόλης είναι ευπρόσδεκτες, αλλά αυτό που λείπει είναι οι χώροι που θα σπάσουν την απομόνωση και θα δημιουργήσουν την κατανόηση μεταξύ όλων εκείνων που μοιράζονται περισσότερα από όσα νομίζουν.

Τελευταίες Εξελίξεις

Χθες, οι μετανάστες που βρίσκονταν στο κέντρο της Tor Sapienza μεταφέρθηκαν σε διαφορετικά τμήματα της πρωτεύουσας. Αυτοί παραμένουν οι μόνοι πρόσφυγες του Sprar (κέντρα “δεύτερης υποδοχής” για τους πρόσφυγες που περιμένουν για περαιτέρω έγγραφα) για τους οποίους αναμένεται ακόμα να παρθεί μια απόφαση. Ενώ τα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι σήμερα ο Borghezio (της Lega Nord) θα επισκεφθεί την Tor Sapienza και θα είναι παρών στην ολονυχτία που διοργανώνεται από την Casapound στη Fidene.

[1] Υπό αυτή την έννοια να ανοίξουμε έναν διάλογο πάνω στην αισχρή συμφωνία του Δουβλίνου - που αναγκάζει τους μετανάστες να ζητήσουν άσυλο στις χώρες της άφιξης και να μείνουν εκεί μέχρι το τέλος της διαδικασίας - θα μπορούσε να είναι μια ενδιαφέρουσα πρόοδος στο ζήτημα.

Πηγή: http://www.infoaut.org/index.php/blog/editoriali/item/13237-tor-sapienza-e-dintorni