ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ…

ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ…

… να μη σταθεί εμπόδιο στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην πολιτική συγκρότηση των προλεταριακών-λαϊκών δυνάμεων, στα μέτωπα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων που θα ανοίξουν το δρόμο για την επαναστατική προοπτική, για τον κομμουνισμό και την αναρχία.

Ι

«Δεν έχει μεγάλη σημασία ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση αφού περισσότεροι από το 80% των βουλευτών της προηγούμενης Βουλής υποστήριξαν το πρόγραμμα. Αυτό που είναι σημαντικό, είναι να έχουμε μια λειτουργική κυβέρνηση το συντομότερο δυνατό»

Κλάους Ρέγκλινγκ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM)

Μόλις εφτά μήνες πέρασαν από την 25^η Γενάρη, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές ποντάροντας πάνω στην ελπίδα μεγάλων κοινωνικών κομματιών πως θα φέρει κάτι διαφορετικό από τις μνημονιακές κυβερνήσεις της προηγούμενης περιόδου. Εφτά μήνες μέσα στους οποίους χρεοκόπησε οριστικά το ιδεολόγημα που ήθελε σκίσιμο των μνημονίων από τη μία και από την άλλη πλήρη αποδοχή του διαμορφωμένου πλαισίου εντός της ΕΕ. Εφτά μήνες κατά τους οποίους κατέρρευσε υπό το βάρος των ίδιων των αντιφάσεών της η (αυτ)απάτη της φιλολαϊκής διαχείρισης μέσα από “σκληρές” διαπραγματεύσεις και αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών. Άλλωστε, πριν ακόμα συμπληρωθεί ένας μήνας από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το σχηματισμό συγκυβέρνησης με την ψεκασμένη ακροδεξιά των ΑΝΕΛ, με την υπογραφή της συμφωνίας του eurogroup στις 20 Φλεβάρη η συγκυβέρνηση προχωρούσε στην πλήρη αποδοχή του χρέους και των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας, προετοιμάζοντας την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου.

Μέσα στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων κι αφού η συγκυβέρνηση είχε ήδη προτείνει το δικό της μνημόνιο των 47+8 σελίδων, προκήρυξε το δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη, σχετικά με την αποδοχή ή μη της πρότασης των “θεσμών”. Πολύ γρήγορα το ερώτημα ξέφυγε από τα χέρια της και η απάντηση που δόθηκε από τα κάτω ήταν σαφής: καμιά αποδοχή νέων μέτρων λιτότητας, καμιά νομιμοποίηση της υποτίμησης της ζωής μας. Παρά την πολυσημία του ΟΧΙ της 5^ης Ιούλη και τις διαφορετικές αφετηρίες, αποτέλεσε μια τεράστια παρακαταθήκη για το μέλλον, αφού ο εργαζόμενος λαός αψήφησε τις απειλές και τους εκβιασμούς τόσο της ΕΕ όσο και των ντόπιων αφεντικών. Αψήφησε την μαύρη προπαγάνδα των ΜΜΕ, την εργοδοτική τρομοκρατία και τις κλειστές τράπεζες και με ένα 61,3% είπε ένα συνολικό ΟΧΙ στις μνημονιακές πολιτικές και τη λιτότητα.

Για να συγκροτηθεί, όμως, ταξική απάντηση απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου δεν αρκεί ένα δημοψήφισμα. Χρειάζεται και η οργάνωση της τάξης, ένα δυνατό εργατικό και λαϊκό κίνημα που θα περιφρουρήσει το ΟΧΙ. Αυτό το έλλειμμα, που αφήνει πίσω της η ταξική άμπωτη αλλά και η αμηχανία του ανταγωνιστικού κινήματος, εκμεταλλεύτηκε η συγκυβέρνηση και μόλις μια βδομάδα μετά το δημοψήφισμα συνομολόγησε με τους δανειστές μια συμφωνία ακόμα πιο δυσβάσταχτη απ’ αυτήν που απορρίφθηκε την 5^η Ιούλη.

Το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να προσθέσει σωρευτικά μαζί με τα δυο προηγούμενα νέα αντικοινωνικά μέτρα που χτυπάνε κατά κύριο λόγο την εργατική τάξη, τους συνταξιούχους και τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, αφήνοντας φυσικά ανέγγιχτους τους εφοπλιστές, τους βιομήχανους, τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τις ντουντούκες τους, τα αστικά ΜΜΕ. Οι δοσίλογοι τραπεζοτσολιάδες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ έρχονται να αντικαταστήσουν επάξια τους προκατόχους τους στο βάθεμα της κοινωνικής λεηλασίας και της ταξικής αφαίμαξης. Δε διστάζουν να τσαλαπατήσουν ό,τι εργασιακό και συνταξιοδοτικό δικαίωμα είχαν αφήσει όρθιο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, να κάνουν περικοπές 900 εκ. ευρώ στην κοινωνική πρόνοια και να συνυπογράψουν την “κινητικότητα” της εργασίας (δηλαδή τις μαζικές απολύσεις). Δε διστάζουν να αυξήσουν τον ΦΠΑ σε βασικά είδη διαβίωσης και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να διατηρήσουν τον ΕΝΦΙΑ, να μειώσουν την κατώτατη σύνταξη και να αυξήσουν το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης. Δε διστάζουν να προχωρούν σε κλιμάκωση των ιδιωτικοποιήσεων και την επιτάχυνση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Δε διστάζουν να δέσουν χειροπόδαρα το μέλλον του εργαζόμενου λαού και του τόπου για να εξασφαλίσουν τα υπερκέρδη του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου.

ΙΙ

«Η Ελλάδα έχει μόνο μια επιλογή- στην οποία συμφωνούν οι δυο “μονομάχοι” της πρωτιάς στις εκλογές: να κοιτάξει μπροστά […] Αυτό το “μπροστά” δεν μπορεί να είναι αφηρημένο. Συνδέεται με έναν οδικό χάρτη και δεσμεύσεις που υπερβαίνουν τις βεβαιότητες του ενός ή του άλλου […] Αυτός ο “ιστορικός συμβιβασμός” χρειάζεται να έχει θεσμική και κοινωνική αναφορά».

Θεόδωρος Φέσσας. Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ)

Οι εκλογές της 20^ης Σεπτέμβρη θα σηματοδοτήσουν ένα νέο κύκλο στην αστική πολιτική σκηνή του τόπου. Είναι οι εκλογές που δεν στηρίζονται πλέον πάνω στο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά πάνω στη διαχείριση του μνημονίου. Η προδιαγεγραμμένη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο δεν μπορεί με κανένα τρόπο να απαλυνθεί από το “παράλληλο φιλολαϊκό πρόγραμμα” που ευαγγελίζεται. Το αντιλαϊκό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο της ΕΕ δεν μεταβάλλεται ούτε από καλές προθέσεις, ούτε από κουτοπονηριές. Και από την άλλη, ο “αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ” της Λαϊκής Ενότητας που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά το λαϊκό ΟΧΙ της 5^ης Ιούλη, είναι ένα οπορτουνιστικό συνονθύλευμα που εγκλωβίζει δυνάμεις σε αυταπάτες και αποτελεί ανάχωμα για την αναζωπύρωση του ταξικού πολέμου. Η Αριστερή Πλατφόρμα και οι σύμμαχοί της ήταν αυτοί που αποδέχθηκαν τη συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη που αναγνώριζε το χρέος, παρέτεινε το δεύτερο μνημόνιο και προετοίμαζε το τρίτο. Ήταν αυτοί που κατέχοντας νευραλγικές θέσεις στην κυβέρνηση υπηρέτησαν την κερδοφορία του κεφαλαίου και συνεργάστηκαν με την αιγυπτιακή χούντα και τον σιωνιστικό μιλιταρισμό. Ήταν αυτοί που αποδέχθηκαν πλήρως την κατασταλτική πολιτική του Πανούση, τη συνέχιση της ύπαρξης στρατοπέδων συγκέντρωσης και την εισβολή των μπάτσων στην κατάληψη της Πρυτανείας. Καμιά εμπιστοσύνη, λοιπόν, ούτε στον μνημονιακό ούτε στον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη, οι παλιοί και νέοι εγγυητές των μνημονιακών πολιτικών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) ως γνήσιοι λαγοί του κεφαλαίου ενδιαφέρονται μονάχα για το βάθεμα της ταξικής αφαίμαξης και του ξεπουλήματος της δημόσιας ιδιοκτησίας. Και θα το επιδιώξουν με κάθε τρόπο, όπως έδειξαν και οι ευθείες απειλές για μια ελληνική εκδοχή του Μαϊντάν από τον “Κένταυρο” Βαγγέλη Μεϊμαράκη: «Εάν δεν έρθει η συμφωνία […] θα παρέμβουν οι δυνάμεις της αστικής τάξης, θα απαντήσουμε πολύ διαφορετικά οι πολίτες της δημιουργίας». Στις φιλοΕΕ εφεδρείες ανήκει και η ναζιστική Χρυσή Αυγή, που ολοένα ξεμασκαρεύεται από το αντιμνημονιακό της προσωπείο και δείχνει ξεκάθαρα τη συμπόρευσή της με τις συστημικές δυνάμεις: «Δεν πρέπει να φύγουμε από την Ε.Ε. Δεν μπορείς να φύγεις έτσι εύκολα, από τη στιγμή που βρίσκεσαι 34 ακριβώς χρόνια και η ελληνική οικονομία έχει σήμερα διάρθρωση σύμφωνα με την Ε.Ε. Ούτε από το ευρώ μπορούμε να φύγουμε αυτή τη στιγμή» (Νίκος Μιχαλολιάκος).

Η κοινωνική πλειοψηφία που τόσα χρόνια λεηλατείται από επίδοξους σωτήρες δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τη συμμετοχή της στις εκλογές. Αντίθετα, έχει να κερδίσει μονάχα από τη μαζικοποίηση και την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων στους δρόμους. Έχει να κερδίσει από την οργάνωση της ταξικής αντεπίθεσης ενάντια στην εντεινόμενη λεηλασία των ζωών μας. Έχει να κερδίσει από τη δυναμική περιφρούρηση του λαϊκού και εργατικού ΟΧΙ της 5^ης Ιούλη. Ενός ΟΧΙ που πρέπει να σταθεί στα πόδια του, να πάρει σάρκα και οστά, να αρνηθεί ενεργητικά όλους τους εκβιασμούς της ΕΕ και των κυβερνήσεων και να σκίσει τα μνημόνια στους δρόμους και στα οδοφράγματα.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ

ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΦΑΙΜΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΛΑΪΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ!

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ