Εισήγηση για την εκδήλωση “Ευρωπαϊκή Ένωση, οργάνωση και προοπτική του κινήματος στη νέα συγκυρία” στην Κατάληψη Ευαγγελισμού στις 25 Ιουνίου

Εισήγηση για την εκδήλωση “Ευρωπαϊκή Ένωση, οργάνωση και προοπτική του κινήματος στη νέα συγκυρία” στην Κατάληψη Ευαγγελισμού στις 25 Ιουνίου

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε στις εθνικές εκλογές του 2015 πάνω από δύο εκατομύρια ψήφους (36,34 % του εκλογικού σώματος) υποσχόμενος ότι θα υλοποιήσει το “Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Τέσσερις μήνες μετά κατέθεσε στην τρόϊκα (μαζί με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ) ένα νεοφιλελευθερο πρόγραμμα 47 σελίδων, ένα νέο μνημόνιο, αποδεικνύοντας ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να αποδεσμευθεί από τις πολιτικές λιτότητας όντας μέλος της ΕΕ. Ένα αντικειμενικό γεγονός που δεν εξαρτάται από τις διαπραγματευτικές ικανότητες της συγκυβέρνησης, αλλά οφείλεται στο δομικά αντιδραστικό χαρακτήρα τη ΕΕ. Μιας λυκοσυμμαχίας που εξαρχής δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε σε τρία επίπεδα: 1) Σαν ιμπεριαλιστικό κέντρο ικανό να ανταγωνιστεί άλλα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. 2) Σαν μηχανισμός ισχυροποίησης του κεφαλαίου απέναντι στο εργατικό κίνημα, τις κατακτήσεις και διεκδικήσεις του. 3) Σαν μηχανισμός ισχυροποίησης των ηγεμονικών ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στις χώρες της περιφέρειας, με αποκορύφωμα τη διαχείριση του χρέους και τα μνημόνια.

Συγκεκριμένα στην περίπτωση που μια ελληνική κυβέρνηση εφάρμοζε ένα πρόγραμμα με στοιχεία φιλολαϊκής πολιτικής θα είχε να αντιμετωπίσει μια ανελέητη οικονομική και πολιτική επίθεση από τους “συμμάχους” και “εταίρους” της, αφού η χώρα έχει υπογράψει σειρά συνθηκών, συμβάσεων και δεσμευτικών συμφωνιών με την ΕΕ. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

Α) Σύμφωνα με τoν κανονισμό του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (European Financial Stability Facility – EFSF) εάν προκύψει διαμάχη μεταξύ κράτους μέλους και Ταμείου, αυτή επιλύεται στο δικαστήριο του Λουξεμβούργου βάσει του Αγγλικού Δικαίου.

Β) Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μπορεί να επιβάλλει πρόστιμα στα κράτη μέλη, αν γίνει επίκληση στο άρθρο 4, παράγραφος 3 της Συνθήκης της ΕΕ, που προβλέπει την αμοιβαία τήρηση των υποχρεώσεων μεταξύ κρατών μελών.

Γ) Τα περιθώρια για κοινωνικές δαπάνες (υγεία, παιδεία, προνοιακά επιδόματα κλπ) είναι ασφυκτικά λόγω των ευρωπαϊκών κανόνων για το έλλειμμα, καθώς αν αυτό υπερβεί το όριο του 3% το Συμβούλιο θα εκδόσει συστάσεις. Η μη συμμόρφωση με αυτές τις συστάσεις μπορεί φυσικά να οδηγήσει σε επιβολή κυρώσεων.

Δ) Ο κανονισμός της ΕΕ προβλέπει ότι όποια χώρα έχει δανειστεί από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς θα βρίσκεται υποχρεωτικά σε καθεστώς αυξημένης εποπτείας μέχρι να ξεπληρώσει το 75% των δανείων της. Για την Ελλάδα αυτό σημαίνει πάνω από 50 χρόνια.

Ε) Από το 2011 η ΕΕ θέτει συγκεκριμένα όρια στις αυξήσεις μισθών (τα οποία προσδιορίζει σε σχέση με το ΑΕΠ κάθε χώρας), ακυρώνοντας και τυπικά το ψεύδος του “κοινωνικού διαλόγου”.

ΣΤ) Στη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου η συγκυβέρνηση δεσμεύτηκε για την επιτυχή ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος (μνημόνιο), την πλήρη και έγκαιρη εκπλήρωση των υποχρεώσεων απέναντι στους δανειστές, τη μη εφαρμογή μονομερών ενεργειών.

Σήμερα οι αντιθέσεις οξύνονται, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είναι βαθιά και οι συνέπειές της δύσκολα αναστρέψιμες, η Ελλάδα απειλήται σε κάθε Eurogroup με έξοδο από το Ευρώ. Μια τέτοια ενδεχόμενη έξοδος, θα είναι επιλογή του ΔΝΤ και του σκληρού πυρήνα της ΕΕ για να επιβάλλει στην περιφέρεια κυβερνήσεις πλήρους υποτέλειας. Ένα ενδεχόμενο που αποδεικνύει την οικονομική ανισομετρία μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ, που έτσι και αλλιώς διατυπώνεται με σαφήνεια στους δείκτες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της βιομηχανικής παραγωγής, της παραγωγικότητας, του όγκου των εμπορικών συναλλαγών και των άμεσων επενδύσεων κεφαλαίων σε άλλες χώρες. Αποδεικνύει την ηγεμονική θέση της Γερμανίας, το ρόλο της Γαλλίας και των χωρών με αξιολόγηση ΑΑΑ, τις σχέσεις εξάρτησης της Ελλάδας, που σε πολιτικό επίπεδο παρουσιάζεται ως ανεξάρτητη στην πράξη όμως είναι δεμένη στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης.

Η πρόσδεση με τον δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό αποτελεί σταθερό στρατηγικό στόχο του ντόπιου κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού εδώ και δεκαετίες. Η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, υπέγραψε την συμφωνία σύνδεσης με την ΕΟΚ το 1961, είναι μέλος της (και μετέπειτα της ΕΕ) από το 1981, είναι ενταγμένη στη Ενιαία Αγορά από το 1992 και στην ΟΝΕ από το 2001.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πιστός στον σταθερό και ιστορικό προσανατολισμό του στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, έδωσε τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις προεκλογικά όταν ο Τσίπρας δήλωνε προκλητικά: «Λέω με τη δύναμη της φωνής μου η Ελλάδα είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται”. Στη συνέχεια, σαν κυβέρνηση, περιέθαλψε τραυματίες φασίστες από την ουκρανική “Εθνοφρουρά” στο ΚΑΤ, υποσχέθηκε νέα νατοϊκή βάση στο Αιγαίο, συνέχισε την οικονομική και πολιτικο-στρατιωτική συνεργασία με τη δικτατορία της Αιγύπτου και το κράτος του Ισραήλ.

Στις 17 Ιουνίου με επιστολή της προς τον πρωθυπουργό η ελληνική ολιγαρχία (η Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων Ελλάδος, ο ΣΕΒ, η Ελληνική Συνομοσπονδία Εμπορίου & Επιχειρηματικότητας, ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων καθώς και ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος) ξεκαθαρίζει ότι πρέπει “να αποφύγει η χώρα τη ρήξη με τους εταίρους και την έξοδο από την Ευρωζώνη”. Οι εγκληματίες αυτοί γνωρίζουν ότι αναγκαία προϋπόθεση της κερδοφορίας τους και της διατήρησης των προνομίων τους αποτελούν: Το πρόγραμμα ΕΣΠΑ 2014-2020 (ενδεικτικά στοιχεία για τη σημασία των προγραμμάτων της ΕΕ: το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης 2000-2006 αφορούσε 42 δις για 25.000 έργα σε όλη την Ελλάδα, ενώ το ΕΣΠΑ 2007-2013 39,4 δις). Η δημιουργία του Ευρωπαικού Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων και η χρηματοδότηση υποδομών μεταφοράς, ενέργειας και ευρυζωνικότητας, υποδομών απαραίτητων για τα σχέδια του ντόπιου κεφαλαίου. Η στήριξη του εγχώριου τραπεζικού συστήματος από τη χρηματοδότηση της ΕΚΤ και του έκτακτου μηχανισμού (ELA), και κατ’ επέκταση η στήριξη ολόκληρου του βιομηχανικού και εμπορικού κεφαλαίου. Ο εκσυγχρονισμός των κρατικών δομών και η μείωση της γραφειοκρατίας. Τα νέα και παλιά μνημόνια και οι περίπου 400 εφαρμοστικοί νόμοι που τα συνοδεύουν. Ταυτόχρονα οι καθημερινές δηλώσεις πολιτικών, τραπεζιτών, μεγαλοδημοσιογράφων και εκδοτών, ακόμα και του Αρχιεπίσκοπου, αποδεικνύουν ότι τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης είναι εξαρτώμενα από τα ισχυρά ευρωπαϊκά μονοπώλια και την ΕΕ. Παράλληλα τα σχέδια της να μετατραπεί η χώρα σε μια γιγαντιαία τουριστική υποδομή, να αναβαθμιστεί σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων, αλλά και να διασφαλίσει μερίδιο από τη συνεκμετάλλευση των θαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο, το Ιόνιο, τη Νότια Κρήτη και την Κύπρο απαιτούν την παραμονή της χώρας στην ΕΕ.

Η ψήφιση ενός νέου μνημονίου, η ανάγκη σύναψης ενός νέου δανείου άμεσα, οι εσωτερικές αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και οι αφόρητες πιέσεις των διεθνών τοκογλύφων οδηγούν το πολιτικό σκηνικό σε αναδιάταξη. Ο Σαμαράς συναντιέται με τον Σημίτη και τον Παπαδήμο, ο Θεοδωράκης δηλώνει καθημερινά υποταγή στο ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, ο Αλέκος Παπαδόπουλος ιδρύει νέο κόμα, η “αντιμνημονιακή” Χρυσή Αυγή θεωρεί μονόδρομο το Ευρώ, ενώ οι συζητήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσουν σε αποχωρήσεις βουλευτών και στελεχών. Ταυτόχρονα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνει ότι “δεν μπορεί να διανοηθεί να είναι Πρόεδρος μια χώρας που δεν έχει για νόμισμα το Ευρώ”, ενώ η “αριστερή” αστυνομία και οι ένοπλες δυνάμεις προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν γενικευμένες ταραχές σε περίπτωση οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας. Σε αυτή τη συγκυρία η αντίδραση οργανώνει την ελληνική εκδοχή του Ευρωμαϊντάν με μαζικές πανελλαδικές συγκεντρώσεις υπερ της ΕΕ, η “άκρα” αριστερά προσπαθεί να συμμαχήσει με τους “αντιμνημονιακούς” του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο αναρχικός/ αντιεξουσιαστικός χώρος παρατηρεί ουσιαστικά αμέτοχος την κίνηση της ιστορίας.

Σήμερα, που η συγκυβέρνηση είναι έτοιμη πλέον να συμφωνήσει σε ένα ακόμα χειρότερο μνημόνιο από την περιβόητη πρόταση των 47 σελίδων, απαιτείται η δημιουργία πολιτικού και κοινωνικού μετώπου που θα θέσει ως τακτικούς στόχους τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την ΕΕ. Αιτήματα και στόχοι που μπορούν να συσπειρώσουν κρίσιμες μάζες, να υπονομεύσουν πραγματικά και όχι στα λόγια την ελληνική αστική τάξη, να οξύνουν την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, να στείλουν σινιάλο αντίστασης σε όλο τον κόσμο. Σήμερα, που η αστική διαχείριση αποτυγχάνει να δώσει βιώσιμη λύση ξεπεράσματος της κρίσης, απαιτείται η διαμόρφωση του “υποκειμενικού παράγοντα”. Η συγκρότηση ενός μαχόμενου αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Πειθαρχημένου και οργανωμένου. Με θέσεις, αρχές, ενότητα τακτικών και στρατηγικών στόχων και οπλισμένο με το δίκαιο των συμφερόντων της τάξης μας.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.

Συνέλευση αναρχικών κουμμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση