Aπάντηση στα κείμενα της Ασύμμετρης για το βραχιολάκι

(Σημείωση Ασύμμετρης: Το παρακάτω κείμενο έφτασε υπό τη μορφή σχολίων στο μπλογκ, παρ' όλα αυτά δομεί ένα άρτια συγκροτημένο κείμενο και κρίνουμε απαραίτητο να το αναδημοσιεύσουμε γιατί θέτει με σοβαρό τρόπο ζητήματα του κοινού μας αγώνα και συμβάλει πραγματικά σε έναν γόνιμο κινηματικό διάλογο, ξεφεύγοντας από άλλου είδους αφοριστικές κριτικές που συναντήσαμε τον τελευταίο καιρό. Σκοπός μας δεν είναι να γίνει ένα ιδεολογικό μπρα ντε φερ για το ποιος έχει πιο πολύ δίκαιο, αλλά να ανοιχθεί ένας ουσιαστικός διάλογος για ένα ζήτημα πρωτόγνωρο για το χώρο μας. Και το παρακάτω κείμενο συμβάλει σε αυτήν την κατεύθυνση)

Γενικά μιλώντας η κριτική δεν είναι "σταυρός κ καρφί" αλλά απαραίτητο όπλο κάθε πολιτικού υποκειμένου. Κατά την άποψή μου αντιλήψεις οι οποίες απορρίπτουν συνολικά κάθε επιμέρους αγώνα στο όνομα της καθαρότητας,κάθε άλλο παρά συνεισφέρουν στους κοινωνικό-ταξικό κίνημα (το οποίο άλλωστε δεν αναγνωρίζουν ή ακόμα χειρότερα το αντιμετωπίζουν εχθρικά) και στην επαναστατική υπόθεση, αντιθέτως επιδιώκουν περίκλειστες ομαδοποιήσεις με μοναδικό στόχο την αυτο-επιβεβαίωση.

Είναι δε συνυπεύθυνες για την παραγωγή ελιτίστικων και αδιέξοδων λογικών. Δεν είναι ωστόσο καθόλου μόνες τους και κυρίως οι φορείς τους δεν καθορίζουν τίποτα ιδιαίτερο εδώ και πολύ καιρό, για να τις ανάγουμε σε ένα είδους σκιάχτρο προς λιθοβολισμό, που φοβίζει την κριτική εν γένει. Πολύ λιγότερο έως καθόλου λοιπόν,με απασχολεί ο φορέας της α-πολίτικης λογική του κειμένου το οποίο εν μέρει αφορά η απάντηση όσο η ίδια η απάντηση και η α-πολίτικη λογική που επίσης αναπαράγει.

Υπενθυμίζω ότι μεταξύ άλλων στη βάσανο της κριτικής έχουν μπει οι μεγαλύτερες επαναστατικές προσπάθειες στην ιστορία, η Παρισινή Κομμούνα κ η CNT-FAI (που είχαν χιλιάδες νεκρούς), αγωνιστές που έδωσαν τα πάντα για την πιο ωραία υπόθεση όπως η RAF και οι Τούρκοι Κομμουνιστές (με τους νεκρούς απεργούς πείνας), μεγέθη δηλαδή και αγώνες ασύλληπτα εν συγκρίση με το αποτέλεσμα ενός αγώνα που "κανει-και-δεν-κάνει-να-κριτικάρουμε". Άλλωστε η απάντηση στη Δημοκρατία της Γαληνότατης δεν είναι η Γενοβέζικη Δημοκρατία.

Σε συνάφεια με την προηγούμενη θέση για τα αδιέξοδα στα οποία οδηγούν ελιτίστικες αντιλήψεις, κανένας αγώνας δεν είναι υπεράνω κριτικής γιατί είναι ένας αγώνας που επηρρεάζει τους πάντες όπως δεν είναι υπεράνω κριτικής και τα υποκείμενά του

1) Οι περιοριστικοί όροι επιβλήθηκαν, χωρίς πρώτα να αποτελέσουν διεκδικούμενο κάποιου επιμέρους αγώνα. Δεν δόθηκε δηλαδή πολιτική συναίνεση σε αυτούς και μάλιστα προκαταβολική, όπως έγινε στην περίπτωση που βρίσκεται υπό συζήτηση. Η θέση "ή για όλα τα περιοριστικά ή για τίποτα" παραγνωρίζει αυτή την παράμετρο. Δεν ισχύει δηλαδή το 'κανείς δεν υπερασπίστηκε το βραχιολάκι". Με βάση τη λογική "το μη χείρον βέλτιστο" και την αναγνώριση ως εύλογου του διλήμματος που τέθηκε, το βραχιολάκι έγινε ζητούμενο, κατά συνέπεια και υπερασπίσιμο απέναντι στο χείρον. Δεν πρόκειτα περί τραγωδίας, αρχαίας ή νέας αλλά είναι σοβαρά προβληματική η αποδοχή αντίστοιχων διλημμάτων.

2) Το αποτέλεσμα ενός αγώνα με θετικά, αρνητικά, πολλά θετικά ή πολλά αρνητικά απολογίζεται σε σχέση με όσους τον διεξήγαγαν και φυσικά και σε σχέση με αυτούς που τον καθόρισαν. Πικρό και άβολο μεν, απολύτως συμβατό με την επαναστατική ηθική δε. Έχει γραφτεί στην απεργία πείνας του Κ.Σακκά για παράδειγμα από τον το Ν.Ρωμανό σχετικά με "τη διεκδίκηση της επιστροφής στη νομιμότητά τους" που δεν πρέπει να επιζητάται. Ήταν και τότε "χρέωμα";   

Για τα υπόλοιπα ισχύει ότι και στο 1). Ο νόμος Ρουπακιώτη ψηφίστηκε πριν, αλλά θα εφαρμοστεί με βάση μία τροπολογία για την οποία έχει πρώτα δηλωθεί από "τη δική μας πλευρά"-ότι είναι αποδεκτή η χρήση αυτού του μέσου επιτήρησης και καταστολής. Εχει δηλωθεί για την ακρίβεια από τον Ραγκούση, πριν καν τεθεί προς ψήφιση η τροπολογία, πριν καν προταθεί δημόσια τουλάχιστον από τους απέναντι, η συναίνεση σε ένα μέτρο στο οποίο βρισκόμαστε αντίθετοι. Σίγουρα το βραχιολάκι δεν είναι "το πιο σκληρό και απάνθρωπο μέσο".

Είμαστε όμως αντίθετοι στην ηλεκτρονική επιτήρηση κ το βραχιολάκι γιατί αναγνωρίζουμε σε αυτό το μέτρο, ένα κομμάτι του εκσυγχρονισμού της διαδικασίας ελέγχου και επιτήρησης, έναν εκσυγχρονισμό που σχεδιάζεται από το καθεστώς προκειμένου να διατηρήσει την κοινωνική ειρήνη.

Η δε διαδικασία της ανανέωσης της θεσμικής κατοχύρωσης αυτού του μέσου συνέβη -κ είναι ίσως το πιο σημαντικό- χωρίς να υπάρχει αρχικά η παραμικρή επίδραση με το κίνημα αλληλεγγύης για το ποια είναι η θέση του για αυτό το θέμα. Με την κυριαρχία μίας στρατηγικής που σχεδιάζεται από ένα δικηγόρο "με άκρες". Και που αν εν τέλει αν δεν απορριφθεί έστω και κατόπιν από την πλευρά μας,αναγορεύεται σε κινηματική. Άλλωστε ο Ραγκούσης δεν βρίσκεται αυτόβουλα εκεί που βρίσκεται,αλλά ως αποτέλεσμα επιλογής κ ενώ έχει κανονίσει συναντήσεις μέχρι και με τον πρωθυπουργό(;). Υπάρχει τελικά κάποιο όριο στο τι είναι αποδεκτό ως μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού ή όλα παίζουν; Αν όλα παίζουν, τουλάχιστον ας μη βαυκαλιζόμαστε μιλώντας για ανυποχώρητες--ασυγκράτητες-αλεξικέραυνες αναρχίες, πολιτικά είναι εξίσου φαιδρό με τους βαυκαλισμούς για τις ανθρωπινότητες που φωτίζουν την πλάση και τα ζωντανά. Κι αν τελικά είναι όντως νίκη η εξέλιξη της απεργίας πείνας τότε δεν χρεώνεται θετικά και ο δικηγόρος υπεράσπισης την επιτυχία αυτής της εξέλιξης; Δεν υπάρχει δηλαδή μία προφανής αντίθεση ανάμεσα στη διαπίστωση (σε προηγούμενο κείμενο σου) ανάμεσα στο ρόλο που παίζει ο συγκεκριμένος δικηγόρος και στον απολογισμό ενός αγώνα τον οποίο σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό καθόρισε;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη στην πραγματικότητα μία αμοιβαία υποχώρηση - ανάμεσα σε ένα τμήμα του καθεστώτος κ στο κίνημα αλληλεγγύης που επιτεύχθηκε έπειτα από το ξεδίπλωμα της διαμεσολάβησης σε όλο της το μεγαλείο, ονομάστηκε "νίκη". Οι αμοιβαίες υποχωρήσεις δεν είναι έγκληματα καθοσιώσεως. Πολλές φορές είναι και απαραίτητες. Πρέπει όμως να κρίνονται για τι τελικά εξυπηρέτησαν. Η συγκεκριμένη αμοιβαία υποχώρηση εξυπηρέτησε το αίτημα για άδεια,αυτή κερδήθηκε. Εξυπηρέτησε τη "δημοκρατική" πτέρυγα του καθεστώτος, καθώς αναδείχθηκε σε παράγοντα εξομάλυνσης και αποσυμπίεσης. Στρίμωξε την "σκληρή" πλευρά του καθεστώτος που εμφανιζόταν ανυποχώρητη κι αυτό καταχωρείται στα θετικά της αλλά είναι αρκετή; Θα ήταν σίγουρα αν επιδιώκαμε τον φαινομενικό εξανθρωπισμό του συστήματος. Δεν επιδιώκουμε αυτό και δεν γίνεται να αφήνουμε εντελώς στην άκρη τον τελικό και πραγματικό σκοπό μας.

3) Αυτό είναι ευκταίο και το ρήγμα (σημειολογικό κι αυτό) καταχωρείται στα θετικά της απεργίας πείνας και του αγώνα που αναπτύχθηκε σχετικά με αυτή.

4) Το ζήτημα φυσικά δεν είναι η τεχνολογία αυτή καθεαυτή, ούτε το "πανανθρώπινο ιδεώδες" (το ποιο;) αλλά ποιος χρησιμοποιεί την τεχνολογία και για ποιο σκοπό. Είναι επίσης μεταφυσική η εξαρχής προσωποκεντρική αντιμετώπιση ενός θέματος (*βραχιολάκι αλλά και άδειες) που δεν αφορά το χ πρόσωπο αλλά κάθε συμμέτοχο του αγώνα

5) Ένα πραγματικό κοινωνικό και ταξικό κίνημα μπορεί να κάνει διάκριση ανάμεσα στις εκάστοτε ατομικές προτεραιότητες κ το συνολικό στόχο που έχει το ίδιο (αν έχει).Αλλιώς καταλήγει συμπλήρωμα άλλων πολιτικών σχεδίων ή ως ομάδα πίεσης "για τους δικούς του".

Ας δούμε με μια πιο καθαρή ματιά,τώρα που δεν κινδυνεύει η υγεία του απεργού, αν εξαρχής αυτός ο αγώνας κατάφερε να έχει χαρακτηριστικά ανταγωνιστικά με το υπάρχον και αν προσέθεσε άθελά του, μία μαχητική ψηφίδα ανθρωπισμού στη μεγάλη εικόνα της "δημοκρατίας χωρίς αδιέξοδα". 

Για το τέλος καθαρά λόγια κ συγκεκριμένα. Προφανώς κ ο θάνατος ενός απεργού πείνας δεν είναι ζητούμενο ,αντιθέτως δεν πρέπει να μπαίνει καν "στο τραπέζι" από την πλευρά μας.Τίθεται (τουλάχιστον αν κ είναι λειψό από μόνο του) το ζήτημα της εξέλιξης της απεργίας πείνας κ της στάσης του κινήματος αλληλεγγύης.Η στάση "δεν πέτυχα αυτό που ήθελα,συνεχίζω όσο αντέχω,όταν δεν αντέχω-καντε ότι καταλαβαίνετε",μολονότι δεν θα ικανοποιούσε αντίστοιχα το θυμικό που ζητάει με το στανιό είτε νίκες και πανηγύρια είτε μάρτυρες ,μολονότι δεν θα ικανοποιούσε το επιμέρους αίτημα, θα παρέμενε σε συνάφεια ως προς τις απορριπτικές θέσεις και τους αγώνες μας απέναντι στις μεθοδεύσεις της καταστολής και της διαμεσολάβησης.Αδιέξοδο δηλαδή ή ένα ακατάβλητο δίλημμα (θάνατος ή βραχιόλι) δεν υπήρχε ή για την ακρίβεια δεν έπρεπε να υπάρχει.

Αν βέβαια η αλληλεπίδραση σκοπών του επιμέρους αγώνα και σκοπών του κινήματος δεν είναι ζητούμενο εξαρχής ή δεν τίθεται καν υπό σκέψη,τότε έχουμε την αντιστροφή της απαράδεκτης αξίωσης να γίνει ο κρατούμενος-απεργός πείνας αξία χρήσης στο όνομα του "κινήματος". Και αξιώνεται πια να γίνεται το "κίνημα" αξία χρήσης στο όνομα του κρατούμενου-απεργού πείνας. Η άκριτη αποδοχή της όποιας εξέλιξης (γιατί αυτή ήρθε ως αποτέλεσμα ενός πολύ σκληρού μέσου όπως αυτό της απεργίας πείνας,κάτι που εύλογα συγκινεί κ δημιουργεί συναισθηματική φόρτιση) συνεπάγεται την αποδοχή της απουσίας της πολιτικής σκέψης.

Δεν χρειαζόμαστε ούτε αυτομαστίγωμα ούτε πλασματικές νίκες. Μεγαλύτερη συνέπεια στους διακυρηγμένους σκοπούς μας και διασηφήνιση ποιοί είναι τελικά αυτοί, χρειαζόμαστε σίγουρα. Αν μη τι άλλο δυναμική υπάρχει και αναδείχτηκε και αυτή το προηγούμενο χρονικό διάστημα κι αυτό καταχωρείται στα θετικά.Το θέμα είναι πώς χρησιμοποιείται αυτή κι αν εξαντλείται σε μάχες αναπαραγωγής μίας τουλάχιστον περιορισμένης πολιτικής ύπαρξης.