Οθέλος- pulp τραγωδία (απόσπασμα από υπό έκδοση διήγημα του Τάσου Θεοφίλου)

20-21 Φλεβάρη

Κάθομαι σε ένα μπαρ. Δίπλα μου κάποιος που μιλάει με βραχνή φωνή και ύφος: έχω δει πολλά στη ζωή μου. Τίποτα δεν έχει δει. Απλώς στα νιάτα του διάβασε Ντεμπόρ και ακόμη δεν μπορεί να συνέλθει. Έχει ύφος: στην ζωή μου έχω κάνει πολλά. Τίποτα δεν έχει κάνει. Απλώς πίνει πολύ και διαβάζει Μπουκόφσκι. Εξαπολύει τα βέλη της κριτικής προς κάθε κατεύθυνση. Πιστεύει πως έχει μια πλήρη και σφαιρική αντίληψη για τον κόσμο. Για την ιστορική κίνηση. Απλώς έχει διαβάσει Φουκώ και έχει δοκιμάσει LSD. Κατηγορεί τα περιστέρια. Τα θεωρεί σύγχρονη μάστιγα των μητροπόλεων. Ποντίκια με φτερά και άλλες κοινοτοπίες, δεν καταλαβαίνει ότι η σημερινή κατάντια τους συμβολίζει την έκπτωση του Αγίου Πνεύματος. Την αποδραματοποίηση της ζωής.

[…]

Το επόμενο απόγευμα της λέει: είδα άσχημο όνειρο. Κοιτάζει τον καθρέφτη του συνοδηγού.

Έχει σταγόνες βροχής. Σιωπή. Ο υαλοκαθαριστήρας περιπολεί το παρμπρίζ σκανάροντας τις ψιχάλες που προσγειώνονται πάνω του. Είναι ο μονός θόρυβος που ακούει. Δεν ακούει τον θόρυβο της μηχανής. Δεν ακούει τον θόρυβο του υγρού οδοστρώματος. Της μουσκεμένης πόλης. Ο ήχος της πόλης όταν βρέχει του φέρνει ζάλη. Bad trip. Κοιτάζει και ακούει τους υαλοκαθαριστήρες. Τρουκ-τρουκ, κενό, τρουκ-τρουκ. Αυτή κατεβάζει έναν πόντο το παράθυρο κι' ανάβει τσιγάρο. Καπνίζει και φυσάει τον καπνό προς την χαραμάδα. Η καμπίνα ντουμανιάζει και ξεντουμανιάζει ανά κύματα. Της ταιριάζει το τσιγάρο. Του αρέσει να την φιλάει και να γεύεται την αίσθηση του μπαγιάτικο καπνού στο στόμα της. Την ρωτάει που είναι το μαντίλι που της χάριζε. Του λέει ότι το έχασε. Του λέει ότι το ξέχασε στο πατέρα της. Ότι ο πατέρας της είναι εισαγγελέας. Ότι μυρίζει σαν πτώμα. Της λέει ότι ήταν ενθύμιο της μητέρας του. Της λέει να χωρίσουνε. Αυτή φεύγει αναστατωμένη.  Αυτός κοιτάζει απελπισμένος. Τα σύννεφα αυτήν την ώρα δίνουν στον ουρανό το βρώμικο χρώμα της πόλης.

Ο έρωτας είναι σκατά. Δεν πιστεύω πια στους εξωραϊσμούς της τέχνης. Η προοπτική του έρωτα προς το Απόλυτο είναι μόνο συμβολική και ο πραγματικός  του προορισμός είναι να τσαλαβουτάει στην χαμέρπεια της ανθρώπινης υπόστασης. Παρουσιάζεται σαν ένωση ενώ είναι διαχωρισμός. Παρουσιάζεται σαν αποθέωση ενώ είναι κατάπτωση. Είναι η κατάρα της ανθρωπότητας. Ο έρωτας δεν είναι μάχη, άλλα ασθένεια.

Ούτε η ανθρωπότητα αξίζει. Δεν αξίζει κάτι παραπάνω από αυτό που έχει. Η ανθρωπότητα είναι υπερεκτιμημένη. Τους ανθρώπους μόνο να τους παρατηρείς αξίζει. Και να τους λυπάσαι. Πόσο τιποτένιοι είναι. Πόσο τιποτένια κίνητρα βρίσκονται πίσω από τα πιο ηρωικά κατορθώματα. Πόση ανασφάλεια πίσω από τα πιο αλτρουιστικά συναισθήματα. Αγαπάω τον Μαρξ όχι για τη συμβολή του στην ανθρώπινη ιστορία. Σίγα την ιστορία. Τον αγαπάω για το στυλ του, την υπεροψία του και το ταμπεραμέντο του. Μισώ τον Νίτσε για τον ίδιο λόγο άλλα και επειδή κανείς δεν καταλαβαίνει ότι στην ιστορία έμεινε όχι για τον Αντίχριστο ή τον Ζαρατούστρα άλλα για το παχύ μουστάκι και την αλφαδιασμένη χωρίστρα του. Γιατί ο Νίτσε είναι σαν τον Ντεμπόρ. Παιδική αρρώστια. Αν τον περάσεις μικρός σου αφήνει αντισώματα, αν τον περάσεις μεγάλος σου αφήνει κουσούρι. Αυτός είναι ο Δυτικός πολιτισμός. Ξέρω πως η ανθρωπότητα έχει ξαναζήσει περιόδους παρακμής αντίστοιχες της σημερινής. Όμως ξέρω πως πότε πριν δεν χρειάστηκε να επιστρατευτεί τόση ανθρώπινη δημιουργικότητά για να προκληθεί αυτή η παρακμή. Αυτή η παρακμή είναι τεχνίτη. Κάποτε με παίρνει ο ύπνος.