Σχετικά με την ίδρυση ξενώνα αιτούντων ασύλου στη Τούμπα

Συλλογικότητα αναρχικών από την ανατολική Θεσνίκη http://anatolika.espivblogs.net/

Το συγκεκριμένο κείμενο μοιράστηκε στον τοπικό ΟΑΕΔ αλλά και στη διάρκεια πορείας στη γειτονιά της Τούμπας.

Mετά από αρκετές δεκαετίες οι στάβλοι του δήμου στην περιοχή της Τούμπας παύουν να λειτουργούν ως συνεργείο για τ” αυτοκίνητα των οδοκαθαριστών, ως συνεργείο ηλεκτροκολλήσεων και ως βαφείο που γέμιζε τη γειτονιά με αναθυμιάσεις. Ο δήμος Θεσσαλονίκης, πιάνοντας την ευκαιρία για μίζες από τα μαλλιά και σε συνεργασία με τη ΜΚΟ Άρσις αποφάσισε τη μετατροπή ενός μέρους της έκτασης (περίπου το 1/3 κατά δηλώσεις) σε φιλοξενείο αιτούντων πολιτικού ασύλου. Πρόκειται, σύμφωνα με το πρόγραμμα για 7 μονογονεϊκές οικογένειες που αναγκάστηκαν να φύγουν από τις χώρες τους λόγω πολέμων, εμφυλίων συγκρούσεων, δικτατοριών…

Δήμοι, μια ακόμα καπιταλιστική επιχείρηση

Η δημιουργία αυτού του ξενώνα δεν μπορεί να ιδωθεί αποκομμένα από το ποιος την πραγματοποιεί, με ποιους όρους και για ποιους λόγους. Από τη στιγμή που δεν τρώμε ούτε τον παπά του «κρατικού αντιρατσισμού» αλλά ούτε και τον παπά της τοπικής αυτοδιοίκησης που βασίζεται στη «συμμετοχικότητα των πολιτών», ας πούμε δυο λόγια για το τι πιστεύουμε ότι είναι οι δήμοι.

Οι δημοτικές κοινότητες, οι δήμοι, οι περιφέρειες είναι παράλληλα κέντρα διαχείρισης της κρατικής/ καπιταλιστικής μηχανής. Αν και παρουσιάζονται ως όργανα λήψης αποφάσεων που αφορούν τοπικά προβλήματα και στα οποία υποτίθεται ότι δίνεται η δυνατότητα μεγαλύτερης συμμετοχής των πολιτών, δεν παύουν να λειτουργούν καθ” εικόνα και καθ” ομοίωση της κεντρικής εξουσίας και να εξαπλώνουν την ιεραρχία ως μοντέλο οργάνωσης στη βάση του κοινωνικού σώματος. Ακόμα και σε ζητήματα που θα αρκούσε μια συνέλευση γειτονιάς για να συζητήσει/ επιλύσει, τα πάντα πρέπει να περάσουν, να φιλτραριστούν και μετά να αναδιαμορφωθούν ή ακόμα και να αγνοηθούν μέσα από θεσμοθετημένες επιτροπές, συμβούλια, δημοτικές αρχές ανάλογα με το τι συμφέρει τις οικονομικές και πολιτικές εξουσίες.

Το πρόβλημα μας λοιπόν με τις δημοτικές αρχές βρίσκεται και στη βάση της ύπαρξης τους. Όπως και τόσοι άλλοι θεσμοί, υπάρχουν για να αφομοιώνουν την αυτενέργεια, τις αντιστάσεις, τη συλλογική δράση, τις επιθυμίες και τους προβληματισμούς των καταπιεσμένων προωθώντας ως μοντέλο οργάνωσης τους τη διαμεσολάβηση, την ανάθεση, την ιεραρχία βάζοντας κάθε πρωτοβουλία δράσης μέσα σε θεσμικά καλούπια.

Βέβαια, σε ένα κόσμο που το βασικό του κίνητρο είναι το κέρδος, δε τρέφουμε αυταπάτες για μία από τις βασικές λειτουργίες και αυτού του θεσμού: τη μπίζνα. Διαβάζουμε λοιπόν: «Προκειμένου να μην απολέσει τα ευρωπαϊκά κονδύλια του συγκεκριμένου προγράμματος ο δήμος Θεσσαλονίκης υπέβαλε τη σχετική πρόταση για τη δημιουργία ξενώνα προσφύγων αιτούντων ασύλου προς το Ευρωπαϊκό ταμείο προσφύγων». Για το συγκεκριμένο έργο, όπως και για άλλα τόσα που περνάνε από τα χέρια δήμων, κυβερνητικών οργανισμών και μη, διατίθενται εκατομμύρια ευρώ, είτε μέσω κονδυλίων είτε μέσω φόρων που μας βαραίνουν όλους. Το πόσα από αυτά τα λεφτά φτάνουν στο τελικό τους προορισμό δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε κάθε φορά, αλλά σίγουρα το φαγοπότι ήταν και είναι μεγάλο. Τη στιγμή που το «κράτος πρόνοιας» υποχωρεί και τη θέση του παίρνουν ΜΚΟ και ιδιωτικές πρωτοβουλίες, έχουμε κάθε λόγο να παίρνουμε τoις μετρητοίς τις παραπάνω δηλώσεις του Μπουτάρη και να μην μας πείθουν οι αντιρατσιστικές κορώνες που επικαλείται ο δήμος και η ΑΡΣΙΣ.

Όποιοι και όποιες συνεχίζουν να εθελοτυφλούν σε σχέση με το ρόλο των δήμων ως τοπικά όργανα του καπιταλισμού, που όσο ανθρωπισμό κι αν πουλήσουν δρουν στην καλύτερη των περιπτώσεων ως βαλβίδες αποσυμπίεσης και στην χειρότερη ως υποστυλώματα του… Όποιοι και όποιες συνεχίζουν να τρέφουν αυταπάτες σε σχέση με το ρόλο των μκο ως μια κερδοφόρα επιχείρηση που καλύπτει όσα το κράτος αδυνατεί ή δε θέλει να παράσχει στους υπηκόους του, πουλώντας εθελοντισμό, εναλλακτισμό, «αλληλεγγύη» είναι καταδικασμένοι και καταδικασμένες να ψηφίζουν, να γκρινιάζουν, να αναθέτουν ες αεί τα προβλήματα, τις επιθυμίες και τις ζωές τους στα χέρια των αρχόντων τους, τοπικών και κεντρικών.

Το κράτος πουλάει ανθρωπισμό και αντιρατσισμό

(όταν δε δολοφονεί στα σύνορα και δε φυλακίζει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης)

Αρκετές φορές κόμματα και πολιτικοί, όπως ο Μπουτάρης, χρησιμοποιούν στον λόγο τους μια αντιρατσιστική ρητορική που πατάει πάνω σε ανθρωπιστικά ιδεολογήματα, χτίζοντας έτσι ένα αντίστοιχο προφίλ, που εκτός των άλλων αποσκοπεί στην απόσπαση της συναίνεσης από συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Τέτοιου είδους ρητορικές στοχεύουν και στην ανάδειξη του “πονόψυχου» προσωπείου του κράτους, προσπαθώντας να κατευνάσουν μέρος της κοινωνικής δυσαρέσκειας που έχει δημιουργηθεί από το ότι το κράτος-πρόνοιας λειτουργεί όλο και σε μικρότερο βαθμό.

Ο θεσμικός «αντιρατσισμός» είτε εκφράζεται από κρατικούς φορείς, είτε από ΜΚΟ, μένει μόνο στην επιφάνεια του ζητήματος, καλύπτοντας μόνο την εικόνα και όχι τις αιτίες της μετανάστευσης που δεν είναι άλλες από την ίδια την λειτουργία του καπιταλισμού, των κρατών και των εξουσιαστικών συστημάτων γενικότερα. Αν και αυτή η λειτουργία λαμβάνει χώρα σε όλο τον πλανήτη και τα καταστρεπτικά της αποτελέσματα για τον άνθρωπο και την φύση είναι εμφανή παντού, η ένταση της στις περιοχές του λεγόμενου »τρίτου κόσμου» είναι ακόμα μεγαλύτερη. Επεκτατικοί πόλεμοι για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών από »δυτικά κράτη» και πολυεθνικές εταιρίες, τοπικές συγκρούσεις για την κατάληψη της εξουσίας, »ήπιες» οικονομικές επεμβάσεις κτλ υποβαθμίζουν τις ζωές των ανθρώπων εκεί ή θέτουν ακόμα και ζητήματα επιβίωσης, ωθώντας τους να φύγουν προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής. Βέβαια οι συνθήκες αυτές βρίσκονται πολύ σπάνια, καθώς αυτό που τους περιμένει στον »δυτικό κόσμο», αν καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα ζωντανοί (πχ. πνιγμοί στο Αιγαίο), είναι η στυγνή εκμετάλλευση, η καταστολή, ο εγκλεισμός, οι εξευτελιστικές συνθήκες διαβίωσης και ο κοινωνικός στιγματισμός . Και ας μην κάνουμε τα στραβά μάτια γιατί όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας. Και να μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό κράτος έχει συμβάλει ουκ ολίγες φορές σε στρατιωτικές επιχειρήσεις και επεμβάσεις σε διάφορες χώρες.

Ταυτόχρονα δημιουργήθηκε η «ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥΜΠΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΘΗΚΩΝ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΟΥΜΠΑΣ (ΠΑΛΑΙΟΙ ΣΤΑΒΛΟΙ)», η οποία με κεντρικό σύνθημα «όχι στους πολιτικούς πρόσφυγες- όχι στην υποβάθμιση της περιοχής» μάζεψε 1200 (;) υπογραφές και θεωρώντας πως οι μετανάστες «είναι από άλλη φάρα, παρ” όλο που δεν είμαστε ρατσιστές», πως «δεν μπορούν να παίζουν τα παιδιά μας δίπλα σε ταλαίπωρους ανθρώπους», αξιώνει να μη γίνει το φιλοξενείο και να αξιοποιηθεί ο χώρος για να γίνει ένας παιδικός σταθμός που η περιοχή όπως λένε, έχει ανάγκη.

Ο ρατσισμός έχει πολλά ποδάρια

Καταρχήν, για να μην υπάρχει καμία παρεξήγηση, κι επειδή απ ότι φάνηκε από τις ατάκες κάποιων εκ των “διαφωνούντων” με τον ξενώνα υπάρχει μια ελαφριά συσκότιση στο θέμα, ας δώσουμε έναν μικρό ορισμό της λέξης “ρατσισμός” . Υπάρχει ο λεγόμενος φυλετικός ρατσισμός, η διάκριση δηλαδή εναντίον κάποιων ανθρώπων με βάση χαρακτηριστικά που δεν έχουν επιλέξει ή τους έχουν σε μεγάλο βαθμό επιβληθεί έμμεσα ή άμεσα από το κοινωνικό περιβάλλον, όπως το χρώμα του δέρματος, η γλώσσα, η θρησκεία (ακόμη κι αν δεν την ασπάζονται), ήθη και έθιμα της χώρας τους. Επίσης, κι ο κοινωνικός ρατσισμός, ο οποίος δεν έχει να κάνει με το έθνος, την φυλή, το αίμα κι άλλες τέτοιες αηδίες, αλλά με επιλογές ανθρώπων, ή επίκτητα χαρακτηριστικά τους. Η σεξουαλικότητα (σεξισμός), η εμφάνιση σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα, το μορφωτικό επίπεδο, είναι μερικά από αυτά. Επιλογές και χαρακτηριστικά βέβαια, που δεν επηρεάζουν κανέναν άλλο πέρα από το ίδιο το άτομο.

Το τελευταίο το τονίζουμε γιατί έχουμε ακούσει διάφορες μπούρδες, όπως ότι το μίσος και η επίθεση σε ρατσιστές και φασίστες είναι εξίσου ρατσισμός και φασισμός. Αυτή η οπτική, είτε καλλιεργείται από πασιφιστικές λογικές της ρεφορμιστικής αριστεράς, είτε από οποιονδήποτε άλλο, το μόνο που καταφέρνει είναι να προάγει την απάθεια ενάντια στους καταπιεστές και άρα να ωφελεί την διαιώνιση του φαινομένου του ρατσισμού. Εχθρευόμαστε τους φασίστες και τους ρατσιστές, αλλά γιατί η ιδεολογία τους προστάζει την καταπίεση και την επίθεση εναντίον ασθενέστερων ή μη κοινωνικών ομάδων με βάση ηλίθια κριτήρια καθαρότητας. Είναι ακόμη μια μορφή εξουσίας, το μακρύ χέρι του κράτους, όπου αυτό δεν μπορεί ή δεν το συμφέρει να επιτεθεί άμεσα. Άρα, ο αντιφασισμός δεν είναι κάποιου είδους αντίστροφος ρατσισμός, ή κάποια ανοιχτή βεντέτα, αλλά ακόμα μια πτυχή του αγώνα ενάντια στην εξουσία και στις διαιρέσεις που αυτή επιβάλλει στους καταπιεσμένους. .

Σε εποχές κρίσης, όπου το κράτος και το κεφάλαιο προσπαθούν να βρουν τα εξιλαστήρια θύματα πάνω στα οποία θα στρέψουν την αυξανόμενη κοινωνική οργή, μεγεθύνεται το φαινόμενο του κοινωνικού εκφασισμού. Της υιοθέτησης δηλαδή από μια μερίδα ανθρώπων, της ρατσιστικής αντίληψης ότι για τα οικονομικά-κοινωνικά προβλήματα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον καπιταλισμό, φταίνε κάποιες “αδύναμες” (μειονοτικές) κοινωνικές ομάδες, όπως οι μετανάστες, οι οποίοι “κλέβουν τις δουλειές”, “λερώνουν την καθαρότητα της κοινωνίας”, “αλλοιώνουν τα ήθη και τα έθιμα που διατηρούν την συνοχή της”. Η οπτική αυτή συνοδεύεται από ακροδεξιά αιτήματα αυστηροποίησης του συστήματος και αύξησης του ελέγχου στους καταπιεσμένους. Ο στόχος τους δεν περιορίζεται μόνο στους μετανάστες, αλλά επεκτείνεται και σε άλλες κοινωνικές ομάδες, οι οποίες δέχονται έτσι κι αλλιώς ρατσιστικής μεταχείρισης από την κοινωνία (εκδιδόμενες γυναίκες, ομόφυλα ζευγάρια, τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά ασθενείς κλπ), ή σε πολιτικούς και ταξικούς αντιπάλους των αφεντικών τους (αναρχικοί, ακροαριστεροί, απεργοί, αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας).

…και παίρνει σάρκα και οστά

Ο ρατσισμός αποτελεί ένα σύγχρονο κοινωνικό taboo χωρίς όμως πολλή σκέψη αντιλαμβανόμαστε πως όταν η επιτροπή κατοίκων που έχει συσταθεί για το ζήτημα του ξενώνα δηλώνει «δεν είμαστε ρατσιστές» εννοεί το ακριβώς αντίθετο. Δεν χρειάζεται εκτενή ανάλυση για να αντιληφθούμε πως ο αγώνας για «να μην έρθουν μετανάστες στη γειτονιά» έρχεται σε άμεση αντιπαράθεση με τις εκεί συνήθειες, που ήθελαν τους ανθρώπους απαθείς να υπομένουν κάθε είδους ουσιαστική υποβάθμιση των ίδιων τους των ζωών: από την ανέχεια και την οικονομική καταπίεση, μέχρι το ζήτημα της υποβάθμισης του επιπέδου υγείας που προσέφεραν απλόχερα οι αναθυμιάσεις από τις βαφές που χρησιμοποιούσαν τα συνεργεία του δήμου στον ίδιο χώρο που τώρα προορίζεται για φιλοξενείο.

Βέβαια, κοιτάζοντας μέσα από την οπτική των συμμετεχόντων στη συγκεκριμένη επιτροπή, ως υποβάθμιση νοείται η πτώση της αγοραστικής αξίας σπιτιών και ενοικίων, πράγμα που αφορά προφανώς όσους δύνανται να δηλώνουν «εισοδηματίες», καθώς και η οικονομική καταρράκωση του τοπικού εμπορίου και της αγοράς για τους καταστηματάρχες. Μπροστά εν τέλει σε τέτοιου είδους κίνητρα, μπροστά στις συνθήκες που διαμορφώνονται γύρω από τη δημιουργία και τη δράση αντίστοιχων επιτροπών, δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε τις, έστω μακροπρόθεσμες, κατευθύνσεις που ανοίγονται. Το παράδειγμα του Αγ. Παντελεήμονα μπορεί να φαντάζει -και να είναι στην ουσία- δυσανάλογο, όμως οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως μια τέτοια προοπτική θα κοπεί εν τη γενέσει της. Ο κόσμος του αγώνα που παλεύει για την συλλογική και ατομική απελευθέρωση θα αντιπαρατεθεί με κάθε ρατσιστικό ιδεολόγημα και θα κλείσει κάθε ανοιχτή πόρτα για φασίστες και τη δράση τους στις γειτονιές μας. Ενώ, θα αντιτάσσεται ξεκάθαρα με κάθε καταπιεστή, με κάθε έναν που επιδιώκει την συντήρηση ή αναβάθμιση της θέσης του στην κλίμακα της κοινωνικής και οικονομικής καταπίεσης.

Διαρκής αγώνας για την ολική απελευθέρωση

Εμείς ως αναρχικοί δεν μπορούμε να σταθούμε ενάντια στη δημιουργία του ξενώνα, ούτε όμως μπορούμε να εστιάζουμε στο αν θα γίνει ή όχι. Επιμένουμε να προτάσσουμε την αυτενέργεια των καταπιεσμένων, απέναντι στη λογική της ανάθεσης των αναγκών μας σε κάθε λογής δήμους και ΜΚΟ και λοιπές ανθρωπιστικές οργανώσεις. Μόνοι τους οι καταπιεσμένοι, μέσα από αυτο-οργανωμένες και αντιεραχικές κοινότητες αγώνα στις γειτονιές (και όχι μόνο), αντιμετωπίζοντας τους ανθρώπους αυτούς ως ζωντανά και δρώντα υποκείμενα και όχι ως αντικείμενα στα χέρια ρατσιστών και “αντι”ρατσιστών, φασιστών και “ανθρωπιστών”, ψευδο-επιτροπών γειτονιάς και δημαρχαίων θα δώσουν από κοινού λύσεις στα προβλήματα τους, θα δημιουργήσουν τις δομές που χρειάζονται για να επιβιώσουν, θα βρουν τους τρόπους και τη δύναμη για να πολεμήσουν κράτος και καπιταλισμό.

ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ,

ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ

ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ