4/1/08

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΔΩΡΙΑΔΗ (ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ)

Σ’ αυτόν που τοποθετεί τις βόμβες στην πατρίδα μου
Αδερφέ μου απόψε θα ξενυχτήσω παρακαλώντας τον τρελό θεό μου, μες απ' τους καπνούς των τσιγάρων και τις άδειες μποτίλιες, να μου στείλει για να σου πω το πιο ερωτικό μου τραγούδι που ποτέ για καμιά γυναίκα δεν είπα, γιατί καμιά γυναίκα ποτέ δεν ερωτεύτηκα περισσότερο, απ' τις δυο παλάμες σου, αδερφέ μου, στ' ορκίζομαι καμιά Άνοιξη, καμιά Ανατολή, κανένας ποιητής στους αιώνες καμιά ηδονή δε με συνάρπασε τόσο, όσο τούτη η έκρηξη από τα χέρια σου που σα μια απερίγραπτη εκσπερμάτωση με συγκλόνισε όλον
ω, κι ο Ιησούς θα ζήλευε τις άγιες θαυματουργές σου παλάμες
Καταστρέφω από σήμερα όλα τα άχρηστα βιβλία που μ’ είχαν επιβάλλει όλους τους δίσκους μουσικής και ξένων γλωσσών ξεχνάω κάθε φιλοσοφία και ηθική που μου δίδαξαν, κι έρχομαι πλάι σου ταπεινός μαθητής υπηρέτης των προσταγών σου, ξαναμαθαίνοντας όλα τα πράγματα από την Αρχή :
Την προέλευση του φωτός. Την ανάλυση των χρωμάτων Την καταγωγή του ψωμιού. Του φιλιού. Της δικαιοσύνης.
Θα είναι μια πορεία κοπιαστική αυτή που θα κάνουμε, το ξέρω, θα χαθούμε πολλές φορές ταξιδεύοντας στον αστρικό μας κόσμο μα η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν κατακτιέται παρά μόνο θυσιάζοντας τη σάρκα, το αίμα, την ψυχή, το είναι μας.
Γι αυτό εγώ θαυμάζω περισσότερο ΕΣΕΝΑ που τοποθέτησες τούτη τη βόμβα από τον άλλο που πάτησε τη σελήνη γιατί είναι ευκολότερο να κατακτήσεις ένα πλανήτη από την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΟΥ
Και οφείλω να σου το πω, αδερφέ μου δεν περιμένουμε ΚΑΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ από πουθενά, πουθενά, Π Ο Υ Θ Ε Ν Α…. ΜΟΝΟΙ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ
η Ελευθερία είναι υπόθεσή μας ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ όπως τα παπούτσια, τα γάντια, η οδοντόβουρτσα μας.
Έτσι λοιπόν, εγώ μετά από κάθε έκρηξη θα πλένω τα χέρια σου με τριανταφυλλόνερο, από τα δάκρυα των βασανισμένων σαν ένα σκυλί θα σε κοιτάζω στα μάτια και με το νεύμα σου μόνο θα καταλαβαίνω γιατί εσύ, αδερφέ μου δεν είσαι μαθημένος σε άχρηστα λόγια μήτε σε συνθήματα πονηρά γιατί ΕΣΥ ξέρεις πως ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΧΟΥΝΕ ΠΙΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΙΜΟ είναι τουλάχιστον ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟ, για να μην πω ΔΕΙΛΙΑ ή ΠΡΟΔΟΣΙΑ να συνδιαλέγεσαι με τους ΔΗΜΙΟΥΣ ΣΟΥ γιατί ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ καμιά γλώσσα περισσότερο αποτελεσματική από αυτή των ΕΚΡΗΞΕΩΝ να, γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί ΣΟΥ. Κι άλλες βόμβες λοιπόν κι άλλες ακόμα, παντού. Στις καρέκλες που κάθονται Στο πιάτο που τρώνε Στο ποτήρι που πίνουν νερό Στο κρεβάτι καθώς κοιμούνται Στα αμαρτωλά τους σεντόνια. Γεμάτα ακαθαρσίες και σπέρματα Και αίματα παρθένων παιδιών. Ως μες στο κεφάλι τους Που σαν ένα αραχνιασμένο παλαιοπωλείο. Να τιναχτεί στον αέρα.
Θα τις γεμίσω εγώ ο ίδιος ξεριζώνοντας τα νύχια, τα νεύρα τα νεφρά, τα πλεμόνια μου, συμπληρώνοντας τες με την εκρηχτική ύλη του πνεύματος μου, που σαν μια ακατάπαυτη αιμορραγία με πλημμύρισε όλον από Μίσος, Οργή και Εκδίκηση.
Κι άλλες βόμβες λοιπόν Ν' ανθίσει τούτος ο τόπος σαν ένα Ανοιξιάτικο περιβόλι Σαν μια ανυπέρβλητη νύχτα ερωτική του Μαγιού Γιατί μια τέτοια νύχτα θα διαλέξουμε, αδερφέ μου Βαδίζοντας αργά, κοπιαστικά, υπομονετικά ώσπου να φτάσουμε ως τη ΜΗΤΡΑ ΕΚΕΙ Θα τοποθετήσουμε την πιο υπέροχη βόμβα μας Που σαν ένας ασύγκριτος μοναδικός ΦΑΛΛΟΣ Θα εκτοξεύσει Το σπέρμα της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ Γιατί ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Είναι Πάνω από όλα Η ΣΥΝΟΥΣΙΑ Του καταπιεσμένου Που Μες απ' τα δάκρυα Και τα αίματα Θα γεννήσει Σαν ένα τραγούδι κυκλώπειο Την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Για μια τέτοια Επανάσταση θέλω να σου μιλήσω σήμερα, αδερφέ μου Για μια επανάσταση που με καμιά προηγούμενη δε συγκρίνεται :
στρατός παντοδύναμος απ' όλους Αυτούς όσους χάθηκαν άδικα μες τις μάχες της καθημερινότητας Αυτούς με τα μεγάλα μάτια των φυλακισμένων και τα ακρωτηριασμένα μέλη των βασανισμένων Όσοι εξοντώθηκαν στους σφαγιασμούς των ονείρων και θυσιάστηκαν στους τόπους των εργασιών Όσοι έζησαν μια ζωή με το σιδερένιο αστέρι του καταδικασμένου στο στήθος Όλοι οι εξευτελισμένοι από την ανέχεια και οι απαγχονισμένοι απ' την απελπισία Όσοι οι προδομένοι και όσοι οι νικημένοι Όσοι περιμένουν τρέμοντας άγρυπνοι ένα χτύπο στην πόρτα από το Δήμιο με την όψη Αστυνομικού Ιδιοκτήτη ή Δικαστή Όσοι πνίγηκαν από τις φτυσιές και συντρίφτηκαν από το αδίστακτο δίκαιο της Κοιλιάς Όσων οι όρχεις θρυμματίστηκαν και τα αιδοία των κοριτσιών, πολτοποιήθηκαν από το σιδερένιο πέλμα της Τυφλής Εξουσίας
Πιασμένοι χέρι με χέρι στην κεντρική μεγάλη Πλατεία Το ρύζι βροχή και τα κουφέτα βουνό Για τους αιώνιους Γάμους της αποκαταστημένης Δικαιοσύνης
Τότε κι οι Δειλοί οι Πονηροί οι Προδότες κι οι Ψεύτες άλλο δρόμο σωτηρίας μη έχοντας στους υπονόμους θα κρυφτούν στους βόθρους και στα σκουπίδια και σε έντομα βρωμερά θα μεταμορφωθούν σε ποντικούς και σκουλήκια και με ανθρώπινη λαλιά για τα άνομα έργα τους θα απολογηθούν Και τόση θα είναι η ντροπή τους και το βάρος του δακρύου που οι πολυκατοικίες θα σκύψουν από ντροπή στα υπόγεια Και στρατώνες αίθουσες παλατιών τράπεζες υπουργεία και δημόσια μέγαρα θα καταρρεύσουν από φόβο Και έλεος θα ζητήσουν και συγνώμη από τους τόπους βασανισμών εξορίες εργοστάσια τάφους και αζήτητα πτώματα στα νεκροτομεία Και θα αποφλοιωθούν όλοι οι τοίχοι που πάνω τους χαράχτηκαν γράμματα και συνθήματα σαν αυτά : ΕΙΡΗΝΗ - ΑΓΑΠΗ - ΨΩΜΙ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Κι όπου έτρεξε αίμα σταγόνα -σταγόνα θα περισυλλεχτεί και με σεβασμό και κατάνυξη πάνω σε φύλλα καθάριου χρυσού θα εναποτεθεί κι όλες οι πράξεις θα ξαναζυγιστούν μια μια μες στα διάπλατα μάτια του μικρού παιδιού Κι η πληρωμή θα δοθεί επί Δικαίων κι Αδίκων Ενώ τα τυπογραφεία νυχθημερόν θα εργάζονται κι όγκοι τόνοι το χαρτί και σαν άμμος της θάλασσας τα τυπογραφικά στοιχεία για να αποδοθεί όλο το Δίκαιο σε αυτούς που το στερήθηκαν αιώνες.
Κι η ιστορία θα ξαναγραφτεί από το Άλφα ως το Ωμέγα.
Και τότε θα μπορούμε να εισέλθουμε στην Ακρόπολη αδερφέ μου Και μέσα της να φυλάξουμε σαν αιώνιες Διαθήκες Τη βόμβα σου Δίπλα στα ματωμένα όνειρα όλων Αυτών ΤΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΩΝ ΑΜΕΤΡΗΤΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΝΥΨΗΛΕΣ ΣΚΑΛΩΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ......
Στους Αιώνες των Αιώνων
Παρίσι 1969

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου