Μια μαρξιστική προσέγγιση του στρουμφοκομμουνισμού

 

αλιευμένο από mainstream ιστολόγιο:

"Σύμφωνα με την εργασία του J. Marc Schmidt 'Socio-Political Themes in the Smurfs', τα Στρουμφάκια δεν είναι παρά το πρότυπο μιας μαρξιστικής (ουτοπικής;) κοινωνίας...
Ιδού τα κυριότερα σημεία της (μεταφρασμένα και διασκευασμένα όπου χρειάζεται):

Το Στρουμφοχωριό είναι το ιδανικό μοντέλο μιας σοσιαλιστικής κομμούνας. Είναι αυτάρκες, και η γη δεν ανήκει σε άτομα, αλλά σε ολόκληρη την κομμούνα που αποτελούν τα Στρουμφάκια, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί η λέξη 'ανήκει'. 

Ο Μπαμπα-Στρούμφ συμβολίζει τον Καρλ Μαρξ: δεν είναι ο αρχηγός των Στρουμφ, αλλά ένα ίσο μέλος, το οποίο τα υπόλοιπα Στρουμφ σέβονται για την ηλικία και τη σοφία του. Άλλωστε, και λόγω του παρουσιαστικού του (γενειάδα κλπ.) θα μπορούσε να θεωρηθεί και μια καρικατούρα του Καρλ Μαρξ. Επίσης, φοράει κοκκινη φόρμα, το παραδοσιακό χρώμα του σοσιαλισμού (όχι στην Ελλάδα). Ο Σπιρτούλης (Brainy Smurf) συμβολίζει τον Τρότσκι: Είναι ο μόνος στο χωριό που μπορεί να προσεγγίσει τη σοφία του Μπαμπα-Στρουμφ και είναι στοχαστής. Με τα στρογγυλά του γυαλιά, μας κάνει να σκεφτούμε ότι αποτελεί εν ταυτώ και μια καρικατούρα του Τρότσκι. Συχνά βρίσκεται απομονωμένος, γελοιοποιείται και εκδιώκεται από το χωριό για τις ιδέες του. Φυσικά, ο Τρότσκι εξορίστηκε από την ΕΣΣΔ. 

Παρά τα διαφορετικά επαγγέλματα και ιδιότητες που έχουν τα Στρουμφάκια, όλα είναι απολύτως ίσα. Μπορεί οι ασχολίες ορισμένων Στρουμφ, όπως των Farmer Smurf, Handy Smurf (ο γνωστός Προκόπης) κλπ. να είναι πιο σημαντικές από άλλων, όπως των Clumsy Smurf (Σκουντούφλης), Grouchy Smurf (Γκρινιάρης) και Lazy Smurf (Χουζούρης), όμως δεν φαίνεται να υπάρχει το αίσθημα ότι κάποια Στρουμφ είναι ανώτερα ή κατώτερα από άλλα εξαιτίας της ασχολίας ή των ικανοτήτων τους -τελικά όλοι είναι πρωτευόντως Στρουμφ!! 

Από οικονομικής άποψης, το Στρουμφοχωριό είναι μια κλειστή αγορά. Δεν υπάρχουν χρήματα και όλα τα αγαθά είναι κτήμα της κομμούνας. Όλοι είναι εν ταυτώ εργάτες και ιδιοκτήτες. Τα Στρουμφ απορρίπτουν την ιδέα της ελεύθερης αγοράς, με την απληστεία και τις ανισότητες: η κομμούνα είναι πιο σημαντική από τα υποκείμενα. Το όλο είναι κάτι περισσότερο από το απλό άθροισμα των μερών. 

Όλα τα στρουμφάκια απευθύνονται το ένα στο άλλο με τον ίδιο τίτλο, ήτοι 'στρουμφ', ενώ και στο πρωτότυπο αγγλικό κείμενο όλα τα ονόματα περιέχουν το συνθετικό 'στρουμφ'. Αυτό θυμίζει πολύ τη χρήση της κλητικής προσφώνησης 'σύντροφε' στα σοσιαλιστικά κράτη. 

Προς ενίσχυση της ιδέας της πλήρους ισότητας, όλα τα Στρουμφάκια φορούν την ίδια λευκή φόρμα εργασίας, που μαζί με τα καπελάκια και το μπλε δέρμα θυμίζει πολύ τη στολή εργασίας του Μάο, πολύ διαδεδομένη στη Μαοϊκή Κίνα. 

Μέσα στο πνεύμα του γνήσιου Μαρξισμού, τα Στρουμφάκια είναι άθεοι. Δεν υπάρχει θεός, και δεν υπάρχει στρουμφάκι-παπάς. Υπάρχουν μόνο οι πραγματικές δυνάμεις της φύσης και της φυσικής, που αντιπροσωπεύονται μεταφορικά από τους χαρακτήρες της Μητέρας Φύσης και του Πατέρα Χρόνου. Ακόμη, η μαγεία, όπου αυτή χρησιμοποιείται, αποτελεί απλό εργαλείο, χωρίς να χρησιμεύει για κάποια υπερφυσική ερμηνεία του Σύμπαντος. 

Ο κακός μάγος Δρακουμέλ ή Γκαργκαμέλ (Gargomel) συμβολίζει τον καπιταλισμό. Ενσαρκώνει βασικά όλα τα κακά του καπιταλισμού. Είναι άπληστος, δεν ορρωδεί προς ουδενός και ενδιαφέρεται μόνο για την προσωπική του καλοπέραση. Αυτό συμβαίνει όταν το άτομο καθιστά τον εαυτό του πιο σημαντικό από την κοινωνία μέσα στην οποία ζει. Όχι τυχαία, δεν είναι πάρα ένας τρελός γέρος χωρίς πραγματικούς φίλους. 

Τί θέλει να κάνει ο Δρακουμέλ με τα Στρουμφάκια; Έχει δύο ιδέες: η πρώτη είναι να τα φάει. Αυτό είναι ασυνήθιστο, καθώς τα Στρουμφ είναι μικρά και σπάνια και δεν θα τον χορτάσουν. Υπάρχει μια μεταφορική ερμηνεία: θέλει να εξαλείψει το σοσιαλισμό, όπως η δύση ήθελε να εξαλείψει την ΕΣΣΔ και τους δορυφόρους της κατά τον Ψυχρό Πολεμο, ακολουθώντας κυκλωτική τακτική αποκλεισμού. Η δεύτερή του ιδέα (ως γνήσιου καπιταλιστή) είναι να μετατρέψει τα στρουμφάκια σε εμπόρευμα. Όπως κάθε καπιταλιστής κατά το πρότυπο του Adam Smith βρίσκεται στη φυσική του κατάσταση, να θέλει δηλ. όσα περισσότερα χρήματα μπορεί να αποκτήσει. 

Ο Δρακουμέλ είναι κακός, ψυχρός και τελείως κενός ως άνθρωπος. Αυτό συμβαίνει γιατί στη ζωή του δεν υπάρχει τίποτε άλλο από την ασταμάτητη αναζήτηση απόκτησης πλούτου και αγαθών. 

Η γάτα του Δρακουμέλ, η Ψιψινέλ (Azrael) συμβολίζει το εργάτη μέσα στην ανελέητη κοινωνία της ελεύθερης οικονομίας, το σπίτι δηλ. του Δρακουμέλ. Δεν διαμαρτύρεται, αλλά δεν έχει και δικαίωμα να παραπονεθεί. Δεν μπορεί να διαπραγματευτεί την αμοιβή του: τρώει ό,τι του πετάει ο αφέντης του. Είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το Δρακουμέλ, και μεταφορικά αποτελεί το προλεταριάτο, ενώ ο Δρακουμέλ τη μπουρζουαζία. Η Ψιψινέλ γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ρισκάρει τη ζωή της μαχόμενη και κυνηγώντας για τον αφέντη της, και δεν έχει τη διανοητική ικανότητα να αμφισβητήσει το status quo -όπως ακριβώς συνέβαινε παλαιότερα, που οι εργάτες υπέμεναν τη μοίρα τους επί αιώνες, γιατί δεν είχαν πρόσβαση στην εκπαίδευση, και δεν είχαν άλλη εναλλακτική από τη δουλειά για τα αφεντικά. 

Πάντως, τα Στρουμφάκια δεν αποτελούσαν προπαγάνδα υπέρ της ΕΣΣΔ: η κοινωνία τους δεν έχει σχέση με το είδος του 'σοσιαλισμού' που εφαρμοζόταν στην ΕΣΣΔ, αλλά αποτελεί μια καθαρά ουτοπική μαρξιστική κοινωνία. Αυτό γίνεται φανερό και από την έλλειψη στρατού η αστυνομίας στο Στρουμφοχωριό! Στις σπάνιες περιπτώσεις που χρειάζεται, συγκροτούν δική τους πολιτοφυλακή για να αντιμετωπίσουν απειλές. Πέρα από αυτό αποτελούν το ακριβώς αντίθετο του αστυνομικού κράτους."

φασίστες τη στουμφήσατε!!!!

και για πιο μερακλήδες, η Λίτσα Πατέρα μέσω της αλάνθαστης αστρολογικής ιστορικο-διαλεχτικής μεθόδου προβλέπει την κατάρρευση του καπιταλισμού και το θρίαμβο ενός νέου κομμουνισμού:

https://www.youtube.com/watch?v=gRVHW7i4YQI