Οι επαναστάτες όταν πεθαίνουν δεν χάνονται...

10 μαρτίου 2010: ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας δολοφονείται πισώπλατα από τους μπάτσους, κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας του Επαναστατικού Αγώνα

Σα να μην γεννήθηκαν ποτέ, 

σα να `ταν ένα ψέμα

άνθρωποι που δώσαν την χαρά, 

που `φτασε και σε μένα.

Άγιοι που δε θα γιορταστούν

γιατί δε θα τους βρουν

ημέρα που ταιριάζει.

Άμυαλοι που πέσαν στην φωτιά

για να `χει τ’ όνειρο

φωλιά για να κουρνιάζει.

Δεν τους πρέπουν εικονίσματα

κεριά και καντηλέρια

που και που τις ώρες μας στην γη

και τη ματιά στ’ αστέρια.

Μέσα στης ζωής τον πανικό

ασίκικο χορό

χορεύουν οι ψυχές τους

Αχ! καρδούλα δώσ’ μου δύναμη

να βρω κάποια στιγμή 

κι εγώ τις αντοχές τους.

Θ. Παπακωνσταντίνου

Σε μια εποχή που ο αμοραλισμός και η αλληλοφαγία βασιλεύουν, που το επαναστατικό ήθος γίνεται όλο πιο σπάνιο και δυσεύρετο, πραγματικοί επαναστάτες σαν τον Λάμπρο μας λείπουν ακόμα πιο πολύ. Ο Λάμπρος ήταν ένας άνθρωπος που έζησε με σεμνότητα, χωρίς αυτοπροβολή και παχιά λόγια. Έζησε και πέθανε σαν αληθινός αναρχικός. Έζησε έχοντας σα στάση ζωής την αμοιβαιότητα και την αλληλεγγύη και πέθανε με το όπλο στο χέρι αγωνιζόμενος για το όραμα της αταξικής κοινωνίας και του ελευθεριακού κομμουνισμού. Έφυγε, αλλά δε χάθηκε. Θα είναι για πάντα ανάμεσά μας...