Έφτασε η ώρα επιτέλους, να τελειώσουμε με τη φάρσα του «κάγκελου». Τα ανούσια στημένα ραντεβού, πρέπει να δώσουν τη θέση τους στη διάχυση της αταξίας μέσα στη μητρόπολη. Ο ποδοσφαιρικός αγώνας αναρχικών- μπάτσων, με διαιτητή τις δημοκρατικές ισορροπίες και γήπεδο το άσυλο, πρέπει να δώσει τη θέση του στο ανεξέλεγκτο, αποκεντρωμένο και χαοτικό αντάρτικο. Γιατί, οι εξεγερμένοι δεν έχουν άλλο όπλο απ’ το αντάρτικο απέναντι σε έναν πάνοπλο και οργανωμένο τακτικό στρατό. Έφτασε η ώρα να οργανώσουμε το αντάρτικό μας, αντί να αυτοεγκλωβιζόμαστε στο καγκελάκι, περικυκλωμένοι από αφιονισμένους μπάτσους. Πριν λίγους μήνες γράφαμε: «Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι συγκρούσεις γύρω απ’ τα πανεπιστήμια πρέπει να αποτελούν ένα ΕΛΑΧΙΣΤΟ κομμάτι της όλης δράσης μας. Το μεταφυσικό ρίγος που νιώθουν ορισμένοι μόνο στο άκουσμα της λέξης «πολυτεχνείο» είναι τουλάχιστο γελοίο. Το ίδιο και κάποιοι που έχουν γαντζωθεί στο καγκελάκι…» ( Αλάστωρ και Αναρχοχαρούμενοι Σύντροφοι: «φοιτητικός εναλλακτισμός και επαναστατικό βίωμα»)
Σήμερα, μετά το επιπόλαιο γάντζωμα στο καγκελάκι, πρέπει να αλλάξουμε λίγο τη θέση μας: καμιά συγκρουσιακή δράση γύρω απ’ το καγκελάκι! Ας πετάξουμε το καγκελάκι στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας κι ας υιοθετήσουμε την επαναστατική εκτροπή, το αντάρτικο της ουσίας: « η έννοια της επαναστατικής εκτροπής δεν έχει σφύριγμα έναρξης και λήξης. Ούτε σκοράρει το 90 από σπόντα. Και μετά περηφανεύεται για τη νίκη της. Η επαναστατική εκτροπή είναι διαδικασία διαρκείας. Παντού, σε κάθε σημείο της πόλης, πάντα, σε κάθε στιγμιότυπο της καθημερινότητας. Με τις αφίσες, τις προκηρύξεις, τα σπρέι, τις μπροσούρες, τις κουβέντες, τα σπασίματα, τις επιθέσεις, τις καταστροφές, εκτρέπει την καθημερινότητα» ( Πρακτική Θεωρία, πράξις 2).
*
«…η αδιαλλαξία της επίθεσης των επαναστατών δεν είναι θέμα μαγκιάς και δύναμης… Γι αυτό ανοίγουμε ένα νέο επαναστατικό κύκλο, που τοποθετεί στο κέντρο του την ουσιαστική ανάδειξη της ποιότητας της ζωής και της άρνησής της από την εξουσία, διατηρώντας ως κεντρική γραμμή ( σταθερό σημείο) την επίθεση»
Πρακτική Θεωρία ( πράξις 3)
Επίθεση, αυτή είναι η λέξη κλειδί. Αδιάκοπη και καθημερινή. Επανάσταση ως βίωμα και όχι ασκήσεις επί χάρτου. Αυτή είναι η επιλογή μας. Και το «καγκελάκι», εδώ και καιρό, λειτουργεί αντιθετικά προς τις επιλογές μας. Αντιθετικά προς την επιθετική άμεση δράση.
Το «καγκελάκι», λειτουργεί όχι μόνο αυτοεγκλωβιστικά, αλλά και εκτονωτικά. Είναι ένα ανούσιο ξεκαύλωμα, ξένο σε κάθε επιθετικό και επαναστατικό σχεδιασμό, ξένο προς την αυτο-οργανωμένη επαναστατική βία, ξένο προς την ουσιαστική εκτροπή της νομιμότητας. Πράγματι, υπό διαφορετικές συνθήκες, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με κάποιον τρόπο (εάν αποτελούσε πράγματι απειροελάχιστο κομμάτι της δράσης μας), αλλά η οκνηρία και η επιπολαιότητα ορισμένων συντρόφων το έχουν καταστήσει όχι μονάχα άχρηστο, αλλά και εχθρικό προς την άοκνη, αεικίνητη και συνεχώς ανικανοποίητη απελευθερωτική διαδικασία. Ανικανοποίητη, γιατί ότι και να κάνουμε, δε θα ικανοποιηθούμε μέχρι να απο- αλλοτριώσουμε τις ζωές μας, μέχρι να καταστρέψουμε κάθε εξουσία. Η αυτο-ικανοποίηση ( ο αυνανισμός) στο «καγκελάκι», δεν μπορεί να καλύψει ούτε στο ελάχιστο το πάντοτε ανήσυχο επαναστατικό/αναρχικό πνεύμα. Ας ξεχυθούμε, λοιπόν, για να μετατρέψουμε το εχθρικό τοπίο των μητροπόλεων, σε φιλικό έδαφος που θα φιλοξενήσει τη συνολική μας επίθεση ενάντια στο υπάρχον. Ας εισβάλουν οι ενέργειές μας με περίσσιο θράσος και θόρυβο στη νεκρική σιγή της κοινωνίας. Ας γίνουμε απρόβλεπτοι.
Η νίκη θα ανήκει σ’ αυτούς που θα σπείρουν το χάος, δίχως να το φέρουν μέσα τους!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου