ΕΚΔΗΛΩΣΗ: δομές αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους

ΕΚΔΗΛΩΣΗ: δομές αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους

- Παρουσίαση της Εργατικής Βοήθειας (1924-1936)

- Παρέμβαση της Επιτροπής Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους από Τουρκία και Κουρδιστάν

- Παρέμβαση της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας

- Προβολή ντοκιμαντέρ

ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΜΑΡΤΗ 7 Μ.Μ. ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΙΛΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών

Μαυρες- Κόκκινες Σελίδες 2014

 

Μαύρες Κόκκινες Σελίδες 2014

Πέμπτη 18/12 στην ΑΣΟΕΕ

συνάντηση εκδόσεων ανατρεπτικού περιεχομένου 

17:00 Βιντεο-βιβλιοπαρουσίαση των πρόσφατων εκδόσεων για τους Weatherman και τους Weather Underground 

18:00 Η σύγχρονη βαρβαρότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, Παρουσίαση Ατζέντας 2015 του Ταμείου Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών 

19:00 «Ένα μνημείο και ένα ποίημα για τον Μιχαήλ Μπακούνιν» Βίντεο - φόρος τιμής για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του ρώσου επαναστάτη 

19:30 Βιντεοπαρουσίαση του βιβλίου «Δημιουργικό Μηδέν» με ποιήματα της Λίνας Φι και σχέδια της orgbalmaria από το Ελευθεριακό Στέκι Πικροδάφνη 

20:00 «Ιδέα και δράση» Μια ιστορία του αναρχισμού στην Ιταλία πριν τον φασισμό με αφορμή την έκδοση του κόμικ «Μια κόκκινη εβδομάδα» (εκδ. Ευτοπία) ομιλητής: Antonio Senta (Bologna)

Eκδήλωση για τους Επαναστατικούς Πυρήνες στη Σαλονίκη

Εκδήλωση για την καπιταλιστική κρίση στη Μελίτη Φλώρινας

Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση και συζήτηση έλαβε χώρα τη Δευτέρα 18 Αυγούστου στη Μελίτη Φλώρινας  για την καπιταλιστική κρίση, τις αιτίες της, το ιστορικό της πλαίσιο, τη χρεοκοπία της αριστερής διαχείρισης του καπιταλισμού και την επαναστατική έξοδο από κάθε κρίση. Παρακάτω η μια από τις δυο εισηγήσεις των διοργανωτών της εκδήλωσης, τους οποίους και ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση:

Καταρχήν θα πρέπει εδώ να ξεκαθαριστεί οτι η κατανόηση των αιτίων της καπιταλιστικής κρίσης δε θα πρέπει να τίθεται μόνο ως ένα ειδικό θέμα συζήτησης μερικών οικονομικών επιστημόνων και πολιτικών, δεν αφορά μονάχα τους οικονομικούς αναλυτές, τους υπουργούς οικονομίας ή τους ακαδημαϊκούς. Μας αφορά όλους άμεσα, γιατί η οικονομική πολιτική που κυριαρχεί επηρεάζει κάθε τομέα της ζωής μας, τόσο της ιδιωτικής όσο και της δημόσιας. Ο  λόγος, λοιπόν,  αυτής της εκδήλωσης είναι αυτός: να κατανοήσουμε βαθιά τα αίτια της παγκόμιας οικονομικής κρίσης ώστε να είμαστε σε θέση να κρίνουμε τις προτάσεις των πολιτικών διαχείρισής της, να έχουμε καθαρή εικόνα για τις συνέπειες της κρίσης όχι μόνο στον τόπο μας, στην χώρα που ζούμε, αλλά και παγκοσμίως και να προσεγγίσουμε με κριτική το οικονομικό σύστημα που βιώνουμε ώστε να γίνουμε  περισσότερο αντικειμενικοί όταν αποδίδουμε ευθύνες  για τα  καθημερινά προβλήματά μας .   

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε και να αντιληφθούμε τη διάσταση των καταστροφικών συνεπειών της οικονομικής κρίσης, αφού τα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα είναι αυτά που δέχονται την μεγαλύτερη επίθεση απο το κεφάλαιο, το οποίο βρίσκεται σε κατασταση κινδύνου και προκειμένου να αναδιαρθρωθεί είναι σίγουρο οτι αυτό θα κάνει. Οι ερμηνείες που έχουν δοθεί στην καπιταλιστική κρίση ποικίλλουν και μεταξυ άλλων είναι και αποπροσανατολιστικές γιατί δεν υποδεικνύουν την ούτως ή άλλως προβληματική φύση του οικονομικού συστήματος, αλλά μεταθέτουν τις ευθύνες στους τρόπους λανθασμένης πολιτικής διαχείρισης της οικονομίας μιας χώρας ή σε συγκεκριμένα πρόσωπα.  Από αυτές τις ερμηνείες αντιλαμβανόμαστε  τον ανταγωνισμό αναμέσα σε κομμάτια  της αστικής τάξης και μέσα απο τα διακυβερνώντα κόμματα και τα κόματα αντιπολιτευσης παρουσίαζονται δυο κυριαρχες αποψεις:  η μια υπερασπίζεται οτι  το (ξε)πούλημα-ιδιωτικοποιηση δημοσίων επιχειρησεων, λιμανιών, τραπεζων, τις απελευθερωσεις επαγγελματων, τους υψηλους φορολλογικους συντελεστες, την μειωση μισθών και συντάξεων οτι είναι η λύση για να μπει η χώρα σε ρυθμό ανάπτυξης,  ένω η άλλη,  συσκοτιζοντας την αιτια της κρίσης, το προβλημα της παγκοσμιας οικονομίας, ρίχνει της ευθυνες σε συγκεκριμένα πρόσωπα, όπως για παραδειγμα στην Μερκελ ή σε  προηγουμενες κυνερνησεις της χώρας και με την σειρα της προτείνει την άλλαγη πολιτικής κατευθυνσης, θέτει το ζήτημα της επαναδιαπραγματευσης του χρέους, την κρατικοποιηση προβληματικών τραπεζων, τη μείωση της φορολογίας όπου είναι εφικτό και μια κοινωνική πολιτικη μεσα στο περιβάλλον της ευρωπαϊκης ενωσης,  που κατα την αποψή μας είναι αδύνατη.  Και οι δύο αντικρούμενες πλεύρες επιρρίπτουν ευθύνες η μία στην άλλη για την οικονομική κρίση και τις πολιτικές επιλογες των κέντρων αποφάσεων, ενω στην ουσία αποκρύπτουν την πραγματικότητα και εμείς δεν έχουμε καμία δουλειά να ελπιζουμε σε καμία απο αυτες τις θέσεις, διοτι οπως θα εξηγησουμε και παρακάτω  οι απόψεις εκφραζουν  συμφέροντα που στόχος τους είναι η  ανάπτυξη του κεφαλαίου και η  διαχειρηση του μονοπωλιακου καπιταλισμού.

Πριν απ’όλα όμως, η εισηγηση δεν θα μπορούσε συνεχίσει και η κριτική μας θα ήταν αβάσιμη αν  δεν αποσαφηνίζαμε με δύο λόγια την έννοια του καπιταλισμού, δεν αναλύαμε την προβληματική φύση του και δεν μιλουσαμε για το πως επηρέαζει την Ελλάδα. Έτσι λοιπόν, καπιταλισμός είναι το κοινωνικό και οικονομικό συστημα όπου οι παραγωγικές δομές, η διακίνηση των προϊόντων, οι επενδύσεις σε οικονομικά αγάθα, το εμπόριο, οι κοινωνικές και όχι μόνο υπηρεσίες κατέχονται από ιδιώτες με κίνητρο και ως στόχος το κέρδος.  Οι κυρίαρχες τάξεις οι ιδιοκτήτες δηλαδη των παραγωγικών μέσων, δεν αρκούνται μόνο στην απλή απόσπαση του κέρδους άλλα εξ αιτίας της ανταγωνιστικής φύσης του οικονομικού αυτού συστηματος αναγκάζονται να βρίσκουν όλοενα και περισσότερους τρόπους αυξησης της κερδοφορίας τους. Εδώ να προσθέσουμε μια σημαντική παρατηρηση. Το κεφάλαιο προκειμένου να παράξει υπεραξία, το κέρδος δηλαδή, το αντλεί από την εργασία των εκμετταλλευόμενων τάξεων που το μόνο κεφαλαίο που κατεχουν είναι η εργατική τους δυναμη.

Επομένως, επειδή κινητρο και στοχος του κεφαλαιου είναι να πολλαπλασιάζεται και να συντηρει την ανταγωνιστικότητα του εν τέλει, δημιουργει τις κατάλληλες προϋποθέσεις ωστε το κόστος παραγωγής προϊόντων είναι φθήνο και η παραγωγη να είναι ενταντική. Δηλαδή αυξάνει τις ώρες εργασίας ενω παραλληλα μειωνει τους μισθούς.

Οι μισθοί, όμως, αποτελούν μεγάλο κομμάτι της αγοράς των προϊόντων, όσο δηλαδή ο ιδιώτης συσσωρεύει κεφάλαιο στα χέρια του, τόσο υπονομεύει την οικονομία και έτσι στη μακροχρονη πορεία της παραγωγής και κατανάλωσης χάνεται η ισορροπία αυτων των δυο. Αυτό πρακτικά σημαίνει  οτι εργάτης πλέον δεν μπορεί να καταναλωσει καν αυτα που παράγει, με αποτέλεσμα να υπερσυσσωρευόνται τα κεφάλαια αλλά να μην πάραγουν κέρδος, αφού η κατάναλωση και τα κέρδη είναι χαμηλα σε ποσοστά. Αυτό το αντικειμενικό γεγονός αναγκαζει το κεφαλαιο να μην αναπτύσσεται και να μη διακινειται,  με αποτέλεσμα  την διακοπή της διευρυμένης παραγωγης  του..

Αυτή είναι και η προβληματική φύση του καπιταλισμού, η κρίση του. Η κρίση ξεσπάει στον κλάδο που δεν μπορεί να αναπαραχθει ως κεφάλαιο και διακόπτεται η παραγωγή του.  Εξ’αιτίας της άμεσης εξάρτησης των βιομηχανίων με τις τράπεζες, με τις εθνικές οικονομίες, με τις πρωτοπαραγωγικές επιχειρησεις κοκ. μια κρίση σε ένα τομέα άμεσα επηρέαζει και τους υπόλοιπους με τις χειροτερες συνεπειες να δέχεται η εργατικη τάξη που εξαρτάται απο αυτες.   Εν τω μεταξύ, μια προσωρινη λύση στην ελαττωματικοτοτητα του συστήματος δίνουν οι τράπεζες. Την αδυναμία κατανάλωσης και τη στασιμότητα της αγοράς καλύπτουν οι τράπεζες μέσω της πίστωσης, δηλαδή μέσω του χρεους. Η συνεχής ανάπτυξη με «δανεικά» τα οποία δεν αναπληρώνονται αλλα προστίθονται στο πρόβλημα διογκώνουν ακόμα πιο πολύ την κρίση που μετατρεπεται πλέον σε χρηματοπιστωτική. Ειναι μια προσωρινή λύση για να παρει ανασα το σύστημα που του γυρνάει μπουμερανγκ. Καποια στιγμή η ανικανοτητα της αγοράς να απορροφήσει τα προϊόντα θα ξαναεμφανιστει και τοτε ενα αλυσιδωτο κραχ χτυπάει στο κέντρο της οικονομίας με τις επιχειρήσεις όλων των κλάδων να υποστούν ζημιες εφόσον η μια εξαρτάται απο την αλλη. 

Για παράδειγμα όταν η κρίση ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2008, ξέσπασε στον τομέα κατασκευής κατοικιών. Δηλαδή κατασκευάζονταν συνεχώς κατοικίες, από μονοπώλια του κλάδου, δημιούργησαν και προγράμματα με τράπεζες και δάνεια για να αγοραστούν από τα λαϊκά στρώματα, αλλά τα δάνεια δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν έξαιτιας των χαμηλων μισθών, επομένως ξεσπιτώθηκε ο κόσμος που χρωστούσε, έμεναν απούλητα σπίτια και η τράπεζα έχασε το ρευστό χρήμα. Ετσι σταμάτησε η οικοδόμηση κατοικιών.

Το σταμάτημα της οικοδόμησης κατοικιών, φέρνει μείωση της παραγωγής στις επιχειρήσεις τσιμέντου, σιδήρου, άλλων οικοδομικών υλικών, της βιομηχανίας ξύλου, των ηλεκτρικών εγκαταστάσεων, άρα και μείωση της παραγωγής ηλεκτρολογικού υλικού (καλώδια χαλκού, πλαστικό περίβλημά του, υλικά φωτισμού, σωληνώσεις κλπ). Η μείωση της παραγωγής σε όλους τους βιομηχανικούς κλάδους που σχετίζονται άμεσα με την οικοδομή κατοικιών, σημαίνει απολύσεις, μείωση ωραρίων ημερών δουλειάς στη βδομάδα, αφού μειώνεται η παραγωγή, με ταυτόχρονη μείωση μισθών κλπ.

Αντίστοιχα συμβαίνει και με κλάδους παραγωγής άλλων καταναλωτικών εμπορευμάτων. Η αδυναμία κατανάλωσης από τα πλατιά λαϊκά στρώματα, σε είδη πλατιάς κατανάλωσης αντικειμενικά θα φέρει μείωση ή και διακοπή παραγωγής.

Το ίδιο ισχύει και στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες με τον ντόρο που γίνεται για την ανάγκη ενίσχυσης των αυτοκινητοβιομηχανιών. Υπάρχει τέτοια υπερπαραγωγή που μένουν απούλητα αυτοκίνητα. Δεν μπορεί να τα καταναλώσει- αγοράσει η κοινωνία.  Οι τραπεζες επισης δεχθηκαν μεγαλο πληγμα απο την στασιμότητα της αγοράς. Οι επιχειρησεις που είχαν δανειστεί, με σκοπο την αναπτυξη, μολις συνεβει η κρίση αδυνατουσαν να αποπληρωσουν τα δάνεια που είχαν ,το ιδιο και το πλήθος ανέργων ή των χαμηλομισθων που εχουν πάρει στεγαστικά δανεια. Ετσι οι τράπεζες, συσσωρευσαν ένα μεγάλο ποσοστό κόκκινων δανείων, τα οποια προσπαθούσε η μια να τα μεταφέρει στην άλλη προκειμένου να γλυτώσει. Με διαφορες κομπίνες δημιουργηθηκαν πακέτα ομολόγων, στα οποια ήτανε αναμεμειγμένα τα μη αποπληρωτέα δανεια με κάποια δάνεια που εξηρετούνταν. Πολλά από αυτά τα πακέτα ομολόγων είχαν καταληξει στα χερια της Lehman Brothers, ενός τραπεζικού κολοσσου ο οποίος και χρεοκώπησε. Τότε βγήκανε στην επιφάνεια τα περισσοτερα προβληματα της πιστωτικης αγοράς, η οποια προκάλεσε μεγάλη ζημια στους πάγκόσμιας βεληνηκους κλαδους: χρηματοπιστωτικό, επιχειρηματικό, βιομηχανικό, ακόμα και σε επιπέδο εθνικών οικονομιων. Και πως να μη συμβει αυτό άλλωστε, απο την στιγμη που όλοι προαναφερομενοι κλάδοι ως ιδιωτικοί  και οι εθνικες οικονομιες είναι σε αλλαηλεξάρτηση μεταξύ τους;

Ετσι το περασμα της παγκοσμιας καπιταλιστικής κρίσης στην ελληνική οικονομία ήταν κατι αναποφευκτο. Δεν είχε να κάνει μόνο με την διαφθορά του ελληνικού πολιτικού συστηματος, την αδυναμία διαχειρισης του κρατικού χρέους ή τα λεφτά που φάγανε κλπ,  αλλά κυρίως γιατί στην Ελλαδα το πολιτικό και το οικονομικο σύστημα είναι καπιταλιστικό και λειτουργει σύμφωνα με τις ιμπεριαλιστικες στρατηγικές των τραπεζων και των μονοπολίων. Από την στιγμη που η Ελλάδα μπήκε στν Ε.Ε. άρχισε να δανειοδοτειται με υπερογκα ποσα για τον λεγόμενο εκσυχρονισμό της χωρας, που τότε λειτούργησαν ως κινήσεις για την επικύρωσή της από τις διεθνείς αγορές, την ανάδειξη της ανταγωνιστικοτητας της και ταυτοχρονα  την αναστήλωση, επενδυση και επεκταση των ντόπιων τραπεζικών ομίλων και των ιδιωτικών βιομηχανικών μονοπολίων.  Χρηματοδοτείται και πιστώνεται απο την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα με μεγάλα επιτόκια για να  καλύψει τις κεφαλαιακές ανάγκες  των τραπεζών, οι οιποιες με την σειρα τους προσέφεραν καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια στον πληθυσμό για την αγορα διαφορων αγαθων . Ως κρατος μέλος της ε.ε επιδοτείται για εργα υποδομής, που τα συγκεκριμένα κονδύλια καταλήγουν στους μεγαλοεργολάβους της ντοπιας οικονομικης ελίτ . Αγοράζει οπλισμό με πίστωση και εκσυγχρονίζει το πολεμικό της οπλοστάσιο σε καιρό ειρήνης που δεν εξυπηρετεί την εθνική της άμυνα, αλλά  τους ιμπεριαλιστικους σχεδιασμους του νατο, παίρνοντας ενεργή θέση στη διαμορφωση του γεωπολιτικου παζλ. Ουσιαστικά η Ελλαδα συντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαισιο  συμμαχιών, όπως η ευρωζωνη, και προκειμενου να μην διαταραχθει η ευρυθμια της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής και της παγκόσμιας αγοράς, λαμβάνει μέτρα  λιτότητας, παράγωγο ακραιου νεοφιλελευθερισμού, ως απάντηση– αντιμετώπιση της κρίσης και της αναδιάρθρωσης του χρέους.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και των ανώτατων κλιμακίων της Ε.Ε που εκφραζεται μεσα απο τις μνημονιακές συμβάσεις, έχει εκτοξεύσει το δημοσιο χρέος από 148% του ΑΕΠ το 2010, στο 208% σήμερα. Επομένως, το μνημόνιο οχι μόνο δεν ελάφρυνε το χρέος αλλα το επιβάρυνε και άλλο. Σημαντικό πρόβλημα είναι οι αυξησεις στους φόρους, στις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης με παράλληλη ληστρική επιδρομή στα δημόσια ταμεία της χώρας. Μικρο-επιχειρησεις, μικρά εργοστασία και βιομηχανίες κλείνουν υπο το βάρος των χρεοκοπιών, η αγροτική παραγωγή ολοένα και μειώνεται, οι απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αυξάνονται οι θέσεις εργασίας λιγοστεύουν, οι μισθοι και οι συντάξεις πετσοκοβονται. Οι νέες εθνικές συμβασεις εργασίας είναι ο νέος εργασιακος μεσαιωνας που νομιμοποιεί την στεγνή εκμετάλευση με πολυ χαμηλούς μισθούς, αόριστο χρόνο εργασίας, όσο δηλαδή θα χρειαστεί το αφεντικό έναν εργάτη, μετά τον απολύει χωρίς αποζημίωση και κατά τη διάρκεια της εργασίας του δεν εχει τα δικαιώματα που είχε καποτε. Παράλληλα δημόσιες περιουσίες   ξεπουλιούνται χωρίς να καταβάλλονται τα έσοδα άμεσα στο κράτος, τα δάση μετατρέπονται σε ορυχεία  εξόρυξης χρυσού, τα δημοσία νοσοκομεία υπολειτουργούν, η παιδεία ευτελίζεται και η καταστολή  αυξάνεται. Αυτή η βαθιά αντικοινωνική  οικονομική πολιτική της Ν.Δ. και του Πασοκ σε αγαστή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση διαμορφώνει ιδανικά ενα περιβάλλον που τα μονοπώλια θα αναπτυχθούν και θα κερδοφορήσουν εις βάρος του λαού. Αυτή είναι η λεγόμενη ανάπτυξη που η κυβέρνηση διακαώς περηφανεύεται οτι έχει φέρει στην χώρα και η έξοδος στις αγορές δεν παύει να είναι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη της ως επιβράβευση για την μείωση του κόστους παραγωγής και διακίνησης εμπορευμάτων και αγαθών των κολοσσιαίων μονοπωλιακών κλάδων .

Από την άλλη πλευρά, ο Σύριζα την περίοδο που τα ποσοστά του κυμαίνονταν ακόμα στο 5%, έβγαζε πύρινους λόγους για την διαφθορά του πολιτικού συστήματος, τη βαρβαρότητα των νέων οικονομικών μέτρων και την διάλυση των δημοκρατικών θεσμών της Ευρωπαικης Ένωσης και της χωρας.  Εκείνη η περΊοδος του 2009-2012, συνοδεύοταν από μεγάλη πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας και έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια με μεγάλες περιόδους εντάσεων και εκρήξεων συσσωρευένης οργής. Μια μερίδα του λαού, απογοητευμένη απο τα κόμματα εξουσίας Ν.Δ και Πασοκ, δίνει αύξηση του ποσοστού του Συριζα στα εκλογικά αποτελέσματα, και ο Σύρίζα απο ένα ταπεινό κόμμα με λίγες έδρες στη  βουλή γίνεται κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάπου εκεί ο Συριζα αλλάζει την γραμμή του με απανωτές τροπολογίες στο καταστατικό και στις θέσεις του. Συναντήσεις με βαρύδγουπα ονόματα της αμερικάνικης πολιτικής σκηνής, ευρωπαίους οικονομικούς συβουλάτορες και με ντόπιους μεγαλοβιομήχανους, αρκούσαν για να αμβλύνουν τις ριζοσπαστικές και κάθετες απόψεις που είχε περι Ευρωπαϊκής Ενωσης, για το ευρώ και για το ΝΑΤΟ, ενώ ταυτοχρονα η φιλολαϊκή οικονομική πολιτική που διαμύνειε οτι θα έχει -τα γνωστα τσιτάτα για διαγραφή χρέους-σκίσιμο μνημονίων- περιορίστηκαν σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και ένα πρόγραμμα οικονομικής σταθερότητας που δεν θα το ελέγχει η τρόικα, αλλά η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο. Δηλαδή αν ακομά πριν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τέτοιου είδους πολιτικές κωλοτούμπες μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει οντας ως κυβερνων κόμμα..Για να ακριβολογούμε, όμως, η ασοβαρότητα και ο οπορτουνισμός ελόχευε μέσα του από ακόμα πιο παλια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το αυτοαποκαλούμενο κόμμα ριζοσπαστικής αριστεράς, μόνο ριζοσπαστικό δεν ήταν όταν είχε ψηφίσει την συνθηκη του Μααστριχτ το 1992, η οποία προέβλεπε την δημιουργία του ευρώ και της ενιαίας νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και την δημιουργία του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Που προέβλεπε μεταξύ των χωρών της Ε.Ε να διακινούνται ελεύθερα υπηρεσίες, κεφάλαια, εργαζόμενοι και εμπορεύματα. Μια συνθήκη  που έρχεται σήμερα να καταδικάσει, για να την ξελασπώσει πάλι αύριο. Και οι κωλοτούμπες συνεχιζονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κάποτε έλεγε πως η κρίση είναι συστημική, γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού, για να έρθει στο τώρα να αναθεωρήσει και να πει ότι για την κρίση ευθύνεται ο Καζινο-καπιταλισμός, ένα οικονομικό μοντέλο που δεν λειτουργεί σωστά, άλλα ποτέ ο ίδιος ο καπιταλισμος ως οικονομικό συστημα,  παραφραζοντας με ανήθικο τρόπο τις ίδιες του τις οικονομικές αναλύσεις. Δηλαδή ο ριζοσπαστισμός του Σύριζα είναι η ορθολογικοποίηση  του καπιταλισμού! Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ανερχόμενη πολιτική δύναμη που θα εκμεταλευτεί την θέση ισχύος του με φιλολαϊκό προσωπείο για να προστατεύσει και αυτός τα κεφάλαια της ντόπιας και ευρωπαϊκής  αστικής τάξης που εκπροσωπεί  και αν δεν μπορεί να το κάνει μόνος του θα έχει και βοηθούς συγκυβερνούντες που μπορεί να είναι και εχθροί του σήμερα. Ένας πολιτικός σαλτιμπάγκος που δεν θα φέρει την άνοιξη.

Η κρίση είναι ο ιδιος ο καπιταλισμός, το ξαναλέμε. Όσο επιβιώνει αυτό το οικονομικό σύστημα θα επιβιώνει και το ελάττωμα που έχει απο την φύση του και όσο λειτουργεί τόσο θα αυταρχικοποιούνται και οι πολιτικές διαχείρισής του. Το σύνολο αξιών, πολιτικών και θεσμικών λειτουργιών που αναπτύσσονται και εγκαθιδρύονται στον καπιταλισμό, θα λειτουργούν ωφελιμιστικά για τις ανώτερες τάξεις και καταδικαστικά για τις κατώτερες. Κανένα κόμμα στα πλαίσια της  αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν θα κάνει σοβαρή αλλαγή στο οικονομικό σύστημα και αυτόματα θα συμβάλλει στην σταθεροποίησή του. Η κρίση για μας θα πρέπει να γίνει πυξίδα για να διαμορφώσουμε αυτούς τους νέους δρόμους και αυτές τις πολιτικές διαδρομές που θα μας οδηγήσουν στην πλήρη απεμπλοκή απο αυτό το σύστημα, στην ανατροπή του. Δεν έχουμε τίποτα πια να χάσουμε παρα μόνο τα δεσμά μας.

Βέρα Φίγκνερ: Mια μαρτυρία από τα σπλάχνα του ρώσικου μηδενισμού

Πόλεμο στον πόλεμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

http://syneleusi-enantiastin-ee.espivblogs.net/


ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ Ε.Ε.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 22/5, 6μμ
ΘΗΣΕΙΟ/ ΣΤΑΘΜΟΣ ΗΣΑΠ


ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ Ε.Ε.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ

Στις 25 Μάη η Ε.Ε. διεξάγει εκλογές για την ανάδειξη των πολιτικών εκπροσώπων που θα κληθούν να διαχειριστούν το βιοτικό κατήφορο των λαών της Ευρώπης. Στη δίνη των σαρωτικών κοινωνικών ανακατατάξεων που επέφερε η καπιταλιστική κρίση, σε μια συγκυρία σχεδόν πολεμική, αποκαλυπτική του απροσχημάτιστα πλέον αντεργατικού και αντιλαϊκού χαρακτήρα της Ε.Ε., οι επερχόμενες ευρωεκλογές αποκτούν για το εργατικό-λαϊκό κίνημα μια σημασία κομβική. Μετατρέπονται εκ των πραγμάτων σε βασικό σημείο αναφοράς του, ακόμα κι αν ο θεσμός του Ευρωκοινοβουλίου δεν έχει καμιά ουσιαστική εξουσία στη λήψη των κεντρικών πολιτικών αποφάσεων της Ε.Ε., καθώς το αποτέλεσμά τους  θα αποτελέσει ένα ισχυρό πρόκριμα για τη  διαμόρφωση του προσεχούς συσχετισμού ισχύος ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας. Αρνητικά για τις πρώτες, με την καταδίκη των κομμάτων που έμμεσα ή άμεσα στηρίζουν τον ευρωπαϊκό μονόδρομο, και ευνοϊκά για τις δεύτερες, με τη μαζική συνειδητή αποχή από τις κάλπες ως πράξη απόρριψης μιας διαδικασίας κοινωνικής και πολιτικής νομιμοποίησης της  Ε.Ε. και της στρατηγικής της.

Το ξέσπασμα της  καπιταλιστικής κρίσης και η ταχύτατη εξάπλωση της στο πυρήνα ενός κεντρικού βάθρου του  καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, της Ε.Ε., μετακίνησε τις τεκτονικές πλάκες της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ψευδαίσθησης επί της οποίας αυτή είχε δομηθεί. Η σεισμική δραστηριότητα  που  την ακολούθησε κατεδάφισε εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, γκρέμισε παραδοσιακούς κοινωνικούς συνασπισμούς εξουσίας, προκάλεσε ισχυρές –αλλά ασυνεχείς- κοινωνικές εκρήξεις, έβγαλε στον αφρό φασίστες και νεοναζί και ανάμεσα στα άλλα έπληξε στον πυρήνα του το ιδεολόγημα  της «Ευρωπαϊκής Ένωσης της σύγκλισης και της αλληλεγγύης». Δύο μόλις δεκαετίες μετά τις πανηγυρικές εξαγγελίες των απανταχού απολογητών του συστήματος για το «τέλος  της  ιστορίας», η πρωτοφανής όξυνση της δομικής καπιταλιστικής αντίθεσης, ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής από τη μια, και της ατομικής ιδιοποίησης του αποτελέσματός της από την άλλη, γέννησε  μια ακόμα κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού, ίσως την πιο βαθιά του, μιας και η τωρινή είναι υποχρεωμένη να σηκώσει το βάρος όλων των αδιεξόδων που συσσώρευσε στο σύστημα η στηριζόμενη σε χρηματιστηριακά παράγωγα ανάπτυξη της προηγούμενης «ένδοξης» περιόδου.

Στο πλαίσιο αυτό, η παταγώδης αποτυχία ενός από τους κατεξοχήν πυλώνες του καπιταλιστικού κόσμου να εκπληρώσει τις πομπώδεις διακηρύξεις του περί ευημερίας και οικονομικής ανάπτυξης των λαών της Ευρώπης ήταν προδιαγεγραμμένη εν τη γενέσει της. Και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, τόσο γιατί οι καταστατικοί σκοποί της ήταν η ενίσχυση της καπιταλιστικής κερδοφορίας μέσω της ανεμπόδιστης διεύρυνσης της σφαίρας δράσης του κεφαλαίου, όσο και γιατί οι όροι συνένωσης των κυρίαρχων τάξεων των ευρωπαϊκών χωρών ήταν εξ’ αρχής σαθροί και αντιφατικοί. Η απόπειρα συνασπισμού άνισων οικονομικά καπιταλιστικών σχηματισμών, στη βάση των αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων που επέβαλλε το Σύμφωνο Σταθερότητας και αργότερα η ΟΝΕ, ενέτεινε τις ανισομετρίες και δημιούργησε εξ αρχής έναν ανισσόροπο συσχετισμό δύναμης που εκ των πραγμάτων αδυνατούσε να επιβεβαιώσει τις προπαγανδιστικές διακηρύξεις για το «ισότιμο και αλληλέγγυο ευρωπαϊκό περιβάλλον». Αυτή η Ε.Ε., της φθηνής και πειθαρχημένης εργασίας και της ανεργίας, της οικονομικής και πολιτικής ανισομετρίας, του ρατσισμού  και του κοινωνικού κανιβαλισμού, η Ε.Ε. των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της ανοιχτής στήριξης των νεοναζί (Ουκρανία) μας καλεί στις 25 του Μάη να εκλέξουμε το πολιτικό προσωπικό που θα διαχειριστεί ή που μάταια θα παριστάνει ότι πολεμά το καθεστώς οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης των λαών της Ευρώπης.

Για την Ελλάδα της τετράχρονης μνημονιακής επιτήρησης η ευρωπαϊκή απαίτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα είναι σαφής: πλήρης επικράτηση των πολιτικών δυνάμεων που μπορούν να στηρίξουν χωρίς αναστολές και δισταγμούς τη βασική στρατηγική επιλογή της εγχώριας αστικής τάξης. Την άνευ όρων δηλαδή πρόσδεση και συμπόρευση με την Ε.Ε., την απαρέγκλιτη συνέχιση της «ευρωπαϊκής πορείας της χώρας», αυτής της σύγχρονης «Μεγάλης Ιδέας» της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της. Σπεύδει λοιπόν η ντόπια και διεθνής αστική τάξη με το σύνολο των μηχανισμών προπαγάνδας και χειραγώγησης που διαθέτει να προσφέρει την ενίσχυση της στην παραπαίουσα ακροδεξιά συγκυβέρνηση (Ν.Δ.- ΠΑΣΟΚ). Επιχειρούν έτσι να αντιμετωπίσουν το κλίμα πολιτικής απαξίωσης των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας και την απειλή που αυτή γεννά για τη προώθηση των οικονομικών και πολιτικών τους σχεδιασμών, επιδιδόμενοι σε μια άνευ προηγουμένου προεκλογική στήριξη τους.

Οι εξαγγελίες για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος και εξόδου στις αγορές εξυπηρετούν αυτόν ακριβώς το σκοπό: την αναχαίτιση του αντικυβερνητικού κλίματος και τη δημιουργία ψευδαισθήσεων για την ανάκαμψη της οικονομίας. Η υποτιθέμενη όμως επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος αποτελεί μια ιστορικών διαστάσεων φενάκη, μια ένδοξη στιγμή της δημιουργικής λογιστικής, αφού στηρίζεται στην αυθαίρετη παραδοχή ότι οι τεράστιες ενισχύσεις δημοσίου χρήματος προς τους τραπεζίτες όσο και η πληρωμή των τόκων του επαχθούς δανεισμού δεν αποτελούν δημόσια έξοδα και κατά συνέπεια δεν αυξάνουν το έλλειμμα. Από την άλλη, η πολυδιαφημισμένη έξοδος στις αγορές – ως ένδειξη εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία πoυ πλέον βάζει τις βάσεις για μια νέα φάση οικονομικής πολιτικής χωρίς την ανάγκη μνημονίων-, επιμελώς αποκρύπτει τους πραγματικούς όρους κάτω από τους οποίους αυτή «κατακτήθηκε». Την κρίσιμη παράμετρο δηλαδή ότι το δάνειο των 3δις ευρώ από τις αγορές (κυρίως αμερικάνικα και ευρωπαϊκά κερδοσκοπικά κεφάλαια) έχει το υψηλότερο επιτόκιο στην Ευρώπη (4,5%)  και ότι οι όροι του διέπονται από το ληστρικό για τον οφειλέτη καθεστώς του αγγλικού δικαίου, μαζί βέβαια με το αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο λογαριασμός των τόκων και αυτού του δανείου (400 εκατ. επιπλέον ευρώ βρίσκονται ήδη στις πλάτες των εργαζομένων) όπως και των προηγούμενων είναι υπεραρκετός ώστε να απαιτήσει νέα δάνεια, άρα και νέα μνημόνια, για την αποπληρωμή τους.

Πέρα, όμως, από την ανάγκη κατανόησης του μεγέθους της απάτης που στήθηκε σε βάρος των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων για τη στήριξη της συγκυβέρνησης, το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα για αυτές βρίσκεται σε αυτά που διαφαίνονται πίσω από τους πανηγυρισμούς για τις «επιτυχίες» της ελληνικής οικονομίας. Γιατί στην πραγματικότητα, με την εξαγγελία των επιτυχιών αυτών εγκαινιάζεται ένας νέος, ακόμα πιο ανελέητος γύρος ταξικής επίθεσης, αφού η όποια δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας να παρουσιάζει σταθερότητα ή σημάδια ανάκαμψης θα προέρχεται από την εντεινόμενη λεηλασία της εργαζόμενης κοινωνίας και του κοινωνικού και φυσικού πλούτου. Τα πλεονάσματα, τα δάνεια από τις αγορές και η πολυαναμενόμενη ανάπτυξη αποτελούν ουσιαστικά τις συνθηματικές λέξεις που κωδικοποιούν τους νέους ταξικούς συσχετισμούς εκμετάλλευσης. Λιγότεροι μισθοί, λιγότερη περίθαλψη, λιγότερα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, περισσότεροι φόροι, περισσότερη καταστολή και περισσότερη εξαθλίωση είναι τα στοιχεία που συνθέτουν το νέο κόσμο που μας περιμένει, τον κόσμο της «ανάπτυξης» μέσα στην καπιταλιστική Ευρώπη.

Σε αυτό το πλαίσιο, η συμμετοχή στις επερχόμενες ευρωεκλογές αποτελεί -αντικειμενικά- νομιμοποίηση του κατεξοχήν θεσμού εξωραϊσμού της αντικοινωνικής φύσης της Ε.Ε. Είναι  ενεργητική παραδοχή ότι τα δικά μας αυτόνομα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα είμαστε ανίκανοι να τα υπερασπιστούμε με τις δικές μας δυνάμεις. Ότι εν τέλει, είμαστε ανίκανοι να ακολουθήσουμε το μοναδικό μονοπάτι, που όταν οι  καταπιεσμένοι όλου του κόσμου διέβησαν, κατάφεραν να κερδίσουν αυτά που σήμερα αρπάζουν πίσω οι δυνάστες μας, αυτό της οργανωμένης ταξικής πάλης. Σήμερα, με το πολιτικό σύστημα να κλυδωνίζεται, τον πάλαι ποτέ κραταιό δικομματισμό να φαντάζει ανάμνηση, και την ανυπαρξία ενός εναλλακτικού κυβερνητικού μπλοκ διάδοχου του υπάρχοντος να εντείνει τη συνθήκη πολιτικής αστάθειας που διανύουμε, διαμορφώνονται  οι πλέον δύσκολοι, όσο και ευνοϊκοί όροι για την εμφάνιση στο  προσκήνιο ενός αυτόνομου προλεταριακού κινήματος, ικανού να κλονίσει και στη συνέχεια να ανατρέψει το εύθραυστο μέτωπο της αστικής τάξης. Μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί δίχως άλλο και το μεγαλύτερο φόβο του αστικού μπλοκ σήμερα· αυτόν που ενισχύει την κατασταλτική και ιδεολογική τρομοκρατία και ανασύρει όλες τις αντεργατικές- αντεπαναστατικές δυνάμεις, με πρώτη τη Χρυσή Αυγή. Είναι ο ίδιος φόβος που πριμοδοτεί τους αυλικούς της αστικής τάξης στη δημιουργία κομμάτων-υβριδίων, όπως το «Ποτάμι», ενώ ταυτόχρονα οδηγεί στην απροκάλυπτη εμπλοκή με την πολιτική των πιο αντιδραστικών τμημάτων της, όπως στην περίπτωση Μώραλη- Μαρινάκη και την εφοπλιστική  μαφία που εκπροσωπούν. Σε αυτό το σκηνικό, η καθεστωτική αριστερά, με πρωταγωνιστές τόσο την ηγεσία του ΚΚΕ, της ανέξοδης ταξικής λογοκοπίας και του  αναχωρητισμού από την ζωντανή κινηματική δραστηριότητα, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, των διαπιστευτηρίων πίστης στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ, μένει να παρακολουθεί παθητικά τη μεγαλύτερη μεταπολεμική ταξική επίθεση, αφομοιωμένη και ορκισμένη στις προσόδους του κοινοβουλευτισμού. Ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, όντας δυνάμει κυβερνητική δύναμη, αποτελεί μια απάτη ολκής, όχι μόνο γιατί με τις «δεξιές» στροφές πλέον αναγνωρίζει το σύνολο σχεδόν του δημόσιου χρέους, αλλά κυρίως γιατί ασκεί μια ανιστόρητη- δημαγωγική αντιπολίτευση περί δήθεν δυνατότητας απόσπασης κερδών από το κεφάλαιο εν μέσω κρίσης, μέσα από διαπραγματεύσεις και αμοιβαίους συμβιβασμούς.

Σε αυτήν την κομβική για το εργατικό- λαϊκό κίνημα συγκυρία, η πάλη ενάντια στις επερχόμενες ευρωεκλογές, ως θεσμού νομιμοποίησης της Ε.Ε., οφείλει να καταστεί ένα γόνιμο πεδίο για τη συνάντηση και συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και των αγώνων, για την αναζωπύρωση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Να αποτελέσει για όλους εμάς, τους άνεργους, τους εργάτες, τους αντιστεκόμενους ένα σημείο αναφοράς για την αντίσταση στην ιμπεριαλιστική Ε.Ε. και την συγκυβέρνηση που την εκπροσωπεί. Μια ευκαιρία για τη συλλογική εκδήλωση της άρνησης και της σύγκρουσης με έναν εγκληματικό μηχανισμό που ενσαρκώνει τα συμφέροντα της αστικής τάξης έναντι των δικών μας, ενός μηχανισμού που στο όνομα του καπιταλιστικού κέρδους απαξιώνει τη ζωή μας, μετατρέποντας μας σε σύγχρονους σκλάβους των ντόπιων και διεθνών αφεντικών.

Η δική μας στάση, επομένως, δεν μπορεί να βρίσκεται στην ψήφο, ούτε στην ανάθεση, ούτε σε κάποια ανέξοδη αποχή, αλλά στην καθημερινή, μοριακή πάλη για την πολιτική συγκρότηση των προλεταριακών- λαϊκών δυνάμεων του τόπου, τη μοναδική ιστορικά ικανή δύναμη που μπορεί να βάλει φρένο στην επίθεση του συστήματος, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για τη συνολική αναμέτρηση μαζί του.

Συνέλευση Αναρχικών – Κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε

Διήμερο για τις αυτο-οργανωμένες αντιστάσεις μέσα στις φυλακές

 

Διήμερο για τις αυτο-οργανωμένες αντιστάσεις μέσα στις φυλακές

Να σπάσουμε την απομόνωση του εγκλεισμού

 Παρασκευή 09-05 18:00 ΑΣΟΕΕ

-Ειδικές συνθήκες κράτησης και φυλακές υψίστης ασφαλείας

 (παρέμβαση από το Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων)

-Εισήγηση σχετικά με την πολιτική αντιμετώπιση από το ελληνικό κράτος των πολιτικών προσφύγων από Τουρκία και Κουρδιστάν

-Συνθήκες κράτησης και εμειρίες αγώνα από τα κελιά τύπου F (εισήγηση από την Επιτροπή αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους σε Τουρκία και Κουρδιστάν)

-Προβολή: "ταινία τύπου F"

Σάββατο 10-05 18:00 ΑΣΟΕΕ

-Παρουσίαση της δομής αγώνα του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων

-Εμπειρίες αγώνα μέσα στις ισπανικές φυλακές από το 77 και μετά

-Βιβλιοπαρουσίαση: COPEL (Συντονιστικό Αγωνιζόμενων Κρατουμένων)

-Εισήγηση από πρώην μέλος του COPEL

-Συζήτηση: αυτο-οργάνωση και οριζοντοποίηση των αγώνων μέσα στις φυλακές. Προοπτικές δικτύωσης με τους αγώνες εκτός των τειχών.

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΟΡΑΤΑ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΑ

ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

Αντιτρομοκρατική νομοθεσία-Σύγχρονος μακαρθισμός

Οχυρωματικά έργα κατά του «εσωτερικού εχθρού»

  1.

Ήδη απ’ τις αρχές του ’70, η αντιτρομοκρατική εκστρατεία ήταν το ξεπέρασμα της παραδοσιακής αντικομμουνιστικής πολιτικής. Ήταν η καθεστωτική απάντηση σε ένα νέο είδος απειλής, η καταστολή ενός αντιπάλου που ήταν πανταχού παρών, διάχυτος, ευέλικτος και όχι συγκεκριμένος και στατικός όπως τα επίσημα κομμουνιστικά κόμματα ή ο σοβιετικός στρατός στην ανατολική Ευρώπη. Ο καινούριος εχθρός είναι πλέον το αντάρτικο πόλης, τα δυναμικά και πολύμορφα κινήματα, τα προλεταριακά εκείνα κομμάτια που δεν αφομοιώνονται.

 2. 

Η σύγχρονη αντιτρομοκρατική πολιτική (με βασικό πυλώνα τη σχετική νομοθεσία) έχει σαν αφετηρία την άνοιξη του 2001 και πρώτο πεδίο εφαρμογής την ΕΟ 17Ν. Οι δύο αντί-τρομοκρατικοί που ψηφίστηκαν το 1978 και το 1990 προσέκρουσαν τόσο στις πιέσεις από τα κάτω, όσο και στις ενδοκυριαρχικές αντιθέσεις και εν τέλει καταργήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα.

Τον Ιανουάριο του 2001 η Ελλάδα εντάσσεται στην ΟΝΕ, το ελληνικό κράτος προσπαθεί να αναβαθμίσει τον ρόλο του σε διεθνείς και ευρωπαϊκούς σχηματισμούς και να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τους σχεδιασμούς της Ευρώπης-Φρούριο. Το αστικό μπλοκ εξουσίας προσπαθεί να αυξήσει την δύναμη και την επιρροή του στα Βαλκάνια και τη ΝΑ Ευρώπη, μέσα από την οικονομική διείσδυση, την στρατιωτική παρουσία και την πολιτική ισχύ. Η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 λειτουργεί καταλυτικά για τον κατασταλτικό εκσυγχρονισμό που γνωρίζει εκείνες τις μέρες πρωτόγνωρη επιτάχυνση. Ο αντιτρομοκρατικός του 2001, έτσι και αλλιώς, ήταν η μεταφορά στην εθνική νομοθεσία της διεθνούς σύμβασης του ΟΗΕ κατά της οργανωμένης εγκληματικής δράσης και της τρομοκρατίας που υπογράφτηκε το φθινόπωρο του 2000 στο Παλέρμο.

Τον Αύγουστο του 2010, 9 χρόνια αργότερα, πραγματοποιείται και η τελευταία τροποποίησή του, η τελευταία –μέχρι τώρα- αναβάθμισή του. Λίγους μήνες μετά την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε και του ΔΝΤ, κάτω από το βάρος της διάχυτης κοινωνικής οργής, λίγους μήνες μετά την πολυπληθή, άγρια και αποφασιστική διαδήλωση της 5 Μάη, μέσα σε ένα περιβάλλον καθολικής απαξίωσης της «καπιταλιστικής ευδαιμονίας» και των «δημοκρατικών ελευθεριών», κάτω από το φόβο αναγέννησης της ένοπλης αντικαθεστωτικής βίας. Το καθεστώς πλέον δεν επιδιώκει, όπως το 2001, απλά ένα ισχυρό και υψηλού συμβολισμού χτύπημα στις οργανώσεις ένοπλης προπαγάνδας. Ένα χτύπημα που θα επικυρώνει την ματαιότητα της επανάστασης, που θα επιβεβαιώνει τον καθεστωτικό μύθο που μιλάει για το «τέλος της ιστορίας». Το καθεστώς δεν έχει πια να αντιμετωπίσει έναν «εσωτερικό εχθρό» αποδυναμωμένο, σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικής ανάπτυξης, γρήγορου πλουτισμού και καταναλωτικής ευδαιμονίας. Σήμερα, την άνοιξη του 2014, η απειλή, πλέον, είναι άμεση και ορατή. Ακόμα και αν οι κοινωνικοί αγώνες έχουν υποχωρήσει και φαίνονται πια παραδομένοι στην ηττοπάθεια και τις εκλογικές αυταπάτες, το καθεστώς δεν ξεχνάει την εξέγερση του Δεκέμβρη, 5 χρόνια μόλις πίσω, και την δυναμική αντίσταση δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών τον Φεβρουάριο του 2012. Το καθεστώς γνωρίζει ότι οι «αντικειμενικές συνθήκες» παραμένουν, εντείνοντας τη συστημική αστάθεια και την κοινωνική ρευστότητα, οδηγώντας την απελπισία και το μίσος σε θάλασσες πραγματικά αχαρτογράφητες. Για αυτό το αστικό κράτος εντείνει την ποινική/ σωφρονιστική αντιμετώπισή των πολιτικών αντιπάλων του και οργανώνεται σταθερά και με ταχύτητα στα πλαίσια της «προληπτικής αντεπανάστασης». Της συντριβής των προταγμάτων της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, της συντριβής της πολιτικής μειοψηφίας που αμφισβητεί έμπρακτα το μονοπώλιο της κρατικής βίας και προτάσσει την κοινωνική επανάσταση.

Σήμερα η αντιτρομοκρατική νομοθεσία στοχεύει μια σειρά ομόκεντρων κύκλων από ριζοσπαστικές αντιλήψεις και πολιτικές πράξεις. Ένας πρώτος κύκλος είναι η ένοπλη πάλη και οι ενέργειες άμεσης δράσης (αντάρτικο πόλης, απαλλοτριώσεις με σκοπό την χρηματοδότηση του αγώνα, εμπρηστικές επιθέσεις). Ένας δεύτερος ευρύτερος κύκλος περικλείει τόσο τους αλληλέγγυους στους ένοπλους αγωνιστές, όσο και των φιλικών και συντροφικών τους σχέσεων. Των «συνοδοιπόρων» μιας άλλης εποχής. Ένας ακόμα ευρύτερος κύκλος αφορά εκείνες τις πολιτικές δραστηριότητες και κινητοποιήσεις που υπερβαίνουν ή τείνουν να υπερβούν τα όρια της αστικής νομιμότητας, τους αγώνες που πηγαίνουν πέρα από την απλή διαμαρτυρία και φτάνουν στην άμεση αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, την πολιτική εξουσία και τις δυνάμεις καταστολής. Τέλος ένας κύκλος χωρίς όρια, μια ανοιχτή απειλή προς όλους είναι η στοχοποίηση του φρονήματος, των λέξεων που φέρουν τον πόλεμο μέσα τους, των ίδιων των ανατρεπτικών προταγμάτων.

 3. 

Η σύγχρονη αντιτρομοκρατική νομοθεσία δεν είναι απλώς ένα αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο. Είναι η επιτομή του κράτους έκτακτης ανάγκης. Mερική αναστολή του συντάγματος, νομοθέτηση διαρκώς κάτω από την πίεση ενός διεθνούς πολιτικού και οικονομικού μηχανισμού του κεφαλαίου, έκτακτη νομοθετική διαδικασία (πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και διαδικασία κατεπείγοντος). Ομογενοποίηση των αστικών συμφερόντων και πλήρης ταύτιση του κρατικού μηχανισμού με αυτά. Κρατικά πογκρόμ κατά των μεταναστών, των τοξικομανών, των οροθετικών, των Ρομά, των πιο φτωχών και αποκλεισμένων. Aντικομμουνιστική μετεμφυλιακή προπαγάνδα, "θεωρία των δύο άκρων", επιστρατεύσεις απεργών, αναβαθμισμένη κατασταλτική αντιμετώπιση του "εσωτερικού εχθρού".

 4. 

Η αντιτρομοκρατική νομοθεσία αν και αποτελεί την αιχμή του δόρατος, δεν αποτελεί παρά κομμάτι της κατασταλτικής πολιτικής. Οι χιλιάδες προληπτικές προσαγωγές, το προεδρικό διάταγμα κατά των διαδηλώσεων, ο κουκουλονόμος, η υποχρεωτική λήψη DNA, οι επικηρύξεις, οι νέες φυλακές "Τύπου Γ", οι εισβολές τόσο στις καταλήψεις όσο και στα σπίτια των αγωνιστών δεν αποτελούν παρά το αλληλοσυμπληρούμενο αστυνομικό, νομικό και σωφρονιστικό οπλοστάσιο της καπιταλιστικής κυριαρχίας ενάντια στους σύγχρονους αγώνες, ενάντια στην κοινωνική επανάσταση. Την σιδερένια γροθιά του κράτους έκτακτης ανάγκης.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

1

Αν το 1991 σήμανε την κατάρρευση της ουτοπίας του κρατικού σοσιαλισμού, της αυταπάτης δηλαδή πως ένα υπερτροφικό κράτος και μια αυτοτροφοδοτούμενη εξουσία θα αυτοκαταργηθούν με ένα διάταγμα του ιστορικού κισμέτ, τότε το 2008 σήμανε την αποδόμηση της καπιταλιστικής ουτοπίας. Οι δεξαμενές σκέψης του κεφαλαίου νομίζοντας ότι θα παίζουν εσαεί μονότερμα μετά την κατάρρευση του κρατικού καπιταλισμού (στις διάφορες εκδοχές του), βάλθηκαν να μας πείσουν πως ένα σύστημα κυριαρχίας, ανισότητας και εκμετάλλευσης, ακριβώς ως τέτοιο και με όπλα την κυριαρχία, την ανισότητα και την εκμετάλλευση, θα (αυτό)καταργήσει τους ίδιους τους όρους ύπαρξής του, μέσα από την μυθική αέναη ανάπτυξη που θα αυξήσει τον παραγόμενο πλούτο σε τέτοιο βαθμό ώστε να εξαφανιστούν δια μαγείας η φτώχεια και η εξαθλίωση. Η φουκουγιαμική εσχατολογία, όμως, που συμπύκνωνε την επικρατούσα ιδεολογία του Κεφαλαίου με το “τέλος της ιστορίας”, δέχθηκε το τελειωτικό χτύπημα το 2008. 

Η τρέχουσα παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το ’08 απέδειξε πως έχουμε να κάνουμε με μια καθολική κρίση αναπαραγωγής του υπάρχοντος status quo και όχι με μια απλή δυσλειτουργία της οικονομίας, για την οποία αρκεί να γίνουν μερικές ρυθμίσεις και δυο-τρία μερεμέτια για να ξεπεραστεί. Ως καθολική συστημική κρίση είναι ταυτόχρονα οικονομική, επισιτιστική, οικολογική, κρίση του πολιτικού εποικοδομήματος, κρίση αντιπροσώπευσης και νομιμοποίησης της αστικής πολιτικής κλπ. Από τη Νότια Αφρική και τις άγριες απεργίες στα ορυχεία, μέχρι το Μπαγκλαντές και την Κίνα με τις πυρπολήσεις εργοστασίων και τα λιντσαρίσματα των αφεντικών, από τις βίαιες εξεγέρσεις στη Βραζιλία μέχρι τις εργατικές ταραχές στη Βοσνία και το Μαυροβούνιο, η όξυνση της παγκόσμιας ταξικής πάλης, η ραγδαία πύκνωση των λαϊκών εξεγέρσεων και των αστεακών ταραχών και η ανάδυση ενός νέου και δυναμικού εργατικού υποκειμένου, καταδεικνύουν την όξυνση του παγκόσμιου ταξικού πολέμου (με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε κάθε περίπτωση, μιας και μιλάμε για ανόμοιους κοινωνικούς σχηματισμούς) και δείχνουν ακριβώς πως το κεφάλαιο σε παγκόσμιο επίπεδο περνά μια κρίση επιβίωσης.  Και αυτό δεν αλλάζει όσο κι αν μεγάλο κομμάτι του ταξικού πολέμου καναλιζάρεται σε μεγάλο βαθμό από θρησκευτικά και πολιτικά μορφώματα συντηρητικής κατεύθυνσης, όπως το πολιτικό Ισλάμ και ο ακροδεξιός εθνικισμός (εξ αιτίας ΚΑΙ της απουσίας ενός οργανωμένου και συγκροτημένου επαναστατικού κινήματος).

2

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, η κρατική καταστολή –αν και σε κάθε περίπτωση βρίσκεται στον πυρήνα του κρατικού σχεδιασμού επιβολής- έρχεται πλέον να παίξει έναν αναβαθμισμένο ρόλο. Δεν αρκεί πλέον η απλή αστυνόμευση, όσο σκληρή και αυταρχική κι αν είναι. Η καταστολή γίνεται πλέον η επίσημη και κεντρική  πολιτική του κεφαλαίου, όχι μονάχα για να χτυπήσει αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας ή τους πολιτικούς εκφραστές ανατρεπτικών σχεδίων (αναρχικούς και κομμουνιστές), αλλά και για να διαχειριστεί την περισσευούμενη εργατική δύναμη. Στόχος, δηλαδή, δεν είναι μονάχα η καταστολή των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, αλλά και η λεγόμενη “διακυβερνησιμότητα” των αποκλεισμένων που ξερνάει ο καπιταλισμός στην επιθετική του κίνηση. Όχι μόνο όποιος αγωνίζεται, αλλά και όποιος περισσεύει, θα γίνει το ζωντανό παράδειγμα της κατασταλτικής πειθάρχησης του προλεταριάτου. Και θα γίνει στόχος του αυταρχικού αμόκ ακριβώς και μόνο για το γεγονός πως περισσεύει. Όπως και στην ιστορική περίοδο των περιφράξεων και της πρωταρχικής συσσώρευσης, έτσι και σήμερα οι φτωχότερες μάζες αντιμετωπίζονται ως “εθελοντές εγκληματίες”. Η ύπαρξή τους και μόνο θεωρείται απειλή…

Η καταστολή ξεφεύγει από τα στενά όρια της αστυνομικής και δικαστικής διαχείρισης. Γίνεται πλέον επένδυση, τόσο ως πηγή άντλησης ιδιωτικού κέρδους, όσο και ως επιθετική κίνηση του κεφαλαίου για να ανοιχτεί ένας νέος κύκλος συσσώρευσης. Το ξεθεμελίωμα εργατικών κατακτήσεων δεκαετιών, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η εντατικοποίηση, η επίθεση στον άμεσο και κοινωνικό μισθό και η βίαιη φτωχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών κομματιών, προϋποθέτουν την επένδυση στην κρατική καταστολή, την υλικοτεχνική θωράκιση, την αυστηροποίηση του νομικού οπλοστασίου, την ιδεολογική μιντιακή διαχείριση του φόβου μέσα από την καλλιέργεια κλίματος “ηθικού πανικού” και τη διαδικασία στρατιωτικοποίησης της αστυνομίας, σε βαθμό συγχώνευσης της αντιμετώπισης του εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού από ένα αστυνομικό/ στρατιωτικό σύμπλεγμα. 

Είναι ενδεικτική άλλωστε και η προσφορά από τον ελληνικό στρατό δυο τεθωρακισμένων οχημάτων, για τη φύλαξη των σχεδιαζόμενων πτερύγων ειδικών συνθηκών κράτησης στη φυλακή υπεριψίστης ασφαλείας του Δομοκού, αλλά και η πρόσφατη ανάμειξη στρατιωτικών δυνάμεων για τον εντοπισμό των 11 δραπετών από τις φυλακές Τρικάλων. Και είναι ακόμα πιο ενδεικτικές οι ασκήσεις καταστολής διαδηλώσεων από ειδικές στρατιωτικές μονάδες, που λαμβάνουν χώρα σε κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα με τις ασκήσεις Καλλίμαχος και Τάλως 13, που περιλαμβάνουν την εκπαίδευση για την καταστολή πλήθους και άτακτων αντάρτικών ομάδων, με υποτιθέμενο σκοπό την εύρυθμη παροχή …ανθρωπιστικής βοήθειας! Και παρ’ ότι η κυβέρνηση διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για μη εμπλοκή του στρατού στην εσωτερική καταστολή και διαψεύδει πως η 71^η αερομεταφερόμενη ταξιαρχία προορίζεται να παίξει το ρόλο των “χακί ΜΑΤ”, την ίδια ώρα ο υποστράτηγος Σωτήρης Κασσελούρης, διευθυντής του κλάδου στρατηγικών πληροφοριών του ΓΕΕΘΑ, συμμετέχει στο συμβούλιο πληροφοριών της ΕΥΠ, που σκοπό έχει την αντιμετώπιση της “τρομοκρατίας” και  η Μονάδα Ειδικών Αποστολών του Λιμενικού χρησιμοποιείται για τη φύλαξη “ευαίσθητων” στόχων. Σύμφωνα μάλιστα με νόμο που ψηφίστηκε στις 9-12-2013 η Μονάδα Υποβρύχιων Αποστολών του Λιμενικού: «αναλαμβάνει τη διενέργεια αντιτρoμοκρατικών επιχειρήσεων και επιχειρήσεων υψηλού κινδύνου προς προστασία της δημόσιας ασφάλειας» και συμμετέχει στην τακτική δράση αντιμετώπισης της “τρομοκρατίας” και των “ειδικών εγκλημάτων βίας” σε αστικό περιβάλλον, μαζί με την ΕΚΑΜ.

Ειδικό ρόλο στη διαδικασία στρατιωτικοποίησης της καταστολής έρχεται να παίξει η λεγόμενη ευρωστρατοχωροφυλακή της EUROGENDFOR, ένα μεικτό αστυνομικό/στρατιωτικό κλιμάκιο ταχείας επέμβασης,  το οποίο στελεχώνεται από ειδικά εκπαιδευμένους μπάτσους πέντε κρατών - μελών της ΕΕ (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία, Ρουμανία, Πορτογαλία), με συνολική δύναμη 3.200 αντρών Στον οπλισμό της Eurogendfor, συγκαταλέγονται τεθωρακισμένα οχήματα μάχης και εξελιγμένος τεχνολογικός εξοπλισμός για την καταστολή πλήθους (ήδη έχει χρησιμοποιηθεί για αυτό το λόγο στο Κόσσοβο, την Αϊτή και το Αφγανιστάν). H Eurogendfor τυπικά δεν αποτελεί υπηρεσία της ΕΕ, αλλά προϊόν διακρατικής συνεργασίας χωρών, όμως, όπως αναφέρει στο επίσημο site της, "βρίσκεται πρώτα και πάνω από όλα στη διάθεση της ΕΕ"! Ειδικός σκοπός του ευρωστρατού είναι η καταπολέμηση αναταραχών, ανταρσιών και μεγάλων, πολιτικών διαδηλώσεων. Όπως το ίδιο το καταστατικό της eurogendfor αναφέρει: σε οποιαδήποτε κοινωνική αναταραχή (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), μια πολιτική οντότητα (δηλ. μια κυβέρνηση, ήτοι το υπηρετικό προσωπικό του κεφαλαίου) μπορεί να καλέσει την Eurogendfor για να βοηθήσει έργο της καταστολής πλήθους και της αποκατάστασης της νομιμότητας.

Ανάλογοι σχεδιασμοί υπάρχουν και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου 30.000 στρατιώτες έχουν αναλάβει ειδική εκπαίδευση για την καταστολή ταραχών, ενώ το ΝΑΤΟ προσαρμόζει τις δυνάμεις του για το ενδεχόμενο αντιμετώπισης εξεγέρσεων μέσα σε πολύπλοκους αστικούς ιστούς, παίρνοντας ως πρότυπο δράσης τις επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού εναντίον της παλαιστινιακής αντίστασης στη λωρίδα της Γάζας.  Ήδη από τον Δεκέμβρη του ’08, το US Army War College προειδοποιούσε σε έκθεσή του ότι η κρίση μπορεί να οδηγήσει σε “εκτεταμένη αναταραχή και ανάγκη χρήσης του στρατού για την επιβολή της τάξης”, ενώ ο ναύαρχος Μάικλ Μιούλεν, αρχηγός του Μεικτού Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ, χαρακτήρισε την οικονομική κρίση μεγαλύτερη απειλή από τους πολέμους στη Μέση Ανατολή.

3

Στα μέρη μας (και όχι μόνο) η αντιεξεγερτική αρχιτεκτονική, από τον τρόπο που είναι στημένες οι δυνάμεις καταστολής μέχρι τη μιντιακή διαχείριση, συγκλίνει προς την αβλαβή απορρόφηση απρόβλεπτων γεγονότων που ενδεχομένως να γίνουν η θρυαλλίδα για ένα νέο εξεγερτικό συμβάν, όπως έγινε και στην περίπτωση της δολοφονίας Γρηγορόπουλου. Μετά την δεκεμβριανή εξέγερση, αλλά και τις ταραχές που ακολούθησαν το σπάσιμο της φούσκας του κρατικού χρέους, παρατηρούμε την εφαρμογή ενός κεντρικού σχεδίου προληπτικής αντεπανάστασης, το οποίο είναι στην ουσία του η εφαρμογή στην ελληνική ιδιαιτερότητα ευρύτερων διακρατικών σχεδιασμών. Ο λεγόμενος “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” έχει πλέον διευρυνθεί σε πόλεμο κατά της κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης, διευρύνοντας ταυτόχρονα  ολοένα και περισσότερο την έννοια του εσωτερικού εχθρού. Όχι μονάχα οι ένοπλοι αντίπαλοι του δυτικού καπιταλισμού, αλλά και κάθε αγωνιζόμενος που θα αμφισβητήσει το κρατικό μονοπώλιο στη βία ή απλώς θα “ασκήσει υλική δύναμη” (ότι κι αν σημαίνει αυτό…), θα θεωρηθεί  “οικονομικός σαμποτέρ” που εμποδίζει την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας και θα αντιμετωπίσει την σιδερένια φτέρνα του κατασταλτικού ντελίριου (με την απαραίτητη βέβαια ποινική και κατασταλτική διαβάθμιση). 

Έτσι και στα μέρη μας εργατικοί αγώνες, απεργίες και καταλήψεις έχουνε χτυπηθεί ακόμα και από τις ειδικές αντιτρομοκρατικές μονάδες (ΕΚΑΜ), η αστυνομία έχει αναλάβει επισήμως το ρόλο του παιδονόμου στα σχολεία, μαθητές έχουν συρθεί στα δικαστήρια με βάση τον τρομονόμο και με βάση τον ίδιο νόμο διωχθήκανε και προφυλακιστήκαν αγωνιζόμενοι κάτοικοι των Σκουριών Χαλκιδικής, που βιώνουν την αστυνομική κατοχή και βαρβαρότητα στο χωριό τους. Τράπεζες γενετικού υλικού δημιουργούνται και νομικά εκτρώματα κατασκευάζονται για την καταπολέμηση του εσωτερικού εχθρού, όπως ο τρομονόμος (187Α) ή ο πιο πρόσφατος Ν 4236/2014, που ενσωματώνει στο ελληνικό νομικό δίκαιο οδηγίες της Ε.Ε, σύμφωνα με τις οποίες αν κριθεί ότι κινδυνεύει το “δημόσιο συμφέρον”, τότε o κατηγορούμενος δεν θα μπορεί πλέον να λάβει έγγραφα από την δικογραφία. Νέες πτέρυγες ειδικών συνθηκών κράτησης και φυλακές υπέρ-υψίστης ασφαλείας τύπου Γ κατασκευάζονται για να “φιλοξενήσουν” τον εσωτερικό εχθρό, σε συνθήκες αισθητηριακής απομόνωσης και στέρησης των στοιχειωδών δικαιωμάτων (περικοπή αδειών, ελαχιστοποίηση προαυλισμού, τηλεφωνικών επικοινωνιών και επισκεπτηρίων, ελαστικοποίηση στους όρους χρήσης πυροβόλου όπλου από τους μπάτσους κλπ). Ταυτόχρονα, ένας νέος μισθοφορικός κατασταλτικός στρατός κατασκευάζεται, αφού τα σώματα ασφαλείας απολαμβάνουν την εξαίρεσή τους από τις περικοπές δαπανών του δημόσιου τομέα (χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη αύξηση κατά 17,6% των μισθών των πρακτόρων της ΕΥΠ). 

Όλα αυτά τα γεγονότα (κι ακόμη τόσα, που λόγω οικονομίας χώρου και χρόνου δεν αναφέρονται εδώ) συγκλίνουν σε ένα αναπόφευκτο συμπέρασμα: η κυριαρχία, αδυνατώντας πλέον μέσα σε συνθήκες συστημικής κρίσης, να συγκροτήσει ένα μικροαστικό στήριγμα στη βάση των οικονομικών παροχών, συγκροτεί στη βάση της διέγερσης συντηρητικών αντανακλαστικών το οργανωμένο κόμμα του κεφαλαίου: το Κόμμα του Νόμου και της Τάξης. Εξαπολύει κατασταλτικά πογκρόμ εναντίον τόσο των αποκλεισμένων και της περισσευούμενης εργατικής δύναμης (από τον Ξένιο Δία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών μέχρι την διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, την επιχείρηση Θέτις εναντίον των τοξικοεξαρτημένων και το συνδυασμένο αστυνομικό πογκρόμ και τηλεοπτικό λιντσάρισμα εναντίον των Ρομά), όσο και αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών (από το αυταρχικό αμόκ στις Σκουριές μέχρι τις εισβολές σε καταλήψεις ή σπίτια αναρχικών).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να αντιληφθούμε την καταστολή που δέχονται οι αναρχικοί μέσα και έξω από τη φυλακή. Όχι μονάχα σαν αστυνομική/ δικαστική διαχείριση ενός ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου (αν και αναμφίβολα είναι και αυτό), αλλά ως αδιαχώριστο τμήμα μιας κεντρικής επιλογής του κεφαλαίου τόσο για το χτύπημα αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών και τη πειθάρχηση του προλεταριάτου, όσο και για τη διαχείριση της περισσευούμενης εργατικής δύναμης, ώστε να ανοίξει με τους πιο ευνοϊκούς για αυτό όρους ένα νέο κύκλο συσσώρευσης. 

Το ζήτημα, λοιπόν, είναι το πώς απαντάμε μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της ολομέτωπης κυριαρχικής επίθεσης: περιοριζόμενοι στη γλώσσα των αστικών δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως κάνει η καθεστωτική αριστερά, ή με τη συμβολή μας σε μια προοπτική αντεπίθεσης των καταπιεσμένων; Ως αναρχικοί έχουμε ιστορικό χρέος να σταθούμε αντάξιοι μιας δύσκολης εποχής που κυοφορεί ένα απρόβλεπτο μέλλον. Να συμβάλουμε στην προοπτική της αντεπίθεσης των από κάτω με διττό τρόπο: με την άσκηση υλικής δύναμης στο πεδίο του κοινωνικού και ταξικού πολέμου και με την καλλιέργεια εκείνων των κοινωνικών σχέσεων κι εκείνων των αντιδομών που λειτουργούν προεικονιστικά για μια κοινωνία δίχως κεφάλαιο και κράτος.

κράτος έκτακτης ανάγκης και προοπτικές αντίστασης

 

ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΔΙΗΜΕΡΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

ΑΣΟΕΕ ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ 17:00

Παρασκευή 21 Μαρτίου: 

Η καταστολή ως κεντρική πολιτική του κεφαλαίου για την πειθάρχηση της προλεταριακής ανταρσίας και τη διαχείριση των αποκλεισμένων και της περισσευούμενης εργατικής δύναμης. Η μονιμοποίηση του καθεστώτος εξαίρεσης και έκτακτης ανάγκης.Το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα ως μια διάσταση της καταστολής και της οικονομίας.

Θα παρέμβουν τηλεφωνικά οι σύντροφοι Κ. Γουρνάς, Ρ.Συριανός και Τ.Θεοφίλου

Σάββατο 22 Μαρτίου: 

Ειδικές συνθήκες κράτησης και αγώνες σε Ευρώπη και Τουρκία. Η οχύρωση του νομικού οπλοστασίου του κράτους. Συζήτηση για την ιχνηλάτηση των τρόπων αντίστασης ενάντια στη σχεδιαζόμενη κατασταλτική επιδρομή εναντίον των φυλακισμένων αγωνιστών.

Θα παρέμβουν τηλεφωνικά οι σύντροφοι Δ. Μπουρζούκος και Ν. Ρωμανός.

Εξ' αιτίας του περιορισμένου χρονικού περιθωρίου της τηλεφωνικής επικοινωνίας με τους φυλακισμένους συντρόφους, θα ακολουθηθεί αυστηρό χρονοδιάγραμμα της εκδήλωσης με ακριβή ώρα έναρξης στις 17:00