Για τους λαχειοπώλες του ουρανού…

κείμενο αγαπημένου φίλου και συντρόφου που πρωτοδημοσιεύθηκε στο indymedia...

Για τους λαχειοπώλες του ουρανού…

Υπάρχει ένα κενό που πολλές φορές εμείς οι ίδιοι συντηρούμε. Ένα κενό που αφήνει στον εχθρό μας το χώρο να μας λασπολογήσει. Ένα κενό που, όσο δεν τοποθετούμαστε πάνω στα βιώματά μας, σ’ αυτά που μας γαλούχησαν, που μας ωρίμασαν, διαστρεβλώνει την υλική και την πολιτική υπόστασή μας.

Οι σπεκουλαδόροι της εξουσίας, των μ.μ.ε, των κομμάτων, μας εξορίζουν στα κακομαθημένα παιδιά της αστικής τάξης, σε γόνους πλουσίων, βουλευτών, μπάτσων, βολεμένων επαναστατών κλπ.

Εμείς (πληθυντικός που θέλει να πιστεύει πως κι άλλοι σύντροφοι και μη έχουν τις ίδιες ανησυχίες) απ' την πλευρά μας έχουμε την τιμή για συντρόφισσες και συντρόφους να έχουμε όσες και όσους έχουν σπάσει τα συμβόλαια των προσταγών της εξουσίας έχουν απορρίψει στην πράξη τις κοινωνικές θέσεις που τους προόριζαν και όλοι μαζί πραγματώνουμε την αταξική κοινωνία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται παλεύοντας για την αναρχία στο εδώ και στο τώρα.

Αυτή η πολεμική έχει ένα συγκεκριμένο στόχο: να μας απονοηματοδοτήσει επαναστατικά και υλικά, να θέσει ένα βαθύ ανάχωμα στην επικείμενη συνειδητοποίηση του προλεταριάτου, που το δικό μας βίωμα, η δική μας στάση, η δική μας πορεία και έξοδος μέσα από τη μήτρα του λούμπεν θα μπορούσε να ενεργοποιήσει.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι υπαρξιακές ανησυχίες αλλά οι εικόνες δίπλα μας, μέσα μας, δεν αφήνουν περιθώρια για ρομαντικές προσεγγίσεις.

Το λούμπεν κοινωνικό σώμα πεθαίνει δίπλα μας, άστεγο, τοξικοεξαρτημένο, σέρνοντας καρότσια, εκδίδοντας το σώμα του, δουλεύοντας χαμάληδες σε σκατοδουλειές όλων των ειδών, ανήμπορο να αντιληφθεί την ύπαρξη του, την ανθρώπινη υπόσταση του. Σαν να έχει αποδεχθεί την ταυτότητα του κοινωνικού-οικονομικού περιθωρίου που του έβαλαν στο στόμα, περιφέρεται νεκροζώντανο.

Η κρίση δεν εξοντώνει μόνο το περιθώριο, υποβαθμίζει ολόκληρες κοινωνικές τάξεις οδηγώντας τες στην αυτοκτονία, στα ψυχοφάρμακα, στα ναρκωτικά, στην κατάρρευση, στη μοναξιά… στην παραίτηση απ’ την ίδια τη ζωή.

Η συντηρητική κοινωνία το βουλώνει, πιστή στα έθιμα της κλείνεται στο μίζερο οικογενειακό της περίγυρο:

Φυλακίστηκε λόγω χρέους. Σιωπή!

Αυτοκτόνησε. Σιωπή!

Πεθαίνει από πρέζα. Σιωπή!

Μπουκώνει ψυχοφάρμακα. Σιωπή!

Καταρρέει, απομονώνεται. Σιωπή!

Ο καπιταλισμός θριαμβεύει και πανηγυρίζει τη νίκη του. Αυτή η κοινωνική ασθένεια που γενοκτονεί κατ’ εξακολούθηση και κατ’ επανάληψη, έχει δημιουργήσει την ασπίδα προστασίας του, όχι μόνο ένοπλα, ίσα-ίσα, πιο δολοφονικά. Εφηύρε την κοινωνική ντροπή.

Αυτή που διατάζει «τα εν οίκω μη εν δήμω». Που υποβαθμίζει τα κοινωνικά προβλήματα σε μοριακό επίπεδο, ατομικό, προσωπικό, υπαρξιακό…

Μέσα στους τόσους θανάτους, τετρακόσια κάτι χλμ απ ΄ την Αθήνα, άλλος ένας μας βρήκε. Γι’ αυτά τα αίτια και για άλλα που δε θα μάθουμε ποτέ. Ένας που διάλεξε τη μοναξιά του με αποτέλεσμα να σβήσει μόνος, έχοντας εσωτερικεύσει την κοινωνική αποδόμηση, το ταξίδι χωρίς επιστροφή. Κάνοντας για μια ακόμα φορά κατανοητό πως δε σκοτώνουν μόνο τα όπλα της έννομης τάξης, αλλά και το περιθώριο. Η κοινωνική ανικανότητα για αλληλεγγύη, η προσωπική μοναξιά του καθενός που μπορεί να τον καθηλώσει αιώνια στο κρεβάτι του, τυλιγμένο με κουβέρτες για να αποφύγει ένα βαρύ χειμώνα, ένα Μάρτη που θα τον ξεκουράσει, ζεστάνει, απαλύνει για πάντα.

Εδώ όμως δεν ψάχνουμε ούτε για ήρωες ούτε για θύματα. Στην προκειμένη κατάσταση μόνο πιο δυνατοί μπορούμε να γίνουμε, να παραδειγματιστούμε απ’ την πηγαία και ακατέργαστη ευγένεια που υπάρχει ακόμα σε αρκετούς Ανθρώπους και να συνεχίσουμε…

Αναρωτώμενοι όμως για τους υπόλοιπους, που χάνουν τους πατεράδες τους, τους αδερφούς, τους οικείους τους…

Πόση σιωπή ακόμα, πόσος φόβος χωράει στους κόλπους αυτής της κοινωνίας; Ποιο «χρυσό» συμβόλαιο τους βυθίζει στην ανυπαρξία, στον βάλτο της ιδιώτευσης;

Εμείς πρέπει να μείνουμε αγέρωχοι, φωτεινός φάρος μέσα στην κοινωνική θαλασσοταραχή, οργανώνοντας την ταξική αντεκδίκηση. Να κάνουμε τον πόνο μας οργή και τη λύσσα μας συνείδηση, ως την έφοδο στον ουρανό απ’ τα συντρίμμια των ανακτόρων…

Κόντρα στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό, να αφοπλίσουμε την ιδιώτευση.

Κανένας θάνατος αναπάντητος.

Θάνατος στην πλουτοκρατία.

Αντίσταση- Οργάνωση και Αλληλεγγύη.

«…άρχισες να γέρνεις σαν εκείνη την ιτιούλα

Που μου είχες δείξει στη στροφή του δρόμου,

Και δεν είναι πως δεν έζησες

Είναι το γαμώτο πως δε θα σε ξαναδώ.»

30 Μαρτίου 2014